Συνδικαλιστές … Οτι χειρότερο υπάρχει στο τόπο

Η οργή και ο θυμός είναι κακοί σύμβουλοι ,το ομολογώ.Αλλά είναι κάποιες φορές που πρέπει να εκτονώνεται. Έτσι νιώθω βλέποντας μια ομάδα ανθρώπων η οποία λιμαίνετε εδώ και χρόνια ένα χώρο τον οποίο έχω αγαπήσει ίδιαίτερα. Φυσικά μιλάω για τους συνδικαλιστές. Θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω ‘ανθρωποι ερπετά ’

Είναι αυτοί που έχουν μάθει να ελίσονται μέσα στις υπόγειες διαδρομές της εξουσίας, παρακαλώντας και ικετεύοντας για μια θεσούλα, μία θεσούλα πίσω από την οποία θα είναι ‘ασφαλείς’,οικονομικά και εργασιακά. Άνθρωποι που ποτέ τους δεν αγάπησαν τη δουλειά και την εργασία. Αντίθετα επιδίωξαν , σχεδον αμέσως, να δικτυωθούν και να παρουσιαστούν ως αυτοί που ενδιαφέρονται για τους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους,ως αυτοί που θα τα βάλουν με την εξουσία και θα κερδίσουν.

Φυσικά σε όλο αυτό το καλοστημένο παιχνίδι, η κεντρική εξουσία έχει το ρόλο της.Δικά της παιδιά είναι, αυτή τους έβαλε εκεί για να ελέγχουν το ‘κοπάδι’. Παλιά οι τσιφλικάδες είχαν τους επιστάτες τους με αρμοδιότητες αυξημένες στη διαχείρηση των κολίγων. Έναν αντίστοιχο ρόλο έχουν και οι σημερινοί ‘επιστάτες’.

Είναι πραγματική τέχνη το πως διαχειρίζονται τον κόσμο. Τη μία τους ξεσηκώνουν δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι κυρίαρχοι και μπορούν να πιέσουν την εκάστοτε κυβέρνηση και την άλλη στιγμή κάτω από το τραπέζι τα έχουν ξεπουλήσει όλα και τελικά ο μεγάλος χαμένος δεν είναι άλλος από τον απλό εργαζόμενο , ο οποίος βλέπει τα λίγα που έχει να γίνονται ακόμα πιο λίγα.

Και το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πιστεύουν ότι μέσα από τις συνελεύσεις των παίρνουν αποφάσεις, οι ίδιοι, για πράγματα τα οποία είναι ήδη προαποφασισμένα.

Έχω μείνει πραγματικά έκπληκτος από αυτό που γίνεται και το οποίο βιώνω τους τελευταίους δύο μήνες.Ένα μπαλάκι ευθυνών, κινήσεις και συμμαχίες που είναι πέρα από κάθε ιδεολογία. Δεξιοί να γίνονται αριστεροί,κεντρόιοι να γίνονται δεξιοι,ορκισμένοι εχθροί να γίνονται φίλοι ένα πραγματικό αλαλούμ .Φυσικά όλα αυτά δικαιολογούνται και ερμηνεύονται μόνο με έναν τρόπο. Προσωπικό συμφέρον. Αυτό τα λέει όλα.

Μπροστά στο προσωπικό συμφέρον όλα γίνονται.Και δεν είναι τυχαίο αυτό που λέω.’Οταν καταλαγιάσει όλος αυτός ο χαμός ,ο οποίος ταλαιπωρεί όλο τον κόσμο, και τα πράγματα γίνουν όπως θέλουν τα αφεντικά,τότε θα έρθει και η στιγμή για την οποία ζουν αυτοί οι άνθρωποι,οι συνδικαλιστές. Η αμοιβή. Μία θέση αναβαθμισμένη, μία μετάθεση σε μια άλλη υπηρεσία, πιο ήσυχη πιο καλή.Έτσι γινόταν πάντα.

Θα ήταν φυσικά άδικο από μέρους μου να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι.Όχι υπάρχουν άνθρωποι σωστοί ,με ιδέες και προτάσεις.Αλλά ευτυχώς για αυτούς την ‘έκαναν’ νωρίς.

Είναι βρώμικο παιχνίδι και είναι και άδικο να πουλάς ελπίδες και όνειρα χωρίς αντίκρυσμα.και είναι ακόμα πιο βρώμικο να παίζεις στις πλάτες άλλων τις προσωπικές φιλοδοξίες του ο καθένας.

santosight