Κάτι που λέγεται συχνά, στα πλαίσια της πολιτικής θεωρίας, είναι ότι οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που θέλουν, και που στην ουσία υπονοεί ότι τελικά έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν. Αυτό το αξίωμα δεν έχει εφαρμογή μόνο στη δημοκρατία, όπου οι ηγεσίες βασίζονται στη συναίνεση του λαού, αλλά και σε άλλου είδους πολιτικά συστήματα.
Μια μοναρχία, ή και μια δικτατορία, επίσης στηρίζονται στη συναίνεση των πολιτών τους. Όταν αυτή η συναίνεση πάψει να υπάρχει, οι λαοί έχουν αρκετά όπλα στα χέρια τους για να ξεφορτωθούν τις ηγεσίες που δεν επιθυμούν. Πραξικοπήματα, εμφύλιοι πόλεμοι, μαζικές έξοδοι, διαδηλώσεις, αναρχία, κλπ είναι κάποια από αυτά τα όπλα. Στη δημοκρατία, όταν λείψει η συναίνεση, η διαδικασία μετάβασης είναι θεσμική, ειρηνική, και χωρίς αιματοχυσίες. Με απλά λόγια. Η κάλπη στοιχίζει πολύ λιγότερο από τη σφαίρα.
Αυτός είναι και ο λόγος που σπάνια οι επαναστάσεις οδηγούν σε μια καλύτερη κατάσταση. Αλλάζουν τα καθεστώτα αλλά δεν αλλάζουν τους ανθρώπους. Μια επανάσταση απλώς αντικαθιστά κάποιον ηγέτη, με κάποιον άλλο.
Η ιστορία είναι γεμάτη από τα πτώματα φιλελεύθερων δημοκρατιών, όπως της Γαλλίας του 1789, που προσπάθησε να αντιγράψει το αμερικανικό πείραμα αυτοδιοίκησης, χωρίς όμως να προσφέρει τα πνευματικά, πολιτισμικά, και νομικά θεμέλια που θα εξασφάλιζαν την επιτυχία της. Για τα επόμενα 60 χρόνια, η Γαλλία συνταράχθηκε από πραξικοπήματα, επαναστάσεις, και αντεπαναστάσεις. Η δεύτερη μεγάλη επανάσταση του 1848, που δημιούργησε τη Δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία, αντιγράφτηκε μάλιστα, από πολλούς στην Ευρώπη.
Το 1848 ήταν η χρονιά των επαναστάσεων. Μόλις όμως κατακάθησε ο κουρνιαχτός, και διαλύθηκε ο καπνός του μπαρουτιού, οι επαναστάσεις διαλύθηκαν, και αυτό που προέκυψε ήταν για μια ακόμη φορά κάποιες ανελεύθερες κοινωνίες.
Μεταξύ του 1905 και του 1915, διάφοροι διανοούμενοι στόχευσαν στη δημοκρατικοποίηση της ανθρώπινης κοινωνίας, αρχής γενομένης με την αποτυχημένη επανάσταση στη τσαρική Ρωσία. Διάφορα δημοκρατικά κινήματα σάρωσαν τη Τουρκία, τη Κίνα, το Ιράν, το Μεξικό, και τη Πορτογαλία, χώρες που αποτελούσαν το ¼ του παγκόσμιου πληθυσμού της εποχής. Καμία τους δεν πέτυχε τον σκοπό της. Η σφαίρα δεν οδήγησε στη κάλπη. Οι διανοούμενοι, που έπαιζαν με τις ζωές των ανθρώπων, δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν ότι η πολιτική κουλτούρα ξεφυτρώνει από μέσα. Είναι οργανικά εγγενής.
Ο ελευθεριστής οικονομολόγος Hans Herman Hoppe, αναφερόμενος στη δημοκρατία, την χαρακτηρίζει ως «αποτυχημένο Θεό». Ο λόγος είναι αφενός μεν ότι οι δημοκρατικές επαναστάσεις συνήθως αποτυγχάνουν, και αφ ετέρου ότι όταν πετυχαίνουν, σπάνια καταλήγουν σε ατομικές ελευθερίες.
Μια από τις πιο αποτυχημένες χώρες στον πλανήτη είναι η Λιβερία, που το όνομά της σημαίνει ελευθερία. Το Σύνταγμα της αποτελεί ακριβή σχεδόν αντιγραφή του αμερικανικού. Η πρωτεύουσα της Μονρόβια, ονομάστηκε έτσι προς τιμήν ενός Αμερικανού προέδρου. Όμως ο πολιτισμός της, η πολιτική της κουλτούρα, δεν ήταν έτοιμοι για αυτοδιάθεση. Μήπως όμως ούτε οι αραβικές χώρες σήμερα δεν είναι έτοιμες για δημοκρατία; Μήπως θα επαναληφθούν οι αποτυχημένες απόπειρες του 1848 και του 1905;
S.A.-Forbes
santosight , antinews
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου