Είμαστε κουρασμένοι εμείς οι άνθρωποι.
Αναλωνόμαστε καθημερινά στις σχέσεις που δημιουργούμε. Ακόμα κι όταν βλέπουμε πως δεν υπάρχει μέλλον, μένουμε από συνήθεια, με μια μαζοχιστική διάθεση, και ανεχόμαστε συμπεριφορές σε μια ζωή, που δεν είναι στα μέτρα μας. Φοράμε τα προβλήματα των συντρόφων μας, τα οικειοποιούμαστε.
Τα αφήνουμε να μας κατατρώνε, λες και δεν έχουμε αρκετά δικά μας!
Σταυρώνουμε τα χέρια μας στο ύψος του στήθους και περιμένουμε το τι ακόμα μας επιφυλάσσουν οι επιλογές που κάναμε, το τι θα μας ξημερώσει.
Λογοφέρουμε, μαλώνουμε, ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του.
Ζούμε μαζί, και ο καθένας μας, σε ένα δικό του κόσμο. Και δε χωρίζουμε! Δε το κάνουμε, γιατί δεν έχουμε ψυχικά αποθέματα για μια επικείμενη καινούρια αρχή. Δε χωρίζουμε γιατί ζούμε με το φόβο της μοναξιάς. Ο φόβος του να καταλήξουμε μόνοι είναι ο μεγαλύτερος μας εφιάλτης.
Και σκεφτόμαστε… «Ποιος μπαίνει πάλι στη διαδικασία να γνωρίσει ένα καινούριο άνθρωπο; Ποιος έχει την όρεξη και την υπομονή να μάθει να συνυπάρχει με κάποιον άλλο; Να ανακαλύψει φτου κι απ την αρχή, τι ρόλο παίζει; Τις παραξενιές και τις συνήθειες του; Τα χόμπι και τα ενδιαφέροντα του; Κι αν απλά χαραμίσω τον καιρό μου; κι αν πάλι αποδειχθεί σκάρτος;
Τουλάχιστον τώρα έχω την ηρεμία μου. έχω μάθει να μη δίνω και πολλή σημασία σε ό,τι με χαλάει, και περνάνε οι μέρες μας έτσι. Θα μαλώσουμε σήμερα, μα αύριο θα είμαστε καλά. Και ποιο ζευγάρι είναι εκατό τοις εκατό αγαπημένο; Και ποιος δε μαλώνει»;
Σε εμάς τους ανθρώπους γενικά, δεν αρέσει να χάνουμε τη βολή μας, και επίσης, δεν αντέχουμε την ιδέα του αποχωρισμού, του να βγάζουμε κάποιον άνθρωπο από τη ζωή μας οριστικά, ακόμα και αν δεν αισθανόμαστε ευτυχισμένοι. Είναι μεγαλύτερη η ανάγκη του να είμαστε μαζί, παρά να είμαστε καλά.
Όλα είναι μια συνήθεια και ένας φόβος. Φόβος για το άγνωστο. Φόβος για τις συνέπειες των επιλογών μας. φόβος για τον ίδιο μας τον εαυτό. «Κι αν είμαι τόσο περίεργη που κανείς δε θα με αντέξει; Κι αν είμαι εγώ εκείνη που δε θα μπορέσω να αντέξω κανένα; Κι αν τελικά κάνω λάθος επιλογή; Και πως θα μάθω να κοιμάμαι μόνη, που ως τώρα κοιμάμαι μαζί του»;
Πιστεύω πως αν είχαμε κι εμείς, όπως οι υπολογιστές, την επιλογή του undo, θα ήμασταν πιο δραστήριοι, επειδή θα τολμούσαμε , πίσω απ τη σιγουριά της αναίρεσης, τώρα, δε τολμούμε καθόλου. Γιατί τώρα, διστάζουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας , ακόμα και αν είναι για καλύτερα.
Μεγαλώνουμε, κι όσο μεγαλώνουμε, τόσο αυξάνονται και οι απαιτήσεις μας απ’ τις σχέσεις. Δεν κάνουμε υποχωρήσεις, δε χαριζόμαστε. Περιμένουμε ο άλλος να έρθει στα μέτρα μας και δεν είμαστε πρόθυμοι να προσαρμόσουμε τη ζωή μας ανάλογα με τη δεδομένη κατάσταση.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι… «να φταίει η πίεση της καθημερινότητας; Να είναι η ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων; Να οφείλεται στο ότι δώσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε, ώσπου αδειάσαμε»; Δε ξέρω τι μπορεί να φταίει, μα ένα μόνο ξέρω, ότι δεν έχουμε πια διάθεση για να περάσουμε τα αρχικά στάδια μιας σχέσης. Τα στάδια ώσπου η σχέση να ωριμάσει. Τα στάδια της αναγνώρισης και της αποδοχής.
Ο φόβος τελικά, είναι το μεγαλύτερο χαλινάρι μας !!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου