Μερικά δευτερόλεπτα πριν φτάσουμε στα 14.000 πόδια, απ’ όπου και θα πηδήξουμε, αρχίζει ένας τραγελαφικός διάλογος ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά μου.
Και για να είμαι ειλικρινής, η απόφαση της ελεύθερης πτώσης ήταν καθαρά δική της, δε συμβουλεύτηκε καθόλου το μυαλό (ευτυχώς), κι έτσι αυτό πιάστηκε απροετοίμαστο κι εκδηλώθηκε με μεγάλη ένταση σ’ εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα.
«Είσαι τρελή; Τι πας να κάνεις;»
«Ήξερα πως αυτή θα ήταν η αντίδρασή σου γι αυτό δε ζήτησα τη γνώμη σου…»
«Δε με πειράζει να μη ζητάς τη γνώμη μου για ένα ζευγάρι παπούτσια, εδώ όμως πας να μας σκοτώσεις!»
«Μην τραγικοποιείς τα πράγματα. Είναι απλά μία νέα εμπειρία»
«Πας καλά; Θα πέσουμε στην άβυσσο, θα σκοτωθούμε!»
«Καταλαβαίνω το φόβο σου, τον νιώθω, όμως δε λένε πως όταν πεθαίνεις αναγνωρίζεις πως δεν υπάρχει θάνατος;»
«Είσαι τρελή! Που είναι αυτοί που τα λένε αυτά; Σίγουρα δεν τους βοήθησαν και πολύ. Σίγουρα τα έχουν τινάξει…»
Το μυαλό έχει τεράστια δύναμη κι ο φόβος ακόμη μεγαλύτερη. Ένιωθα το σώμα μου να έχει μουδιάσει, τους σφυγμούς μου ν’ αυξάνονται, το λαιμό μου ξερό, την ανάσα να δυσκολεύεται να βγει και τους μυς του σώματός μου τεντωμένους και σφιγμένους σα χορδές.
«Μην το κάνεις. Πες τους πως μετάνιωσες, ας κρατήσουν τα χρήματα. Μη μου το κάνεις αυτό».
«Είμαστε μαζί σ’ αυτό. Χαλάρωσε. Ας το απολαύσουμε»
Η πόρτα έχει ανοίξει. Ο άνεμος βίαιος και παγωμένος βρυχάται. Η φωνή του εκπαιδευτή στο αυτί μου λέει «Σύρσου μέχρι την άκρη και φεύγουμε».
«Ήρθε η ώρα μου»
«Σκέψου τη διαδικασία, τη στάση που πρέπει να έχει το σώμα. Θα σε βοηθήσει»
«Τετέλεσται…» η τελευταία σκέψη του μυαλού,
«Βουτιά στη ζωή» είπε η καρδιά, και πέσαμε.
Ο μόνος τρόπος να υπερβούμε το φόβο μας είναι να τον ζήσουμε. Και μέσα απ’ αυτό ανακαλύπτουμε νέες αλήθειες για τον εαυτό μας. Είναι πραγματικά δύσκολο να δεχτούμε πως δεν έχουμε τον έλεγχο και ν’ αφεθούμε με εμπιστοσύνη. Είναι πραγματικά δύσκολο να παραδοθούμε στο κενό, στο άγνωστο…
Όταν αντιμετωπίζουμε μία εντελώς νέα εμπειρία δεν έχουμε προκαταλήψεις, προκαθορισμένες αντιλήψεις, και απλά επιστρέφουμε σε αυτό που είμαστε. Είμαστε ανοιχτοί κάθε φορά που βιώνουμε πρωτόγνωρες εμπειρίες κι έτσι είμαστε ευάλωτοι.
Το να είμαστε ευάλωτοι όμως δε σημαίνει πως δεν είμαστε ασφαλείς, κάθε άλλο, υπάρχει μεγάλη δύναμη σε κάθε κατάσταση ευαλωτότητας. «Αφού κατάφερα να κάνω αυτό, πόσα ακόμη μπορώ να κάνω;»
Σε κάτι τέτοιες προκλήσεις ταιριάζει γάντι το «Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Δε συμφωνείτε; Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό που πίστευα πάντα και ήταν το motto μου ήταν «Κάν’το κι ας φοβάσαι».
Τα τελευταία χρόνια αυτό τροποποιήθηκε κι έγινε «Κάν’το επειδή φοβάσαι» κι αυτό μοιράζομαι με τους ανθρώπους με τους οποίους εργάζομαι. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να υπερβούμε πραγματικά τους άπειρους και, πολύ συχνά, ανυπόστατους φόβους μας και να επανακτήσουμε την εγγενή ελευθερία μας.
enallaktikidrasi.com
«Ήξερα πως αυτή θα ήταν η αντίδρασή σου γι αυτό δε ζήτησα τη γνώμη σου…»
«Δε με πειράζει να μη ζητάς τη γνώμη μου για ένα ζευγάρι παπούτσια, εδώ όμως πας να μας σκοτώσεις!»
«Μην τραγικοποιείς τα πράγματα. Είναι απλά μία νέα εμπειρία»
«Πας καλά; Θα πέσουμε στην άβυσσο, θα σκοτωθούμε!»
«Καταλαβαίνω το φόβο σου, τον νιώθω, όμως δε λένε πως όταν πεθαίνεις αναγνωρίζεις πως δεν υπάρχει θάνατος;»
«Είσαι τρελή! Που είναι αυτοί που τα λένε αυτά; Σίγουρα δεν τους βοήθησαν και πολύ. Σίγουρα τα έχουν τινάξει…»
Το μυαλό έχει τεράστια δύναμη κι ο φόβος ακόμη μεγαλύτερη. Ένιωθα το σώμα μου να έχει μουδιάσει, τους σφυγμούς μου ν’ αυξάνονται, το λαιμό μου ξερό, την ανάσα να δυσκολεύεται να βγει και τους μυς του σώματός μου τεντωμένους και σφιγμένους σα χορδές.
«Μην το κάνεις. Πες τους πως μετάνιωσες, ας κρατήσουν τα χρήματα. Μη μου το κάνεις αυτό».
«Είμαστε μαζί σ’ αυτό. Χαλάρωσε. Ας το απολαύσουμε»
Η πόρτα έχει ανοίξει. Ο άνεμος βίαιος και παγωμένος βρυχάται. Η φωνή του εκπαιδευτή στο αυτί μου λέει «Σύρσου μέχρι την άκρη και φεύγουμε».
«Ήρθε η ώρα μου»
«Σκέψου τη διαδικασία, τη στάση που πρέπει να έχει το σώμα. Θα σε βοηθήσει»
«Τετέλεσται…» η τελευταία σκέψη του μυαλού,
«Βουτιά στη ζωή» είπε η καρδιά, και πέσαμε.
Ο μόνος τρόπος να υπερβούμε το φόβο μας είναι να τον ζήσουμε. Και μέσα απ’ αυτό ανακαλύπτουμε νέες αλήθειες για τον εαυτό μας. Είναι πραγματικά δύσκολο να δεχτούμε πως δεν έχουμε τον έλεγχο και ν’ αφεθούμε με εμπιστοσύνη. Είναι πραγματικά δύσκολο να παραδοθούμε στο κενό, στο άγνωστο…
Όταν αντιμετωπίζουμε μία εντελώς νέα εμπειρία δεν έχουμε προκαταλήψεις, προκαθορισμένες αντιλήψεις, και απλά επιστρέφουμε σε αυτό που είμαστε. Είμαστε ανοιχτοί κάθε φορά που βιώνουμε πρωτόγνωρες εμπειρίες κι έτσι είμαστε ευάλωτοι.
Το να είμαστε ευάλωτοι όμως δε σημαίνει πως δεν είμαστε ασφαλείς, κάθε άλλο, υπάρχει μεγάλη δύναμη σε κάθε κατάσταση ευαλωτότητας. «Αφού κατάφερα να κάνω αυτό, πόσα ακόμη μπορώ να κάνω;»
Σε κάτι τέτοιες προκλήσεις ταιριάζει γάντι το «Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Δε συμφωνείτε; Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό που πίστευα πάντα και ήταν το motto μου ήταν «Κάν’το κι ας φοβάσαι».
Τα τελευταία χρόνια αυτό τροποποιήθηκε κι έγινε «Κάν’το επειδή φοβάσαι» κι αυτό μοιράζομαι με τους ανθρώπους με τους οποίους εργάζομαι. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να υπερβούμε πραγματικά τους άπειρους και, πολύ συχνά, ανυπόστατους φόβους μας και να επανακτήσουμε την εγγενή ελευθερία μας.
Το άρθρο έγραψε η Βιολέττα Ψωφάκη/ Συγγραφέας … η οποία λέει … Το Transformational Coaching είναι η τέχνη της εξερεύνησης του εαυτού και αυτό με ενέπνευσε ώστε να γίνω Associate Certified Coach (ACC), Certified Professional Coach (CPC) …
Έχω συγγράψει το βιβλίο «Μία σκάλα στο άπειρο» !!!!! enallaktikidrasi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου