Εντός κάθε επεξεργαστή, σε κάθε υπολογιστικό σύστημα βρίσκεται ένα κλιμακωτό σύνολο κρυφών μνημών.
Οι μνήμες αυτές, γνωστές ως cache, έχουν ως στόχο να αυξήσουν τις επιδόσεις του συστήματος, αποθηκεύοντας εντός τους ένα σύνολο ευρέως χρησιμοποιημένων δεδομένων.
Στην προσπάθεια τους όμως να αποτελούν το πιο αποτελεσματικό μέσο για κάθε περίπτωση, σπανίως τελικά αποτελούν την ταχύτερη επιλογή.
Σε αυτό το πρόβλημα εστίασαν την προσοχή τους οι ερευνητές του Εργαστηρίου Επιστήμης της Πληροφορικής και της Τεχνικής Νοημοσύνης του MIT (CSAIL).
Δημιούργησαν ένα σύστημα cache -το Jenga- το οποίο αναδομείται επί τόπου, δημιουργώντας διαφορετικές κατά περίπτωση ιεραρχίες δεδομένων.
Έχει δηλαδή την ικανότητα γνωρίζοντας τη φυσική θέση κάθε αποθήκης μνήμης, να υπολογίζει τον βέλτιστο τρόπο αποθήκευσης δεδομένων ώστε να μειώνει την καθυστέρηση όσο περισσότερο γίνεται, προσαρμόζοντας τον εαυτό της βάσει των εκάστοτε αναγκών του εκάστοτε προγράμματος.
Σε μια προσομοίωση ενός επεξεργαστή 36 πυρήνων, το chip βρέθηκε να τρέχει έως και 30% ταχύτερα και να καταναλώνει έως και 85% λιγότερη ενέργεια, πράγμα που θα μπορούσε να συνεπάγεται με τεράστια αύξηση της δύναμης των κινητών τηλεφώνων, χωρίς συμβιβασμούς.
Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα, η Jenga είναι ακόμη απλά μια προσομοίωση, απέχουμε αρκετά από το να δούμε απτά αποτελέσματα, πόσο μάλλον από την καθολική υιοθέτηση της αρχιτεκτονικής στην αγορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου