Χαμένοι στις λεπτομέρειες των πραγμάτων, τις υπεραναλύουμε τόσο συχνά και τόσο συστηματικά, που είναι αναπόφευκτο να ξεχνάμε στην πορεία ποιο είναι το πρόβλημα.
Ή τέλος πάντων, να χάνουμε το νόημα και να μειώνεται η πιθανότητα να βρεθούμε κατά πρόσωπο με την πραγματική αλήθεια. Ίσως γιατί αναλωνόμαστε στο να ανακαλύπτουμε την αλήθεια του άλλου. Εγώ τη δική σου κι εσύ τη δική μου. Κι όμως, η μόνη αλήθεια που υπάρχει είναι η αυτο_αλήθεια. Αυτή καθορίζει εμένα, άρα και τη σχέση μου μαζί σου.
Και η δική σου αυτο_αλήθεια, το αντίστροφο. Καθορίζει εσένα και κατ’ επέκταση, τη σχέση σου μαζί μου.
Γιατί νοιώθουμε την ανάγκη να διορθώσουμε ο ένας τον άλλον; Γιατί δεν νιώθουν οι άνθρωποι την ανάγκη να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον στο ταξίδι του της προσωπικής αποκάλυψης, της προσωπικής ολοκλήρωσης;
Άπειρα τα παραδείγματα στην ιστορία των ανθρώπων και των συντροφικών σχέσεων, από ανθρώπους που αναλώθηκαν στο να δημιουργήσουν συνθήκες παραδείσου. Να κάνουν έτσι τον άλλον, ώστε να είναι οι ίδιοι ψευδαισθητικά ήσυχοι ότι ο άλλος πληροί πια τις προϋποθέσεις για να του παράσχει μια ζωή όπως τη φανταζόταν. Και στο ταξίδι αυτό, μικρή σημασία έχει το τι πραγματικά είναι ο άλλος.
Από την αρχή του ταξιδιού, τόσες πολλές παρεξηγήσεις. Τόσα ψευδεπίγραφα και λαθεμένα κληρονομούμενα στοιχεία της προσωπικότητας, έχουν προσδώσει στο άτομο μια οφθαλμαπάτη όασης στην έρημο που περπατά.
Και στην μετέπειτα πορεία του, αφού έχουν περιχαρακωθεί όλα εκείνα τα στοιχεία που τα βιώνει πια ως δικά του, συνεχίζει και στην ενήλικη ζωή του να ψάχνει, αναπαράγοντας συνθήκες συντήρησης ενός Ψευδούς Εαυτού.
Τσεκάρουμε ασυνείδητα τους ανθρώπους που συναντούμε και τελικά τους επιλέγουμε για να μας βοηθήσουν να συντηρήσουμε το μύθο. Εκείνον τον μύθο που μας φόρτωσαν κάποιοι κάποτε, επειδή έτσι και κείνοι με τη σειρά τους νόμιζαν πως έπρεπε να γίνουν τα πράγματα.
Όλοι ψάχνουμε έναν κλώνο. Κι αν δεν τον βρίσκουμε, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να τον παράγουμε. Και τον κατευθύνουμε με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο κάποιοι κατεύθυναν εμάς κάποτε. Τον γεμίζουμε οδηγίες και εντολές.
«Αγάπα με», «κατάλαβέ με», «νοιώσε με», «γίνε σαν εμένα».
Αλλά τελικά ξεχνάμε να του απευθύνουμε τη μόνη εντολή που είναι ικανή να θρέψει την ψυχή του και να τον κάνει να θέλει, πραγματικά οικειοθελώς και λυτρωτικά για τη φύση του και την υπόστασή του αυτή τη φορά, να γίνει ο κλώνος μας. Ξεχνάμε τις μόνες δυο λέξεις που προσφέρουν πραγματική ανακούφιση σε έναν συνοδοιπόρο. Ξεχνάμε να του πούμε: απλά ζήσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου