**ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ**

ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

*** ΚΩΣΤΑΣ ΣΟΥΚΟΣ ***

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ

ΦΘΗΝΟ ΚΑΥΣΙΜΟ ΑΠΟ ... ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ!

Η... ιδέα για τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της γνωστής εταιρίας που εδρεύει στη Λάρισα, τη «SOUKOS ROBOTS», τον Κώστα Σούκο, ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια όταν με μεγάλη επιτυχία είχε τότε κατασκευάσει ένα σύστημα που κατέστρεφε παλιά και καινούργια πυρομαχικά και τα μετέτρεπε σε... ρινίσματα σιδήρου!
Η αρχή είχε γίνει με την καταστροφή εκείνων των εξαιρετικά επικίνδυνων «αποβλήτων» των στρατιωτικών μονάδων και σήμερα η νέα έμπνευση του Κώστα Σούκου που πλέον υλοποιήθηκε έρχεται να φέρει τα πάνω –κάτω σε ένα χώρο που χρόνια τώρα καταδυναστεύει την Ελλάδα και απειλεί το περιβάλλον.
Πρόκειται για την κατασκευή ειδικών κινητών μονάδων επεξεργασίας σκουπιδιών με καθαρά οικολογικό τρόπο και χωρίς καύση και τη μετατροπή τους σε φθηνό καύσιμο που μπορεί να λύσει το ενεργειακό πρόβλημα όχι μόνο των απλών νοικοκυριών που λόγω οικονομικής κρίσης και περικοπών αναγκάζονται να υποφέρουν από το κρύο, αλλά επιχειρήσεων και βιομηχανιών!
ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ-ΨΥΧΡΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
Η ιδέα, θα τονίσει στην «Ε» ο κ. Σούκος, έγκειται στην επεξεργασία των σκουπιδιών χωρίς καύση και θερμογόνες δυνάμεις. Η διαδικασία είναι ψυχρή και προβλέπει και την αποστείρωση του τελικού προϊόντος. Συνήθως, οι περισσότερες μέθοδοι για την επεξεργασία των σκουπιδιών χρησιμοποιούσαν θερμική επεξεργασία με αποτέλεσμα πάλι τη μόλυνση της ατμόσφαιρας (αποτέφρωση, πυρόλυση, αεροποίηση κ.λπ.).
Η καινοτομία της μεθόδου που αποτελεί και παγκόσμια πατέντα είναι η οικολογική ψυχρή διαδικασία επεξεργασίας των σκουπιδιών που οδηγούνται στη χωματερή χωρίς τη χρήση θερμικών μεθόδων, όπως η καύση. Προχωρήσαμε λοιπόν στη δημιουργία κινητών μονάδων επεξεργασίας απορριμμάτων. Έτσι προκειμένου τα σκουπίδια να οδηγούνται στις χωματερές (ΧΥΤΑ) από τους σταθμούς μεταφόρτωσης (ΣΜΑ), πηγαίνουν εκεί οι κινητές μονάδες. Παραλαμβάνουν τα σκουπίδια και τα μετατρέπουν σε σταθεροποιημένο βιομηχανικό υλικό συμπιεσμένο κατά 90% σε μορφή μικρής καραμέλας (pelets). Αυτό το υλικό έχει υψηλή θερμογόνο δύναμη περίπου 5.800 kcal/kg, σύμφωνα με ανάλυση από το Δημόκριτο και το ΕΚΕΠΑ που είναι λίγο μικρότερη από την καύση του πετρελαίου».
Όμως οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ καθώς το σταθεροποιημένο αυτό υλικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για παραγωγή ξυλόπλακων τύπου νοβοπάν, πλακιδίων για θερμομόνωση ταρατσών και παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (solar) και ζεστού νερού, αλλά και τοποθετημένο σε σάκους για δενδροφυτεύσεις σε καμένες περιοχές. Η ικανότητα και οι δυνατότητες των μηχανημάτων είναι αυτή τη στιγμή η ημερήσια επεξεργασία 150 τόνων σκουπιδιών .
Αξίζει να αναφερθεί ότι εκτός από τη φθηνή ενέργεια ανοίγονται και νέοι δρόμοι για τη ελληνική οικονομία καθώς δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας και η χώρα μας μπορεί να προχωρήσει ακόμα και σε εξαγωγές ενέργειας.
Οι τεχνικές λεπτομέρειες
Ενδιαφέρουσες και κατατοπιστικές είναι οι τεχνικές λεπτομέρειες λειτουργίας των μηχανημάτων αυτών, για τα οποία ήδη υπέγραψαν συμβάσεις και ενδιαφέρονται πολλοί δήμοι της χώρας για να απαλλαγούν από τις χωματερές είναι:
«Στη χοάνη παραλαβής ρίπτονται τα απορρίμματα είτε με φορτωτές ταχείας και μεγάλης τροφοδοσίας, είτε απευθείας από ένα απορριμματοφόρο όχημα. Από τη χοάνη παραλαβής, τα απορρίμματα προωθούνται συνεχόμενα σε μια ειδική μονάδα διάνοιξης των σάκων, η οποία αποτελείται από μια διάταξη πολλαπλών περιστρεφόμενων κοπτικών στοιχείων, αφού προηγουμένως γίνει οπτικός έλεγχος των εισερχόμενων απορριμμάτων.
Σε κατάλληλο σημείο, ανάμεσα από τη χοάνη παραλαβής και την ειδική μονάδα διάνοιξης, υπάρχουν σύγχρονα συστήματα οπτικού ελέγχου. Τα συστήματα αυτά ελέγχουν τα απορρίμματα πριν οδηγηθούν στην μονάδα διάνοιξης. Πρόκειται για συστήματα οπτικού ελέγχου και συστήματα ελέγχου μέσω θερμικής κάμερας, τα οποία προγραμματίζονται βάσει παραμέτρου μεγέθους και σχήματος ή και οπτικό σύστημα ελέγχου κίνησης ζωντανού ή νεκρού οργανισμού, τα οποία σταματούν τη λειτουργία του συστήματος όταν υπάρχει λόγος.
Εν συνεχεία, τα αρχικώς τεμαχισμένα απορρίμματα προωθούνται σε μια ειδική μονάδα πρωτοβάθμιας ομογενοποίησης. Εκεί επιτυγχάνεται ο περεταίρω τεμαχισμός και η θραύση αυτών, τυποποιώντας τα απορρίμματα σε μια άμορφη-ομογενή μάζα, όπου τα απορρίμματα έχουν μικρότερο μέγεθος ιδίων διαστάσεων (από 5 - 200 mm).
Kατόπιν οδηγείται σε αυτόματη τράπεζα διαλογής (μεταφορική ταινία) για την απομάκρυνση μεγάλου ποσοστού ανακυκλώσιμων υλικών, και ιδιαίτερα συσκευασίες πλαστικών υλικών που περιέχουν χλωριούχες ενώσεις, κ.λπ. Το υπόλοιπο ρεύμα μεταφέρεται από το 2ο στο 3ο container μέσω ενός συστήματος μεταφόρτωσης.
Το υπόλοιπο οδηγείται σε δοσομετρικό οριζόντιο πελματοφόρο τροφοδότη, ο οποίος φέρει στην έξοδό του μαγνητικά στοιχεία, τα οποία απομακρύνουν αυτόματα τα σιδηρούχα μέταλλα που περιέχονται εντός των απορριμμάτων. Στη συνέχεια, το υπόλοιπο ρεύμα μεταφέρεται στον παλμοδότη χαμηλής συχνότητας και από εκεί στον παλμοδότη υψηλής συχνότητας, όπου υφίστανται μια διαδικασία βίαιης επεξεργασίας, έως ότου περιέλθει σε μέγεθος χαμηλής κοκκομετρίας, με παράλληλη μερική καταστροφή των μικροοργανισμών.
Μετά το δεύτερο παλμοδότη, το προϊόν έχει υποστεί μείωση κατά 70 % του αρχικού όγκου των εισερχόμενων απορριμμάτων και έχει πλέον ινώδη μορφή. Η εφαρμογή παλμών υψηλής συχνότητας στο προϊόν έχει ως αποτέλεσμα τον τεμαχισμό στον επιθυμητό βαθμό, την διάσπαση της μάζας και του όγκου του και τη μερική καταστροφή των μικροοργανισμών.
Επιπλέον, η διαδικασία της αερομεταφοράς του προϊόντος και η διέλευση αυτού από την κάψουλα σταθεροποίησης, συμβάλλει πλεονεκτικά στη βίαιη αφύγρανση του διερχόμενου υλικού και κατά συνέπεια στην εξάλειψη των δυσάρεστων οσμών και εν μέρει εξόντωση των παθογόνων μικροβίων με ταυτόχρονη μείωση του όγκου και της μάζας του. Αυτό συμβαίνει λόγω της έκθεσης του προϊόντος σε ισχυρό ρεύμα αέρος κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του μέσα από τις σωληνώσεις.
Το επεξεργασμένο από τον παλμοδότη υψηλής συχνότητας προϊόν, προωθείται, μέσω συστήματος αερομεταφοράς και διαχωρισμού υγρασίας-μάζας, σε μια κεντρική κάψουλα σταθεροποίησης. Η κάψουλα σταθεροποίησης είναι εξοπλισμένη με εσωτερικά περιστρεφόμενα ηλεκτρόδια, ειδικές διατάξεις εκπομπής UV ακτινοβολίας, βαθμίδες υπερπήδησης ηλεκτρονίων, αυτόματο ρυθμιστή της υγρασίας του προϊόντος και ειδική μονάδα διαχωρισμού και ανάκτησης ανακυκλώσιμων υλικών.
Κατά την είσοδο του προϊόντος στην αναφερόμενη κάψουλα, το υλικό αρχικά εκτίθεται σε ακτινοβολία UV. Οι ειδικές διατάξεις εκπομπής UV ακτινοβολίας εκπέμπουν ακτινοβολία στην περιοχή των 253. 7 nm αλλά και στην περιοχή των 185 nm.
Στο επόμενο στάδιο επεξεργασίας και εντός της κάψουλας, το προϊόν υπόκειται σε δευτεροβάθμια διαδικασία αδρανοποίησης και σταθεροποίησης με μια καινοτόμα τεχνολογία. Η τεχνολογία που έχει αναπτύξει η Soukos Robots είναι η σταθεροποίηση-απενεργοποίηση της μάζας χρησιμοποιώντας υπερπήδηση ηλεκτρονίων στην μονάδα του χρόνου, καθώς και σύμπλεγμα τεχνολογιών για την ολοκληρωτική σταθεροποίηση αυτής της μάζας.
Συγκεκριμένα, το προϊόν κατά την παραμονή του εντός της κάψουλας σταθεροποίησης τοποθετείται εντός ηλεκτρικού πεδίου, το οποίο δημιουργείται από την εφαρμογή θετικού φορτίου υψηλής και ελεγχόμενης έντασης στο ηλεκτρόδιο του αναδευτήρα, που διασχίζει αξονικά την κάψουλα, και του αρνητικού φορτίου στα τοιχώματα της κάψουλας. Λόγω της σύνθεσης του προϊόντος αλλά και της υγρασίας του (η οποία ρυθμίζεται αυτόματα από την ελεγχόμενη είσοδο των στραγγισμάτων στην κάψουλα), προκαλείται στιγμιαία υπερπήδηση ηλεκτρονίων λόγω της σταθερής ωμικής αντίστασης που δημιουργούμε στη μάζα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη ροή ηλεκτρονίων εντός της μάζας, το σπάσιμο των δεσμών του DNA στους ζώντες οργανισμούς, όπως βακτήρια κ.λπ., και την απαλλαγή του προϊόντος από μικρόβια και μικροοργανισμούς. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται η δευτεροβάθμια αποστείρωση της μάζας του υλικού που διέρχεται μέσα από την κάψουλα.
Σε αυτή την βαθμίδα, λαμβάνει χώρα η μερική απαλλαγή των επεξεργασμένων απορριμμάτων από πάσης φύσεως μολυσματικά-παθογόνα φορτία, έτσι ώστε το τελικό λαμβανόμενο προϊόν να είναι ασφαλές για τον άνθρωπο και φιλικό στο περιβάλλον.
Στο εσωτερικό της κάψουλας σταθεροποίησης, η ρύθμιση της υγρασίας του προϊόντος επιτυγχάνεται διοχετεύοντας επεξεργασμένα υγρά (στραγγίσματα) από την αντίστοιχη δεξαμενή συλλογής. Η μεταφορά των υγρών γίνεται με αντλία και η ελεγχόμενη έγχυση στο εσωτερικό της κάψουλας από ειδικά ακροφύσια.
Όπως προαναφέραμε, η κάψουλα σταθεροποίησης, είναι εξοπλισμένη στο κάτω μέρος της με μια μονάδα διαχωρισμού και ανάκτησης των ανακυκλώσιμων υλικών. Η μονάδα διαχωρισμού περιλαμβάνει κατάλληλες μηχανικές και ηλεκτρονικές διατάξεις για τον διαχωρισμό των ανακυκλώσιμων υλικών από το στερεό σταθεροποιημένο προϊόν που συγκεντρώνεται εντός της κάψουλας.
Όλα τα στοιχεία εκείνα που δεν διαχωρίζονται, συγκεντρώνονται σε κατάλληλη έξοδο και οδηγούνται στη συνέχεια στη μονάδα πελλετοποίησης (πελλετομηχανή), όπου επεξεργάζονται σε υψηλής πυκνότητας pellets».

ΠΗΓΕΣ

• http://engineertech.gr/forums/t/1456.aspx
  li>http://www.adslgr.com/forum/showthread.php?t=73558
  
• http://www.soukosrobots.gr/
  
• http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=640345
  
• http://www.robotikoskados.gr/index.php

Read more »

Έγινε στην τύχη , η δημιουργία του έμβιου κόσμου ????

Μια θεώρηση αντίθετη από την Δαρβινική άποψη !!!!

Στα περισσότερα Λύκεια και Πανεπιστήμια σήμερα, οι σπουδαστές διδάσκονται ότι η πρωτόγονη Γη καλύφθηκε με λίμνες από χημικές ουσίες και ότι είχε μια ατμόσφαιρα που συνέβαλε στο σχηματισμό της ζωής.

Με την ενέργεια που δόθηκε από την ακτινοβολία της αστραπής, οι χημικές ουσίες μέσα σε αυτήν την "προβιοτική σούπα" συνδέθηκαν μαζί και έτσι διαμορφώθηκαν τα απαραίτητα αμινοξέα για τη ζωή. Από εκεί και πέρα, η διαδικασία της εξέλιξης έγινε κυρίαρχη και η ζωή σχηματίσθηκε με διάφορες μορφές των φυτών και των ζώων που ξέρουμε σήμερα.

Ο Stanley Miller του Πανεπιστημίου του Σικάγου αποφάσισε να εξετάσει αυτήν την θεωρία πειραματικά. Ο Miller αναδημιούργησε τη "πρωτόγονη Γη" σε ένα εργαστήριο και μιμήθηκε την αστραπή μέσω ηλεκτρικών εκκενώσεων. Μετά από πειραματισμούς αρκετού χρόνου, βρήκε ότι δημιουργήθηκαν τα αμινοξέα - οι δομικές ομάδες της ζωής.

Το γεγονός αυτό ήταν μια σημαντικότατη ανακάλυψη για την εξέλιξη στο χρόνο. Εν τούτοις υπήρξε επίσης ένα σημαντικό πρόβλημα με το πείραμα, που ακύρωνε τα όποια αποτελέσματα. Η ατμόσφαιρα της "πρωτόγονης Γης" του Miller συντέθηκε με αμμωνία, μεθάνιο και υδρογόνο.

Ο Miller και ο συνεργάτης του, Oparin, θέλοντας να έχουν μέσα στη σούπα, μια χημική αντίδραση που να είναι ευνοϊκή, και γνωρίζοντας και οι δύο ότι το άζωτο και το διοξείδιο του άνθρακα δεν θα αντιδράσουν μεταξύ τους, γι' αυτό πρότειναν ότι η πρωταρχική, ατμόσφαιρα της πρωτόγονης Γης ήταν πλούσια σε μεθάνιο, υδρογόνο και αμμωνία.

Ουσιαστικά, το πείραμα στήθηκε εκ των προτέρων προκειμένου να πάρουν τα καλά αποτελέσματα που ήθελαν. Αυτό κάνει το επαναστατικό εξελικτικό πείραμα του Miller κάτι περισσότερο από μια χημική επίδειξη στο σχολείο, όπου ο χημικός αναμιγνύει γνωστές χημικές ουσίες μαζί, για να αποκτήσει ένα γνωστό αποτέλεσμα.

Από το 1980 και έπειτα (μετά το πείραμα του Miller), οι επιστήμονες της NASA έχουν δείξει ότι η πρωτόγονη Γη δεν είχε ποτέ μεθάνιο, αμμωνία ή υδρογόνο για να συνενωθούν σε κάτι άλλο. Αντί αυτών, η Γη συντέθηκε από νερό, διοξείδιο του άνθρακα και άζωτο. Ένας χημικός σίγουρα δεν θα πάρει τα ίδια πειραματικά αποτελέσματα, με αυτά του Miller, από αυτό το μίγμα. Τα πιο πρόσφατα πειράματα το έχουν επιβεβαιώσει.

Επομένως, πρέπει να αποφασίσουμε εάν η ζωή μπορεί ή όχι να έχει διαμορφωθεί καθαρά από μια χημική αντίδραση χωρίς καθοδήγηση. Για να γίνει αυτό, πρέπει να αποφασιστεί ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός βιοτικού και μη-βιοτικού συστήματος.

Ένα βιοτικό σύστημα πρέπει ουσιαστικά να κάνει τρία πράγματα: ανταλλαγή ενέργειας, αποθηκευμένες πληροφορίας και αντιγραφή. Όλα τα βιοτικά συστήματα, από τα ανθρώπινα όντα έως τα βακτηρίδια, κάνουν αυτά τα τρία πράγματα.

Ο Δαρβίνος { άνω φωτογραφία } αναμφισβήτητα σκέφτηκε ότι δεν θα ήταν πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί η ζωή από άψυχο υλικό επειδή κατά τη διάρκεια της εποχής του, δεν υπήρχαν επιστημονικά μέσα ώστε να φανεί το μεγάλο χάσμα μεταξύ αυτών των δύο υλικών. Το 1905 ο Ernst Haeckel περιγράφει τα ζωντανά κύτταρα κάπως απλά, "ομοιογενές σφαιρικό πλάσμα".

Σε εκείνες τις ημέρες δεν είχαν κανένα μέσα ώστε να δουν την πολυπλοκότητα που υπάρχει σε ένα τέτοιο απλό κύτταρο. Η αλήθεια, όπως την ξέρουμε σήμερα, είναι ότι ένα απλό κύτταρο είναι απίστευτα πιο σύνθετο από οτιδήποτε έχουν φτιάξει οι άνθρωποι, έχουν σχεδιάσει, ή έχουν αναδημιουργήσει - ακόμα και μέσω των υπερυπολογιστών.

Βασικά λοιπόν πως αρχίζει η δημιουργία ενός ζώντος οργανισμού; Ουσιαστικά, ένας οργανισμός αρχίζει με αμινοξέα. Έρχεται σε ογδόντα διαφορετικούς τύπους, αλλά μόνο είκοσι από αυτούς βρίσκεται στους ζώντες οργανισμούς.

Εάν τα αμινοξέα δημιουργήθηκαν από την ακτινοβολία στην πρωτόγονη Γη, δεν θα υπήρχε καμία αποκάλυψη ποιος τύπος οξέος θα δημιουργούταν. Οι πιθανότητες που υπάρχουν είναι ακριβώς μια στις τέσσερις. Το τέχνασμα είναι να απομονωθεί ο σωστός τύπος αμινοξέων.

Κατόπιν τα σωστά αμινοξέα πρέπει να συνδεθούν μαζί στη σωστή ακολουθία για να παραγάγουν τα πρωτεϊνικά μόρια. Φανταστείτε πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό να γίνει από τις μη καθοδηγούμενες χημικές αντιδράσεις. Θα ήταν βέβαια απλό εάν κάποιος χρησιμοποιούσε τη νοημοσύνη του για να λύσει αυτό το πρόβλημα και σκόπιμα να επιλέγει και να συγκεντρώνει εκ νέου τα αμινοξέα ένα την κάθε φορά.

Αλλά θα πρέπει κάποιος να του υπενθυμίσει ότι αυτή είναι μια μη καθοδηγούμενη εξέλιξη, και δεν είναι διαθέσιμη καμία οδηγία απ' έξω. Εκτός από αυτό, υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που μπερδεύονται στο παραγόμενο υλικό, όπως οι πρόσθετες αντιδράσεις μέσα στην ακολουθία. Άλλα μόρια τείνουν να αντιδράσουν ευκολότερα με τα αμινοξέα από ό,τι τα αμινοξέα αντιδρούν μεταξύ τους.

Κατά συνέπεια, υπάρχει το πρόβλημα με τα ξένα μόρια. Ακόμα και στο επαναστατικό πείραμα του Stanley Miller μόνο δύο τοις εκατό του υλικού που παρήγαγε συντέθηκε από αμινοξέα, έτσι θα υπήρχαν πολλές άλλες χημικές ουσίες μέσα στο παραγόμενο υλικό, που θα χάλαγαν αυτή τη διαδικασία.

Υπάρχει επίσης και μια άλλη περιπλοκή. Τα μισά από τα αμινοξέα είναι δεξιόστροφα και τα άλλα μισά είναι αριστερόστροφα. Μόνο όμως τα αριστερόστροφα βρίσκονται στην ζώσα ύλη. Κόψτε λοιπόν τις μισές πιθανότητες. Τα σωστά οξέα πρέπει να συνδέονται μαζί στη σωστή σειρά -ακολουθία. Επιπλέον, πρέπει να σχηματίζουν τους σωστούς δεσμούς - πεπτιδικοί δεσμοί για να είμαστε ακριβείς - στις σωστές θέσεις γιατί η πρωτεΐνη διπλώνεται με το σωστό τρισδιάστατο τρόπο.

Εάν όλα αυτά τα βήματα δεν πραγματοποιηθούν ακριβώς, η πρωτεΐνη δεν θα λειτουργήσει. Ένα παρόμοιο παράδειγμα θα ήταν ένας παλιό τυπογραφικό μηχάνημα, με τα γράμματα του να επιλέγονται από το χέρι. Προκειμένου να τυπωθούν τα γράμματα, θα επιλέγονταν από ένα καλάθι και θα έμπαιναν πάνω στη μηχανή της εκτύπωσης. Εάν κάποιος ευφυής άνθρωπος καθοδηγεί αυτή την επιλογή, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Όμως υποθέστε ότι τα γράμματα λήφθηκαν από το καλάθι και τοποθετούνται πάνω στη μηχανή από ένα χιμπατζή. Εάν τα γράμματα επιλέχτηκαν τυχαία και τοποθετήθηκαν τυχαία επάνω στη μηχανή (που φυσικά τοποθετούνται προς τα πίσω και ανάποδα), τότε ποια θα είναι η αίσθηση που θα δημιουργηθεί αν το τελικό αποτέλεσμα ήταν λέξεις, προτάσεις και παράγραφοι με την σωστή σειρά; Είναι εξαιρετικά απίθανο.

Με τον ίδιο τρόπο, ίσως εκατό αμινοξέα πρέπει να τεθούν μαζί με ακριβώς το σωστό τρόπο για να κάνουν ένα απλό πρωτεϊνικό μόριο. Και θυμηθείτε, αυτό είναι το απλώς το πρώτο βήμα.

Ένα πρωτεϊνικό μόριο δεν είναι αρκετά ικανοποιητικό για να κάνει έναν ζώντα οργανισμό. Περίπου άλλα διακόσια πρέπει να δημιουργηθούν με τον ίδιο τρόπο και να συγκεντρωθούν ακριβώς με τη σωστή σειρά για να κάνουν ένα χαρακτηριστικό ζωντανό κύτταρο. Υπάρχει ακόμη πιθανότητα για να γίνει;

Στα έμβια συστήματα, η καθοδήγηση που απαιτείται για να συγκεντρωθούν όλα τα μέρη προέρχεται από το DNA, το οποίο λειτουργεί μαζί με το RNA. Η παραγωγή αυτών των DNA και RNA είναι ένα ακόμη πιο περίπλοκο ζήτημα από αυτό των πρωτεϊνών.

Η σύνθεση των βασικών ομάδων -κλειδιών- για το DNA και το RNA ποτέ δεν έχει επιτύχει εκτός από ιδιαίτερα μη πειστικές συνθήκες που δεν έχουν καμία ομοιότητα με εκείνες της πρωτόγονης Γης. Οι δυσκολίες του να συνθέσουμε DNA είναι, αυτή τη στιγμή, πέρα από τη φαντασία μας.

Μερικοί εξελικτικοί επιστήμονες θεωρούν ότι όλες οι ανωτέρω μη καθοδηγούμενες χημικές αντιδράσεις πραγματοποιήθηκαν σύμφωνα με την ιδέα της Τυχαίας Πιθανότητας. Αυτή η θεωρία συνδυάζει την τυχαία πιθανότητα με το χρόνο για να παραχθεί η ζωή.

Αυτή εξετάσθηκε μαζί με τη θεωρία της στατικής κατάστασης του σύμπαντος (ότι το Σύμπαν ήταν απείρως παλαιό), και ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να συμβεί μέσα σε ένα άπειρο χρονικό διάστημα; Αν δεν είχε τότε η θεωρία της σταθερής κατάστασης βγει λάθος, η θεωρία της τυχαίας πιθανότητας θα ήταν σχεδόν εύλογη.

Το 1965, με την ανακάλυψη της κοσμικής ακτινοβολίας υποβάθρου, οι επιστήμονες ανέπτυξαν τη θεωρία του Big Bang. Αυτή η θεωρία μετέβαλλε τις αντιλήψεις των κοσμολόγων και των οπαδών της θεωρίας της εξέλιξης, έτσι ώστε συμφώνησαν ότι το Σύμπαν ήταν περίπου 14 δισεκατομμυρίων ετών.

Από το 1965, πρόσφατες εργασίες έχουν δείξει ότι η Γη είναι λιγότερο από 5 δισεκατομμυρίων ετών (αυτό συμφωνεί με τη θεωρία του Big Bang). Ακόμη μέσα σε αυτά τα 5 δισεκατομμύρια έτη, δεν παρέχονται οι πιο βασικές συνθήκες για να μπορέσει να σχηματισθεί η ζωή πάνω στη Γη. Σύμφωνα με τους εξελικτικούς η Γη πέρασε μια μακρά, πολύ μακρά περίοδο, ψύξης.

Κάποτε έφτασε σε μια κατάλληλη θερμοκρασία όπου μπόρεσε θεωρητικά να υποστηρίξει τη ζωή. Βασισμένοι στην ανακάλυψη των μικροαπολιθωμάτων, οι εξελικτικοί επιστήμονες έχουν υπολογίσει τώρα, κατά προσέγγιση, ότι ο χρόνος ο οποίος πέρασε μεταξύ μιας σωστής θερμοκρασίας, που μπορεί να υποστηρίξει τη ζωή, και της πρώτης εμφάνισης της πραγματικής ζωής ήταν μόνο περίπου 400.000 000 χρόνια.

Αυτός όμως δεν είναι αρκετός χρόνος για να πραγματοποιηθεί μια χημική εξέλιξη. Όχι μόνο είναι ένας πολύ σύντομος χρόνος, αλλά οι καθαρές μαθηματικές πιθανότητες για τη συναρμολόγηση όλων των απαραίτητων στοιχείων ενός ζωντανού οργανισμού είναι αστρονομικές. Ακόμα κι αν οι συνθήκες βελτιστοποιήθηκαν, δεν θα υπήρχε καμιά πραγματική πιθανότητα.

Εάν όλος ο άνθρακας στο Σύμπαν τοποθετηθεί πάνω στην επιφάνεια της Γης - που δεν θα μπορούσε αναμφισβήτητα ποτέ να συμβεί - και του επιτραπεί να αντιδράσει με τον πιο γρήγορο δυνατό ρυθμό, και αφεθεί στη Γη πάνω για ένα δισεκατομμύριο χρόνια (έστω και αν το χρονικό διάστημα που αναφέραμε είναι μόνο 400 εκατομμύρια χρόνια), οι πιθανότητες δημιουργίας ενός και μόνου ζωντανού μορίου είναι 1 προς 1060 .

Ο Behe (συντάκτης του βιβλίου το Μαύρο Κιβώτιο του Δαρβίνου) έχει πει ότι η πιθανότητα να συνδεθούν μαζί μόνο 100 αμινοξέα θα ήταν ίση με την πιθανότητα ενός τυφλού που προσπαθεί να βρει ένα συγκεκριμένο κόκκο άμμου στην έρημο της Σαχάρας, και μάλιστα που το πετυχαίνει όχι μόνο μια φορά αλλά τρεις φορές!

Από μαθηματική άποψη υπάρχει πιθανότητα, ίσως γιατί επειδή υπάρχει μια πιθανότητα για όλα τα πράγματα, ανεξάρτητα από το πόσο μικρή είναι η πιθανότητα. Εν τούτοις, αυτές που αναφέραμε δεν είναι απλές πιθανότητες. Αυτή είναι μια πιθανότητα πέρα από τη λογική, αναμφίβολα.

Σημείωση … Στην αρχική δημοσίευση δεν υπήρχαν οι φωτογραφίες 1,2,3,4 οι οποίες είναι από το διαδίκτυο [ GOOGLE ] - και εγώ ο admin - δηλώνω ότι δεν είμαι κύριος πνευματικών δικαιωμάτων των φωτογραφιών !!!!

physics4u.gr

Read more »

Το δύσκολο πρόβλημα της προέλευσης της ζωής !!!

Η προέλευση της ζωής είναι το πιο δύσκολο πρόβλημα της βιολογίας. Οι επιστήμονες είναι καλοί στην κατανόηση διαδικασιών που μπορούν να μελετήσουν. Αλλά η εμφάνιση της ζωής ήταν ένα μοναδικό γεγονός που εμφανίστηκε 3,5 δισεκατομμύρια έως 4 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Ακόμη και οι βράχοι εκείνης της εποχής έχουν ως επί το πλείστον εξαφανιστεί.

Το 1953 ο Stanley Miller, που εργαζόταν σε εργαστήριο του Πανεπιστημίου του Σικάγου, έστειλε ηλεκτρικό ρεύμα μέσα σε ένα θάλαμο που περιείχε έναν συνδυασμό από ανόργανα συνηθισμένα αέρια: Μεθάνιο, αμμωνία, υδρογόνο και νερό. Το αποτέλεσμα ήταν να φτιαχτούν οργανικές ενώσεις συμπεριλαμβανομένων και αμινοξέων, τις δομικές μονάδες της ζωής και να δημιουργηθεί ένας καινούργιος επιστημονικός τομέας, γνωστός ως εξωβιολογία.

Το πείραμα του Miller ήταν η σπίθα που κέντρισε τους επιστήμονες για να ψάξουν για την προέλευση της ζωής μέσα σε έναν θερμό (αλλά μη καυτό) ρηχό 'ζωμό' θαλασσινό νερό.

Τώρα τελευταία, όμως, θεωρείται από πολλούς ότι η αρχική ατμόσφαιρα δεν περιείχε σε σημαντικά ποσά μεθάνιο, υδρογόνο ή αμμωνία, αλλά κυριαρχούσε το διοξείδιο του άνθρακα, το άζωτο και το νερό. Ένα μίγμα που δεν θα ήταν κατάλληλο για το πείραμα του Miller.

Αυτή είναι η άποψη των Huber και Wachtershauser, που το 1998 δημοσίευσαν την άποψη τους στο περιοδικό Science.

Σήμερα οι απόψεις ενός μέρους της επιστημονικής κοινότητας για την προέλευση της ζωής, βρίσκονται μακριά από το θερμό περιβάλλον του Miller και προσεγγίζει προς ένα περιβάλλον υδροθερμικό - καυτό νερό- με θερμοκρασίες μεταξύ 100 και 250° Κελσίου και σε βάθος αρκετών χιλιομέτρων κάτω από την επιφάνεια.

Στο περιβάλλον αυτό θειούχα ορυκτά του σιδήρου, του νικελίου και του κοβαλτίου ενεργούν ως κρίσιμοι καταλύτες για την δημιουργία των προ-βιοτικών οργανικών μορίων.

Αυτή η σύνδεση μεταξύ της ζωής και των θειούχων μετάλλων δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Όπως περιγράφεται από τον Beinert και τους συνεργάτες του το 1997 στο περιοδικό Science, οι οι πρωτεΐνες με σίδηρο και θείο βρίσκονται σε όλες τις μορφές της ζωής, και είναι κάτι το κοινό για τα αρχαιότερα συστατικά της ζώσας ύλης.

Τον τελευταίο καιρό κάποια πρόοδος έχει γίνει πάνω στην αναδημιουργία της διαδικασίας που οδήγησε στα πρώτα ζωντανά κύτταρα. Αλλά αποτελείται από υποθέσεις ευλογοφανείς, όχι αποδείξεις.

Κάθε ανθρώπινο κύτταρο είναι ένα περίπλοκο χημικό εργοστάσιο. Οι διαδικασίες κατασκευής προχωρούν μέσα σε έναν τοίχωμα, την κυτταρική μεμβράνη, η οποία έχει ειδικές 'πόρτες' για τις εισερχόμενες και εξερχόμενες χημικές ουσίες.

Το DNA, ο ελεγκτής αυτών των διαδικασιών, είναι σαν τον υπολογιστή που μαζί με το σκληρό του δίσκο είναι κλειδωμένο σε ένα ιερό εσωτερικό τμήμα, τον πυρήνα.

Πώς θα μπορούσε ένα τέτοιο σύνθετο σύστημα να έχει συναρμολογηθεί αυθόρμητα από τις διαθέσιμες χημικές ουσίες στην πρωτόγονη Γη;

Η θεωρία του Gunter Wachtershauser

Ένας Γερμανός χημικός από το Μόναχο, ο Gunter Wachtershauser { Άνω φωτογραφία } , είναι ηγέτης στην έρευνα για την υδροθερμική προέλευση της ζωής, και έχει πραγματοποιήσει πολυάριθμα πειράματα που καταδεικνύουν πώς τα σύνθετα οργανικά μόρια μπορούν να σχηματιστούν από τις απλές αρχικές ενώσεις - όπως το μονοξείδιο άνθρακα (CO) - με καταλύτες τα θειούχα μέταλλα.

Φαίνεται ότι οι επιφάνειες των θειούχων μετάλλων μπορούν να καταλύσουν την ένωση απλών μορίων άνθρακα σε νέα και πιο σύνθετα μόρια άνθρακα.

Δηλαδή, ο Wachtershauser δεν πιστεύει ότι πρέπει να ξεκινήσουμε με τα περίπλοκα και περίτεχνα μόρια που αποτελούν τα σημερινά κύτταρα: Το DNA, που έχει καταχωρημένες τις πληροφορίες, το RNA που επιτελεί διάφορες διαδικασίες και τις πρωτεΐνες που χρησιμεύουν ως δομικά υλικά και είναι ελεγκτές του χημικού μεταβολισμού. Να μην σκεφτούμε τις κυτταρικές μεμβράνες - που επιτρέπουν ή εμποδίζουν την είσοδο ουσιών μέσα στο κύτταρο, αυτά όλα πρέπει να έχουν έρθει αργότερα.

Η ζωή πρέπει να έχει αρχίσει με τον απλούστερο πιθανό τρόπο, ως ένας κύκλος, μια φυσικοχημική αντίδραση που επαναλαμβανόταν συνεχώς, εκμεταλλευόμενη κάποια υποπροϊόντα, ενώ μερικά από αυτά παρέμεναν εκεί γύρω για να διατηρήσουν και να εξελίξουν τον κύκλο.

Όμως πότε και πώς άρχισε αυτός ο κύκλος;

Ο Wachtershauser θεωρεί ότι μια πιθανή θέση για να ξεκίνησε ο κύκλος είναι κάποια ορυκτή επιφάνεια ενός ανόργανου υλικού, όπως είναι οι σιδηροπυρίτες ή ο χρυσός που όπως είναι γνωστό είναι ένας καλός καταλύτης. Οι χημικές ουσίες της φύσης, όπως το μονοξείδιο του άνθρακα, θα μπορούσαν να έχουν συνδυαστεί προς βιολογικές δομικές μονάδες.

Σε κάποιο σημείο, ο μικρός κύκλος απόκτησε μια προστατευτική κάλυψη από χημικές ουσίες, κι έτσι διαχωρίστηκαν οι αντιδράσεις του από το γενικό περιβάλλον. Όταν αυτό το περικάλυμμα 'τύλιξε' τελικά τον κύκλο και αποσυνδέθηκε από την ορυκτή επιφάνεια, γεννήθηκε το πρώτο κύτταρο.

Ο Wachtershauser και άλλοι έχουν δείξει ότι σημαντικά συστατικά της σημερινής βιοχημείας μπορούν να σχηματιστούν στις επιφάνειες του σιδηροπυρίτη, ειδικότερα του πυροσταφυλικού οξέως (pyruvic acid) CH3-CO-COOH, το γνωστό 'καύσιμο' για τον κύκλο του κιτρικού οξέως.

Σε συνέντευξή του ο Wachtershauser λέει τα εξής:

"Η ζωή άρχισε ως ένας αυτοκαταλυτικός, χημειο-αυτοτροπικός επιφανειακός μεταβολισμός μικρών μορίων οργανικών ενώσεων.

Αυτές σχηματίστηκαν πρώτα με τη σταθεροποίηση του CO και αργότερα από τη σταθεροποίηση του CO2, σε ένα σετ προϊόντων των ηφαιστειακών εκρήξεων (CO, CO2, H2S, NH3) στις επιφάνειες των κολλοειδών ανόργανων ιζημάτων του θειούχου σιδήρου, νικελίου και άλλων μετάλλων μετάβασης.

Ο επιφανειακός μεταβολισμός καθοδηγήθηκε από την οξειδωτική μετατροπή του CO σε CO2 και από μια διαδοχική οξειδωτική μετατροπή του κολλοειδούς FeS στο FeS2.Με αυτόν τον αρχέγονο μεταβολισμό παρήχθησαν οργανικά συστατικά."

Ο ρόλος του RNA

Ένα άλλο μακρομόριο, που έχει σχέση με την προέλευση της ζωής, είναι το RNA, ο στενός χημικός ξάδελφος του DNA.

Αν και το DNA έχει τραβήξει την προσοχή των επιστημόνων, το RNA είναι εκείνο που έχει σχέση με τις πληροφορίες στο κύτταρο, είτε ανακτώντας τις πληροφορίες από το DNA ή αυτό που μετατρέπει αυτές τις πληροφορίες σε πρωτεΐνες.

Κάποιοι βιολόγοι από καιρό έχουν υποθέσει ότι το RNA ήταν ο κεντρικός δράστης στις πιο πρώιμες μορφές των κυττάρων. Αργότερα δε μεταβίβασε τα περισσότερα από τα καθήκοντα του στη διαχείριση και αποθήκευση της πληροφορίας στο DNA, μια λιγότερο ευπροσάρμοστη αλλά σταθερότερη χημική ουσία. (1972 - Θεωρία του καθηγητή της φυσικοχημείας Hans Kuhn - Ο κόσμος του RNA στους πόρους των βράχων).

Η άποψη αυτή κέρδισε πόντους όταν οι Thomas R. Cech και Sidney Altman ανακάλυψαν ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο ότι το RNA θα μπορούσε να δράσει ως ένζυμο, ως πρωτεϊνικός καταλύτης των χημικών δραστηριοτήτων, συγχρόνως όμως και σαν αποθήκη των γενετικών πληροφοριών.

Ένα από τα πιο ακανθώδη παράδοξα της ζωής είναι ότι το DNA από τη μια απαιτεί έναν πρωτεϊνικό καταλύτη για την αντιγραφή του, και από την άλλη μια πρωτεΐνη χρειάζεται το DNA για να την φτιάξει. Το μπέρδεμα είναι ότι ούτε το DNA ούτε η πρωτεΐνη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ταυτόχρονη παρουσία και των δύο.

Οι χημικοί, όμως, που ασχολούνται με την προέλευση της ζωής δεν έχουν επινοήσει κανένα μόριο RNA που να μπορεί να αναπαράγει τον εαυτό του. Αλλά, όμως, έχουν δείξει ότι τα μόρια RNA μπορούν να αντιγράψουν μικρά κομμάτια του RNA και να εκτελέσουν άλλα χρήσιμα καθήκοντα, που πραγματοποιούνται συνήθως από τις πρωτεΐνες.

Αυτές οι ιδιότητες του RNA υποστηρίζουν την ιδέα ότι πριν από το DNA υπήρξε ένας κόσμος RNA, στον οποίο το RNA, ή κάποιο άλλο παρόμοιο πολυμερές πρόδρομο σώμα, ξεκίνησε όλη τη διαδικασία, της αρχής της ζωής.

Οι υπομονάδες των μορίων RNA είναι και αυτές αρκετά σύνθετες χημικές ουσίες. Δεν είναι, επίσης, εύκολο να δειχθεί πώς θα μπορούσαν να φτιαχτούν τα πρώτα μόρια RNA. Αλλά ένας πηλός (άργιλος), που λέγεται montmorillonite, που σχηματίστηκε από διαβρωμένη ηφαιστειακή τέφρα (που είναι γνωστός από τα απορρίμματα της γάτας), έχει μια ενδιαφέρουσα ιδιότητα: στο να καταλύει το σχηματισμό του RNA από τις υπομονάδες του.

Ιδιότητες αργίλου

Σε ένα άρθρο στο περιοδικό Science, το φθινόπωρο του 2003, ερευνητές από το Τεχνολογικό Ίδρυμα της Μασαχουσέτης ανέφεραν ότι ένα είδος αργίλου, ο montmorillonite, είχε μια άλλη ιδιότητα πιθανής σχετικότητας με την προέλευση της ζωής. Κάνει τα σταγονίδια των μορίων του λίπους να επαναρυθμιστούν σε μικρές φυσαλίδες, παρόμοιες με τις μεμβράνες που φτιάχνουν τα τοιχώματα των ζωντανών κύτταρων.

Συχνά τα μόρια του αργίλου ενσωματώνονται στις φυσαλίδες, βρήκε η ομάδα του MIT, μαζί με οποιαδήποτε προσκολλημένα μόρια RNA. Όπως είπαν "τα ορυκτά μόρια μπορεί να έχουν διευκολύνει πολύ την εμφάνιση των πρώτων κυττάρων".

Σε ένα δεύτερο πείραμα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν τα πρωτο-κύτταρα τους να διαιρεθούν αναγκάζοντας τα να περάσουν μέσα από τις λεπτές οπές σε ένα φίλτρο.

Οι ερευνητές έχουν να διασχίσουν ένα μακρύ δρόμο πριν από την ανακάλυψη οποιασδήποτε εύλογης απάντησης για την προέλευση της ζωής.

Ο Jack Szostak, ένας από τους ερευνητές, λέει ότι συμπεραίνουν ότι ανεξάρτητα από το πόσο είναι αποσπασματικά τα κύτταρα τους, η ζωή είναι γεγονός.

Ερευνητές από το Ινστιτούτο Carnegie

Ερευνητές όπως ο Cody, από το Ινστιτούτο Carnegie στην Ουάσιγκτον, έχουν πρόσφατα (2000) προχωρήσει τις ιδέες του Wachtershauser ένα βήμα πιο πέρα, φτιάχνοντας την κρίσιμη ένωση πυροσταφυλικό οξύ (pyruvic acid) CH3-CO-COOH, από το CO με την παρουσία σαν καταλύτη του θειούχου σιδήρου στους 250° C και πιέσεις ισοδύναμες με ένα βάθος 7 km μέσα στους βράχους.

Προτείνουν ότι αυτή η διαδικασία μπορεί να είχε πραγματοποιηθεί βαθιά μέσα στον ωκεάνιο φλοιό, και ότι οι ενώσεις που σχηματίστηκαν θα μπορούσαν να έχουν μετακινηθεί από τα υπόγεια νερά στον ανώτερο φλοιό. Όπου εκεί οι κρίσιμες διαδικασίες για τον σχηματισμό της ζωής μπορεί να έχουν πραγματοποιηθεί και σε χαμηλότερες θερμοκρασίες (100 σε 150° C) και σε χαμηλότερες πιέσεις.

Τα σημαντικά συστατικά αυτής της διαδικασίας είναι το μονοξείδιο του άνθρακα CO και οι θειούχες ενώσεις του Fe ή του Νι σε υψηλές θερμοκρασίες και πιέσεις. Όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει κοντά σε ηφαιστειογενείς περιοχές σε έναν πρώιμο ωκεάνιο φλοιό.

physics4u.gr

Read more »

Μόριο της ζωής προκύπτει από εργαστηριακή λάσπη !!!

Η δημιουργία ζωής στην αρχέγονη σούπα μπορεί να ήταν ευκολότερη από ό,τι νομίζαμε. Δύο βασικά στοιχεία του RNA τελικά φτιάχτηκαν από την αρχή, υπό συνθήκες παρόμοιες με αυτές που πιθανώς επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της αυγής της ζωής.

Το ζήτημα του πώς μπορεί ένα μόριο ικανό να αποθηκεύσει γενετικές πληροφορίες – ακόμη και το RNA ο απλούστερος εξάδελφος του DNA – θα μπορούσε ποτέ να προκύψει αυθόρμητα στον αρχέγονο πηλό έχει προβλημάτισε τους επιστήμονες εδώ και δεκαετίες.

Το RNA περιέχει μια μακρά αλυσίδα που αποτελείται από τέσσερα διαφορετικά είδη ριβονουκλεοτιδίων (δομικά στοιχεία τόσο του RNA όσο και του DNA), τα οποία συνίστανται από τρεις επιμέρους ενώσεις, μια αζωτούχα βάση, μια πεντόζη – σάκχαρο με πέντε άτομα άνθρακα – και μια φωσφορούχα ένωση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι υπέθεταν ότι αυτά τα τρία συστατικά αρχικά σχηματίστηκαν ξεχωριστά, και στη συνέχεια συνδυάστηκαν για να κάνουν τις βάσεις. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι φαινόταν αδύνατο ότι δύο από τις τέσσερις βάσεις με ιδιαίτερα ‘δυσκίνητη’ χημεία θα αντιδρούσαν ποτέ αυθόρμητα με την πεντόζη.

Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, ο John Sutherland από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, προσπάθησε να αναπτύξει μια νέα συνταγή για τα RNA, δίχως να προσπαθήσει να αναγκάσει απομονωμένες βάσεις και μόρια σακχάρων να αντιδράσουν μεταξύ τους.

Η ομάδα του πειραματίστηκε με το μαγείρεμα ριβονουκλεοτιδίων από πέντε μικρά μόρια που φαίνεται να ήταν παρόντα στην αρχέγονη σούπα. «Ξεκινήσαμε με τα ίδια δομικά στοιχεία με τους άλλους, αλλά κάνοντας διαφορετική διαδρομή,» λέει ο Sutherland.

Και αυτή τη φορά το μαγείρεμα φαίνεται να πήγε καλά. Η συνταγή και οι συνθήκες που δημιούργησαν για να αναμειχθούν τα πέντε συστατικά – συμπεριλαμβανομένων και μιας καλής λάμψης υπεριώδους φωτός – παράγουν ριβονουκλεοτίδια μέσω ενός κοινού πρόδρομου μορίου που περιέχει και τη βάση και την πεντόζη, αντί να φτιάξουμε το καθένα στις τρεις ελεύθερες μορφές.

Η νέα μέθοδος παραμέρισε το πρόβλημα εμφάνισης των δύο ενώσεων που είναι απρόθυμα να αντιδράσουν μαζί, κι αυτό χάρη σε ένα άλλο τέχνασμα, λένε οι ερευνητές.

Η αντίδραση δούλεψε μόνο όταν η φωσφορούχα ένωση ήταν παρούσα από την αρχή, αν και δεν αντιδρά με το μείγμα μέχρι τα τελικά στάδια. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι η τελευταία ένωση είναι αναγκαία ως καταλύτης και ως χημικό μπάφερ στην αρχή.

«Δεν χρησιμοποιούμε εξωφρενικά και εκκεντρικά σενάρια – όλες οι προϋποθέσεις είναι σύμφωνες με τα όσα γνωρίζουμε για την πρώιμη Γη,» διευκρινίζει ο Sutherland.

Ο William Scott, από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στη Σάντα Κρουζ συμφωνεί: «Είναι ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός που αποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο προβιοτικά μόρια RNA μπορεί να έχουν συναρμολογηθεί αυθόρμητα από απλά και πιθανώς σχετικά άφθονα συστατικά.»

Η ανάγκη για την παρουσία υπεριώδους φωτός προτείνει ότι η ζωή δεν έχει αρχίσει σε μια υποθαλάσσια σχισμή, ένα πιθανό σενάριο για πολλούς ερευνητές. Αντίθετα, δείχνει προς μια ζεστή λιμνούλα – μια ιδέα που πρώτος υιοθέτησε ο Δαρβίνος, ο οποίος δεν γνώριζε τίποτα για το RNA.

Τι είναι η ζωή; Αν δεχθούμε ότι το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της είναι η ικανότητα της αναπαραγωγής, τότε ένα μεμονωμένο κουνέλι είναι νεκρό και δύο κουνέλια, ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό, είναι ζωντανά όταν είναι μαζί, αλλά νεκρά αν τα δει κανείς καθένα χωριστά. Μπορεί, λοιπόν, να ξέρουμε καλά τι είναι ζωή, ο ορισμός της ωστόσο δεν είναι απλός

Σύμφωνα λοιπόν με ορισμένους βιολόγους
υπάρχουν επτά θεμέλια πράγματα για τη ζωή:

1)… Το πρώτο θεμέλιο της ζωής είναι γι’ αυτούς το πρόγραμμα: ένα οργανωμένο γενικό σχέδιο, το οποίο περιγράφει τα συστατικά του ζώντος συστήματος και τις αλληλεπιδράσεις τους που διαιωνίζουν το σύστημα αυτό – στoν πλανήτη μας, το πρόγραμμα αυτό εκτελείται από το DΝΑ.

2)… Ως δεύτερο θεμέλιο είναι ο αυτοσχεδιασμός: καθώς ένα ζων σύστημα είναι ένα μικρό τμήμα του σύμπαντος στο οποίο υφίσταται, δεν μπορεί να ελέγχει όλες τις αλλαγές του περιβάλλοντος, στις οποίες είναι εκτεθειμένο, άρα πρέπει να έχει ένα σύστημα για να μπορεί να τροποποιεί το πρόγραμμά του, ώστε να αντιμετωπίζει τις αλλαγές στο περιβάλλον του, χωρίς να επηρεάζεται το γενικό σχέδιό του.

3)… Το τρίτο θεμέλιο είναι ο διαχωρισμός: όλοι οι ζώντες οργανισμοί έχουν περιορισμένο όγκο, περιβάλλονται από μια επιφάνεια η οποία αποκαλείται μεμβράνη ή δέρμα και συγκρατεί τα συστατικά στον καθορισμένο όγκο του οργανισμού, ενώ εμποδίζει να διεισδύσουν επιβλαβείς χημικές ουσίες.

4)… Το τέταρτο θεμέλιο της ζωής είναι η ενέργεια: ο ζων οργανισμός πρέπει να είναι ένα σύστημα ανοιχτό που να δέχεται ενέργεια από εξωτερικές πηγές όπως ο Ήλιος, αλλά και ένα σύστημα που να μεταβολίζει, ικανό να μετατρέψει την ενέργεια σε «καύσιμο» για τον οργανισμό.

5)… Πέμπτο θεμέλιο είναι η αναγέννηση: ένα σύστημα που μεταβολίζει διαρκώς, φθείρεται και πρέπει να έχει ένα σύστημα για να αντισταθμίζει τις απώλειές του. Η φθορά και η επιβράδυνση του συστήματος αναγέννησης με το πέρασμα του χρόνου είναι αυτό που αποκαλούμε γήρανση.

6)… Το έκτο θεμέλιο είναι η προσαρμοστικότητα: για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που βάζει το χέρι του στη φωτιά πονάει, αλλά πρέπει να το βγάλει αμέσως για να αποφύγει το έγκαυμα. Αυτή η συμπεριφορική αντίδραση στον πόνο είναι ουσιώδης για την επιβίωση – πρόκειται για μια θεμελιώδη αντίδραση των ζώντων συστημάτων που ονομάζεται ανάδραση.

7)… Τέλος, το έβδομο και τελευταίο θεμέλιο της ζωής είναι η απομόνωση: τα ένζυμα σε ένα σύστημα που μεταβολίζει, έχει ζωτική σημασία να μην αντιδρούν παρά μόνο με τα μόρια που πρέπει να αντιδράσουν και να μην παρενοχλούνται από συγκρούσεις με διάφορα μόρια που προέρχονται από άλλες αντιδράσεις.

Σημείωση … Στην αρχική δημοσίευση δεν υπήρχαν οι φωτογραφίες 1,2 οι οποίες ελήφθησαν από το διαδίκτυο [ GOOGLE ] - και εγώ ο admin - δηλώνω ότι δεν είμαι κύριος πνευματικών δικαιωμάτων των φωτογραφιών !!!!

physics4u.wordpress.com

Read more »

Η Γαλλία πουλάει όπλα στη Ρωσία

Η Λιθουανία και η Λετονία, επέκριναν σήμερα τη Γαλλία, σύμμαχό τους στο ΝΑΤΟ, επειδή αποφάσισε να παραδώσει τουλάχιστον δύο πολεμικά πλοία Mistral στη Ρωσία, ενώ το Βίλνιους χαρακτήρισε την απόφαση "σφάλμα". "Πιστεύω ότι είναι λάθος", δήλωσε σήμερα στους δημοσιογράφους η Ράζα Ζουκνεβισιέν, η λιθουανή Υπουργός Άμυνας. "Αυτό αποτελεί προηγούμενο: ένα μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ πωλεί επιθετικά όπλα σε μια χώρα όπου η δημοκρατία δεν είναι σε ένα επίπεδο που να μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς", επέμεινε η Ζουκνεβισιέν.

Το Παρίσι ανακοίνωσε την Παρασκευή ότι έχει υπογράψει συμβόλαιο πώλησης προς τη Ρωσία δύο πολεμικών πλοίων (BPC) τύπου Mistral, που θα μπορούσε να "επεκταθεί" με την κατασκευή δύο επιπλέον πλοίων.

Η Λιθουανία και οι γείτονες της στη Βαλτική, η Λετονία και η Εσθονία, και οι τρεις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, έχουν από την αρχή καταγγείλει το σχέδιο αυτής της συμφωνίας.

"Φυσικά, για τους γείτονες της Ρωσίας, δεν είναι ένα ευχάριστο νέο. Δεν είναι σίγουρα το χριστουγεννιάτικο δώρο που θα θέλαμε να λάβουμε", είπε η Ζουκνεβισιέν.

Στη Λετονία, ο υπουργός Άμυνας Αρτις Παμπρίκς δήλωσε "θορυβημένος" από το γεγονός ότι η Γαλλία έχει αγνοήσει τις ανησυχίες των συμμάχων της στο ΝΑΤΟ, αλλά εκτίμησε επίσης ότι η πώληση δεν θέτει μείζονα προβλήματα για την ασφάλεια της Βαλτικής.

"Κοιτάζοντας την κατάσταση από μια ρεαλιστική σκοπιά, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα γαλλικά οικονομικά συμφέροντα-εν προκειμένω, η πώληση των πλοίων-δεν θα έχει σοβαρές επιπτώσεις ούτε στην ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή ούτε στη στρατηγική του ΝΑΤΟ στις χώρες της Βαλτικής", δήλωσε σύμφωνα με το πρακτορείο BNS.

Το Mistral είναι ένα πολεμικό πλοίο πολλαπλών ρόλων ικανό να μεταφέρει άρματα μάχης και ελικόπτερα, να φιλοξενήσει ένα νοσοκομείο εκστρατείας ή ένα επιτελείο επί του σκάφους--το κόστος για το κάθε πλοίο αυτού του τύπου ανέρχεται σε περίπου 500 εκατομμύρια δολάρια.

santosight

Read more »