Ο ΜΠΑΤΣΟΣ

Ο μπάτσος με το πιστόλι στο χέρι περίμενε, αραδιασμένος αδιάφορα στη μέση του δρόμου. Είχε την αυτοπεποίθηση του αποτυχημένου αυτόχειρα στην κορμοστασιά και άφιλτρα τσιγάρα στο τσεπάκι.

Πριν μερικές ώρες , μπροστά στον καθρέπτη του πρόβαρε τις ατάκες μιας χιλιοπαιγμένης πρόζας ,κι ανάγκαζε με φασιστική εμμονή το τοπίο να χειροκροτεί.

Δεν ήταν σίγουρος γιατί ήρθε εδώ σε αυτόν τον τόπο ούτε αν ήθελε να παίξει το ρόλο του για μια ακόμη φορά, μα το θρόισμα των φύλλων , του φάνηκε κατάλληλο να κρύψει το φόβο της αποτυχίας που ένιωθε να του
παγώνει το αίμα μες την άπονη νύχτα..,

Και ο αναστεναγμός που άκουσε να βγαίνει απ' το στόμα της γης ,
συμπλήρωσε το τοπίο.

Μια εμμονή που έγινε καημός ,του τρώει το συκώτι από καιρό.

Την έντυσε, τη στόλισε με όμορφα λόγια κι άπαιχτες λέξεις
-κι αν εκείνη δεν ανταποκρινόταν με ευγνωμοσύνη-
μια λύσσα θα τον έπιανε να τη εξαφανίσει…


Ο φόβος έγινε μιζέρια και τον τρόμαξε στο σκοτάδι,
κι αυτός τις νύχτες έψαχνε συμπόνια.

Μα σαν ήρθε το πρώτο φως της μέρας ,και αποκαλύφτηκε το μεγαλείο των εγκλημάτων της νύχτας ,εγκατέλειψε τον χώρο και χάθηκε, ξένος ανάμεσα σε γνωστούς αγνώστους.

Ετσι κι αλλιως θα εμενε για παντα ηθοποιος μιας παραστασης που -ποιος ξερει κιολας - μπορει να ειχε βαρεθει να παιζει μα δεν ηθελε και να εγκαταλειψει απ' το φοβο της ευθυνης που εκρυβαν οι επιλογες του.