Αριστερή και Δεξιά ατραπός

Στο πεδίο του εσωτερισμού, συχνά χρησιμοποιούνται συγκεκριμένοι όροι για να προσδιορίσουν ένα σύνολο από πρακτικές, στάσεις ζωής ή πορείες αυτοεξέλιξης. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι πολύ σημαντικοί (εννοιολογικά) όροι “αριστερή” και “δεξιά” ατραπός (ή αλλιώς “μονοπάτι”).
Ο διαχωρισμός και η χρήση τους έχει άμεση σχέση με μία γενικότερη προσέγγιση του ηθικού δυϊσμού, κάτι που στον εσωτερισμό αποκτά μεταφυσικές προεκτάσεις. Αν και τα δύο μονοπάτια υπήρχαν ταυτόχρονα ήδη από την πρώιμη αρχαιότητα και τις απαρχές της θρησκευτικότητας, μόνον μετά την άνθιση των δυτικών μονοθεϊστικών δογμάτων και δη του χριστιανισμού έγιναν ευρέως γνωστά αλλά δυστυχώς με τραγικές συνέπειες ως προς την ορθότητα της ερμηνείας αυτών των δύο αυτογνωσιακών δρόμων και ιδίως εκείνου της αριστερής ατραπού…

Ως προς την επιλογή των όρων, αυτή προωθήθηκε από το κίνημα της Θεοσοφίας (κατά τον 19ο αιώνα μ.κ.χ.) και σχετίζεται άμεσα με τη χρήση των δύο χεριών μας. Το δεξί γενικότερα ορίζεται ως η θετική έκφανση των επιλογών μας και όσων μας συμβαίνουν (συνήθως λέμε “να σου πάνε όλα δεξιά”) και σαφώς το δεξί χέρι είναι υπεύθυνο για πολλές εργασίες που επιτελούμε, προοπτικά αξιολογημένο ως βασικό μέλος-εργαλείο του σώματος. Θεωρείται πως το δεξί μονοπάτι γενικά σχετίζεται με τον ήλιο, το φως, τη δημιουργία και την έντονη εκδήλωση ή εξωστρέφεια.

Από την άλλη πλευρά, ως εκπρόσωπος του αριστερού μονοπατιού, το αριστερό είναι το χέρι που σχετίζεται με τις αρνητικές εκφάνσεις της ζωής, με την εσωστρέφεια, τη μυστικότητα, την απομόνωση, τη μοναχικότητα και γενικά με εκφάνσεις “σκοτεινές” και κατά μερικούς αμφιβόλου ηθικής. Θεωρώ πως η κατηγοριοποίηση υφίσταται εντελώς αυθαίρετα και στερείται ικανής δόσης λογικής, πλην όμως η εφαρμογή της και ο συσχετισμός με τα δύο κοινά άκρα του σώματός μας καθίσταται αναγκαίος για να οριστούν μονολεκτικά αυτοί οι δύο θεμελιώδεις αυτογνωσιακοί δρόμοι.

Αναφορικά με τους δύο αυτούς δρόμους ή πορείες ζωής, πρέπει να τονιστεί ότι σχετίζονται με μία γενικότερη νοοτροπία και στάση ζωής σχετικά με το τι εστί για τον καθένα μας εσωτερική εξέλιξη και πώς αυτή επιτυγχάνεται. Επειδή αυτοί οι δύο όροι ορίζονται αμιγώς δυϊστικά, πραγματικά είμαστε αναγκασμένοι να ορίσουμε τον ένα ως αντίθετο του άλλου, καθώς είναι αδύνατο να υπάρξει ο ένας εν απουσία του άλλου.
Μπορούμε να πούμε ότι η δεξιά ατραπός είναι αυτή που προωθείται ως στάση ζωής συνήθως από τις μονοθεϊστικές θρησκείες και ορίζεται ως πνευματική πορεία αποτελούμενη από ένα σύνολο κανόνων ηθικής, από μία θρησκευτικότητα σωτηριολογικής κυρίως μορφής που εκφράζεται από “άνωθεν” ως η μοναδική οδός σωτηρίας και εφαρμόζεται καθολικά (μία μορφή θρησκευτικότητας για όλους). Επίσης, η δεξιά ατραπός χαρακτηρίζεται από έντονο αλτρουισμό, από καθολική αποδοχή χωρίς αμφισβήτηση των κανόνων και της ροής της ζωής ως θεόσταλτη, από την πίστη και υπακοή σε κάποιο εξωτερικό θεό-δημιουργό με τον οποίο πρέπει τελικά να ενωθούμε και γενικά η δεξιά ατραπός σχετίζεται με μία σχεδόν αμετροεπή δεκτικότητα και από μία συμμόρφωση σε κανόνες που δύσκολα έως σπάνια αμφισβητούνται ως προς την αποτελεσματικότητά τους, κυρίως λόγω του θεσφατικού τους χαρακτήρα. Όλα αυτά συνθέτουν μία εσωτερική πορεία η οποία τελικά φτάνει να περιορίζει το άτομο ως προς τις προσωπικές του επιλογές (εν είδει αποκλίσεων από τη δεδομένη γραμμή) και ενίοτε το οδηγεί ακόμη και στην παθητικότητα.

Σε αντίθετη πορεία (εννοιολογικά και πρακτικά) κινείται η “αριστερή” ατραπός που υπό την αντίθετη οπτική ορίζεται αφοριστικά ως “ανυπότακτη” οδός και είναι κυρίως ενεργητική, μοναχική, έχει ως βάση της την προώθηση και ανάδειξη της αξίας της ατομικότητας (η οποία διαφέρει εξαιρετικά από τον εγωισμό) και στα βασικά της χαρακτηριστικά ενσωματώνει μία πορεία ενάντια (αν είναι απαραίτητο) στις τάσεις και τους νόμους που σχετίζονται με τη μάζα, αποπειράται να αναδείξει το άτομο ως ξεχωριστή αξία μέσα στο κοινωνικό σύνολο, προσδιορίζει τον άνθρωπο ως εν δυνάμει θεό (ως απώτερο επίπεδο εξέλιξης) και υποστηρίζει ότι οι αποφάσεις και εξελίξεις στη ζωή μας πηγάζουν από τον ίδιο τον άνθρωπο κι όχι από κάτι ανώτερο από αυτόν, επομένως η επιβράβευση ή η αποδοκιμασία έχουν ως αποδέκτη πάλι τον άνθρωπο. Παράλληλα ορίζει κάθε πράξη απαραίτητα ως ένα βαθμό ιδιοτελή, ακόμα και τον ακραίο αλτρουϊσμό. Εκφραστές αυτής της αυτογνωσιακής οδού θεωρείται πως είναι εσωτερικά σχήματα που ορίζονται ως εωσφοριστές, σατανιστές (υπό την αληθινή οπτική του κινήματος), οφίτες, το κίνημα της νέας εποχής κλπ. αλλά δεν είναι τα μόνα που εκφάζουν μία τέτοια νοοτροπία.

Αν και αυτοί οι δύο αυτογνωσιακοί δρόμοι έχουν αρκετές εκπροσωπήσεις μέσω θρησκειών, δογμάτων, φιλοσοφιών κλπ, μπορούν να βρουν εφαρμογή και σε αμιγώς προσωπικό επίπεδο, σε μία πορεία που δεν σχετίζεται με συμμετοχή σε οργανωμένα σύνολα κάποιας εκ των δύο ατραπών. Επίσης, στον αποκρυφισμό θεωρείται πως στην αμιγώς πρακτική τους μορφή, αυτοί οι δύο δρόμοι σχετίζονται με την τελετουργική μαγεία, όπου το αριστερό μονοπάτι συνδέεται με τη μαύρη μαγεία, ενώ το δεξί με τη λευκή. Φυσικά, αυτή η κατηγοριοποίηση επιδέχεται μεγάλης συζήτησης και εδώ οι δύο όροι “λευκή” και “μαύρη” μαγεία χρησιμοποιούνται σχεδόν καταχρηστικά, καθώς δεν υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη μαγείας, παρά μόνον ένα το οποίο στην πορεία αποκτά διαφορετικού είδους στόχο.

Μία μεγάλη αλήθεια που προκύπτει από όλα αυτά που παρατέθηκαν, είναι ότι από τη στιγμή που η πλήρης εναρμόνηση μονομερώς και περιοριστικά μόνον με μία εκ των δύο ατραπών ισοδυναμεί με ακραία πορεία, κατανοούμε πως η πιο αποτελεσματική οδός είναι εκείνη που όχι καθολικά αλλά κατά περίπτωση και κατ’ ανάγκη κινείται εκ περιτροπής μεταξύ των δύο μονοπατιών. Παράλληλα, κατανοούμε πως η διάκριση και ο εννοιολογικός διαχωρισμός των δύο ατραπών είναι ξεκάθαρος, όπως επίσης και η δυσκολία ή το “τίμημα” που συνοδεύει τον εκάστοτε απώτερο στόχο που θα επιλέγει.

Για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, η επιλογή της όποιας ατραπού δέον να προκύπτει ως αποτέλεσμα ειλικρινούς ενδοσκόπησης και το ιδεώδες (αλλά και το πιο δύσκολο) είναι το να καθορίσουμε την εξελικτική πορεία μας προσδιορίζοντας ίσως για πρώτη μας φορά την έννοια και κατά συνέπεια την ίδια την “τοπολογία” του Θεού. Ας μην ξεχνάμε πως το ένα μονοπάτι τοποθετεί τον Θεό εξωτερικά, πέρα από το άτομο και το άλλο τον ταυτίζει με το ίδιο το άτομο, άρα τελικά η επιλογή του δρόμου επιπρόσθετα θα καταδείξει το αν συναντάμε τον Θεό γύρω μας ή μέσα μας…

thesecretrealtruth , innerfields