Να σας πω ότι δεν στενοχωρήθηκα, ψέματα θα σας πω. Είναι αλήθεια ότι μετά τη γέννα του δεύτερου γιου μου, που είναι 2 ετών δεν μπορώ να χάσω τα κιλά της εγκυμοσύνης.
Προσπάθειες πολλές έχω κάνει, αλλά δίχως αποτέλεσμα. Δεν ήμουν βέβαια και η skinny νεότερη, αλλά δεν ήμουν και σαν «βαρέλα φουσκωτή», όπως τώρα.
Το ένιωθα ότι το παιδάκι μου με αποστρέφεται. Συχνά μου λέει «γιατί να μην μαμά μου η κυρία Λένα – μητέρα του φίλου του, του Δημητράκη- που είναι όμορφη και αδύνατη.
Άλλοτε έλεγε στην γιαγιά του, «αφού ο μπαμπάς μου είναι αδύνατος και όμορφος πώς και παντρεύτηκε τη μαμά μου που είναι χοντρή», Απαντούσε μόνος του ψάχνοντας δικαιολογίες, «μάλλον θα χόντρυνε όταν με γέννησε…» και έπιανε τα μαγουλάκια του με απόγνωση.
Το μωρό μου, το μονάκριβό μου δεν με ήθελε για μαμά του; Έκλαιγα κρυφά και έψαχνα μια λύση. Δοκίμασα κάθε μέθοδο αδυνατίσματος και τα κατάφερνα, όμως όχι στο βαθμό που ήθελε το παιδί μου για να του αρέσω.
Το ποτήρι ξεχείλισε. Ο γιος μου δεν ήθελε να παρευρεθώ στην σχολική αποκριάτικη γιορτή. Ζήτησε μόνο τον μπαμπά του να πάει να τον δει. Είχε συμβεί και στο παρελθόν όταν αρνούνταν να πάω εγώ να τον παραλάβω από το σχολείο.
«Μήπως είσαι κουρασμένη; Να έρθει ο μπαμπάς καλύτερα;» ή πάλι έτρεχε να μπει γρήγορα στο αυτοκίνητο για να μην κατέβω να με δει κανείς.
Δεν είμαι και το τέρας που ενδεχομένως φαντάζεστε από τις περιγραφές. Δεν ζυγίζω ένα τόνο, αλλά στα μάτια του γιου μου ήμουν μια φάλαινα και αντί να με σώσει προσπαθούσε να με κρύψει πίσω από το δαχτυλάκι του.
Τελικά η λύση δεν ήταν η δίαιτα, αλλά το να μιλήσω στο παιδί μου για την διαφορετικότητα των ανθρώπων. Δεν μπορούσα να μεγαλώνω ένα παιδί που γαλουχείται με τον κοινωνικό ρατσισμό που προβάλλεται από τα ΜΜΕ και τον κοινωνικό του περίγυρο.
Η μητέρα είτε χοντρή, είτε αδύνατη, είτε κοντή είτε ψηλή, είτε Ελληνίδα, είτε Τουρκάλα, είτε από την Αιθιοπία προσπαθεί να μεγαλώσει με τον καλύτερο τρόπο τα μωρά της, να τους δώσει αξίες, να τους μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις της και πάνω από όλα να είναι δίπλα τους σε κάθε τους βήμα.
Από το βρεφικό βηματάκι τους μέχρι το άλμα της ζωή τους. Αν μη τι άλλο είναι η μητέρα που τίκτει 9 μήνες και υποφέρει μια ζωή για τα παιδιά της.
Τα χέρια της να είναι φτερούγες να τα σκεπάζουν και να μη φοβούνται. Με την αγάπη της και την τρυφερότητά της να μπορεί να σκίσει βουνά στα δυο…
Όμως μπορούσες σε ένα γλυκό μουτράκι να θυμώσεις ή να τον πείσεις για όλα όσα θα καταλάβει στην πορεία της ζωή του;
Έτσι με μύθους και παραβολές προσπάθησα να διδάξω στο μωρό μου ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, όπως τα δάχτυλά μας. Αλλιώς θα ήμασταν παπάκια…
Ακόμη, είπα στον γιο μου ότι είμαι «χοντρή σαν σαμπρέλα φουσκωτή», για να μπορώ να επιπλέω και να μην βουλιάξει ποτέ.
psychology , zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου