Το αληθινό σου εγώ δεν μπορείς να το γνωρίσεις παρά μόνο εγκαταλείποντας τον καθημερινό γνώριμο εαυτό σου...
Είναι για τους μυστικούς η θαυμαστή φωτιά που καίει στους αιώνες των αιώνων…
Το ζήτημα όμως είναι ότι αυτό που ονομάζουμε "Εγώ" και θεωρούμε δικό μας δεν είναι ο πραγματικός μας εαυτός.
Για μερικές σύντομες στιγμές μπορούμε να νιώσουμε πως είμαστε ταυτισμένοι με κάποιο μεγαλύτερο εγώ.
Μερικοί από τους μυστικούς ονομάζουν το μεγαλύτερο αυτό εγώ "Θεό" άλλοι "παγκόσμια ψυχή", "φύση" ή "σύμπαν".
Τη στιγμή της ένωσης του με το θείο, ο μυστικός νιώθει ότι χάνει τον εαυτό του, ότι χάνεται ή ότι εξαφανίζεται μέσα στον Θεό όπως μια σταγόνα νερό χάνεται όταν πέσει μέσα στην θάλασσα.
"Όταν υπήρχα εγώ δεν υπήρχε ο Θεός. Τώρα υπάρχει Θεός και εγώ δεν υπάρχω πια"
"Η σταγόνα γίνεται θάλασσα όταν ενώνεται με την θάλασσα και η ψυχή γίνεται Θεός όταν ενώνεται με τον Θεό".
Το ζήτημα λοιπόν είναι ότι αυτό που χάνεις είναι απειροελάχιστο και εντελώς ασήμαντο σε σύγκριση με αυτό που κερδίζεις.
Χάνεις τον εαυτό σου στην μορφή που τον έχεις γνωρίσει μέσα στην καθημερινότητα, στην μορφή που έχει τώρα.
Την ίδια στιγμή όμως αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι κάτι πιο μεγάλο κάτι απίστευτα σπουδαίο κάτι αιώνιο.
Είσαι ολόκληρο το σύμπαν, είσαι η παγκόσμια ψυχή και αν χάνεις τον εαυτό που έχεις συνηθίσει παρηγορήσου με την σκέψη πως κάποια στιγμή θα τον χάσεις ούτως η άλλως αυτόν τον "καθημερινό σου εαυτό".
"Ορισμένες θρησκείες χαρακτηρίζουν άθεο τον άνθρωπο που δεν πιστεύει στην ύπαρξη ενός προσωπικού Θεού έξω από τον εαυτό του.
Εμείς χαρακτηρίζουμε άθεο τον άνθρωπο που δεν πιστεύει στον εαυτό του.
Αθεϊσμός για μας είναι η έλλειψη πίστης στην θεία ιδιότητα της ανθρώπινης ψυχής" τάδε έφη … Σουάμι Βιβεκανάντα !
"Πρέπει να αγαπάς τον πλησίον σαν τον εαυτό σου επειδή είσαι ο πλησίον σου.
Μια ψευδαίσθηση και μόνο σε κάνει να νομίζεις ότι ο πλησίον σου είναι κάποιος άλλος και όχι εσύ ο ίδιος..."
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου