Ο Πρώτος Θάνατος: Οταν τέμνονται δύο γραμμές κίνησης, δημιουργείται ένας στρόβιλος.
Στη συνέχεια, αυτές οι δύο γραμμές κίνησης αλληλοεξουδετερώνονται και, παύοντας να υπάρχουν σαν κίνηση, γίνονται ένα κέντρο σταθερότητας. Αυτός είναι ο Πρώτος Θάνατος.
Ο Δεύτερος Θάνατος: Η δράση και η αντίδραση είναι ίσες και αντίθετες στο επίπεδο όπου πρωτοεκδηλώνονται. Δρουν, αντιδρούν και συνεχίζουν να εκδηλώνονται σε κυκλική μορφή.
Όταν, όμως, περνούν από το ένα επίπεδο στο άλλο, παύουν να εκδηλώνονται πάνω στο προηγούμενο επίπεδο και παίρνουν μια υπόσταση διαφορετικής μορφής στο επόμενο επίπεδο.
΄Οταν αυτή η αλλαγή εξετάζεται από το επίπεδο στο οποίο οι δυνάμεις αυτές εκδηλώθηκαν αρχικά, ονομάζεται θάνατος.
Αν πάλι εξεταστεί από το επίπεδο που υποδέχεται αυτές τις δυνάμεις, ονομάζεταιγέννηση.
Αν δεις μια εξελικτική αλλαγή από την πιο πρωτόγονη όψη της, θα σου φανεί σαν θάνατος.
Αν αντίθετα τη δεις από την πιο εξελιγμένη της όψη, θα σου φανεί σαν γέννηση. Αυτή η γέννηση είναι ο Δεύτερος Θάνατος.
Ας τα ξεκαθαρίσουμε αυτά με ένα παράδειγμα.
Η ζωή έχοντας εξελιχτεί σε βαθμό που ξεπερνά την εκφραστική ικανότητα των κατώτερων μορφών (αυτές οι ταπεινές μορφές δε μπορούν πια να την εκφράσουν) δομεί για τον εαυτό της υψηλότερες μορφές.
Τα απολιθωμένα υπολείμματα των χαμηλότερων μορφών που έχουν εγκαταλειφθεί, βρίσκονται πια ανάμεσα στα συντρίμμια της ζωής. ΄
Εχουν πεθάνει και η φυλή τους εκλείπει. Δεν υπάρχουν πια.
Η ίδια η ζωή όμως έχει αναγεννηθεί μέσα σε έναν φορέα υψηλότερου τύπου.
Μόνο με την εγκατάλειψη της απλούστερης μορφής μπορεί η ζωή να εισέλθει στην πιο σύνθετη.
Εν τούτοις, η συνείδηση που βρίσκεται στο επίπεδο της απλούστερης μορφής, βλέπει αυτή τη μεταμόρφωση σαν τραγωδία ,
.. γιατί δε μπορεί να συλλάβει την ανώτερη ζωή και βλέπει να προδιαγράφεται ο θάνατός της.
Αντίθετα, η συνείδηση που ανήκει στην ανώτερη ζωή, βλέπει σε αυτή τη "μετακόμιση" τη γέννηση μιας νέας εκδήλωσης και αγαλλιάζει, γιατί βλέπει την πληρέστερη έκφραση των δυνατοτήτων της.
Ο Τρίτος Θάνατος: Κάθε ατομικοποιημένη συνείδηση ζει για να πεθάνει και πεθαίνει για να ζήσει. Μόνο μέσω του θανάτου μπορούμε να δρέψουμε τους καρπούς της ζωής.
Βόσκουμε στους αγρούς της Γης και ξαπλώνουμε στους αγρούς των Ουρανών για να αναμασήσουμε την τροφή.
΄Εχει λεχτεί ότι "για μιας ώρας μελέτη, κάνε τρεις ώρες διαλογισμό".
Στη διάρκεια της ζωής μελετάμε και στη διάρκεια του θανάτου διαλογιζόμαστε.
Αν απλά "ζεις", όλες οι εμπειρίες σου θα περάσουν μέσα από τη συνείδηση και δε θα αφήσουν παρά μόνο ένα μικρό αποτύπωμα, αφού οι πρώτες λιγοστές εικόνες γεμίσουν όλο τον διαθέσιμο χώρο.
Όλα θα είναι συγκεκριμένα, άσχετα και ασύνθετα.
Με τον διαλογισμό του θανάτου βγαίνει στην επιφάνεια η αφηρημένη ουσία της ζωής και η θέση των αναρίθμητων συγκεκριμένων εικόνων, παίρνει μία και μοναδική αφηρημένη σύλληψη.
Μάθε να εμπιστεύεσαι τον θάνατο.
Μάθε να υπολογίζεις τον θάνατο στα σχέδια σου για το μέλλον και να εκτελείς τακτικά την άσκηση κατά την οποία οραματίζεσαι τον εαυτό σου νεκρό, φανταζόμενος πώς θα είσαι τότε. ΄
Ετσι, θα μάθεις να χτίζεις τη γέφυρα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, ώστε να περάσεις με άνεση σε αυτόν, όταν έρθει η ώρα.
Δες τον εαυτό σου σαν πεθαμένο, να συλλογίζεται το πεπρωμένο του.
Δες τον εαυτό σου σαν πεθαμένο και συνέχισε το έργο σου από το επίπεδο του νεκρού.
Έτσι, θα κτιστεί η γέφυρα που οδηγεί πέρα από το Πέπλο.
Ας γεφυρωθεί με αυτή τη μέθοδο το χάσμα ανάμεσα στη λεγόμενη ζωή και το λεγόμενο θάνατο, ούτως ώστε οι άνθρωποι να πάψουν να τον φοβούνται.
Ο Τέταρτος Θάνατος: Το τέσσερα είναι ο συνδετικός αριθμός! Το τέταρτο σώμα, που είναι η υψηλότερη όψη της Προσωπικότητας, τη συνδέει με την Ατομικότητα.
Ο Τέταρτος Θάνατος ονομάζεται συνδετικός θάνατος, διδακτικός θάνατος ή διαφορετικά ύπνος. Ο ύπνος είναι μικροσκοπικός θάνατος, ακριβώς όπως ο θάνατος είναι μεγάλος ύπνος.
Κάποια γνώση της φύσης του θανάτου, βοηθάει στην ερμηνεία του. Η φύση του θανάτου δεν κατανοείται αρκετά.
Οι εντυπώσεις του ύπνου που λαμβάνονται από τη συνείδηση, όταν αυτή βρίσκεται σε εγρήγορση είναι παραπλανητικές.
Στον ύπνο, το φυσικό επίπεδο αποχωρίζεται από τα υπόλοιπα πεδία.
Η ψυχή που απελευθερώνεται με αυτόν τον τρόπο, δε δέχεται πια τις εντυπώσεις που έρχονται μέσα από τις πέντε πύλες των αισθήσεων και λέμε ότι αυτός που κοιμάται, είναι παθητικός.
Αλλά η Ατομικότητα ξυπνάει και είναι ενεργητική.
Αντίθετα, όταν ο άνθρωπος είναι ξύπνιος, η Ατομικότητα κοιμάται. Αυτός είναι ο κανόνας για την πλειονότητα. Φτάνει όμως κάποια στιγμή στην εξέλιξη μερικών ανθρώπων που η Προσωπικότητα μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την Ατομικότητα για να αυτοεκφραστεί.
Αυτό απαιτεί μια πολύ αναπτυγμένη Προσωπικότητα και μια πολύ εξελιγμένη Ατομικότητα. Η Ατομικότητα αναφέρεται στις ιερές γραφές σαν ο "΄Αγγελος που πάντα βλέπει το πρόσωπο του Θεού".
Κατά τη διάρκεια της αφυπνισμένης ζωής του σώματος, η Ατομικότητα είναι προσηλωμένη στο να μεταφράζει σε δικούς της αφηρημένους όρους τις συγκεκριμένες εντυπώσεις που δέχεται η κατώτερη ψυχή.
Όταν στη συνέχεια παύει να είναι στραμμένη προς τα μέσα, γίνεται αντικειμενική πάνω στο δικό της επίπεδο και αντικρύζει το "πρόσωπο του Πατέρα".
΄Υστερα, μετράει τον εαυτό της συγκρίνοντας τον με το Θεϊκό μέτρο καἱ κάνει τις αναπροσαρμογές που της επιτρέπει η δύναμή της. Αλλά οι αναπροσαρμογές του πνεύματος είναι αιώνιες και μετριούνται με το άνοιγμα του Ουρανού.
Οι ελάχιστα εξελιγμένες ψυχές, όμως, μπορεί όταν κοιμούνται να μη βυθίζονται στη λήθη αλλά στραμμένες στις ανικανοποίητες επιθυμίες της σάρκας, να συνεχίσουν να λειτουργούν σε σχέση με τις σκεπτομορφές αυτών των επιθυμιών.
Ονειρεύονται τα όνειρα που απορρέουν από τα ανικανοποίητα πάθη τους και την ορμή των ενστίκτων.
Η Ατομικότητα δεν ελευθερώνεται και αντί να αντικρύζει το "πρόσωπο του Πατέρα που βρίσκεται στον Ουρανό", βλέπει την ανεστραμμένη εικόνα της ανθρώπινης μορφής και αναπτύσσεται καθ' ομοίωσης της.
Η Ατομικότητα, που έτσι δε μπορεί να λειτουργήσει στο δικό της επίπεδο, δεν αναπτύσσεται και παραμένει ανεξέλιχτη.
΄Οσο για την Προσωπικότητα, εκφυλίζεται σε μια καρικατούρα του εαυτού της.
Από αυτή την κατάσταση μπορεί να ελευθερωθεί μόνο με τον Τρίτο Θάνατο, ο οποίος βοηθάει την Ατομικότητα να επιβληθεί.
Αν πάντως ο Τρίτος Θάνατος είναι ατελής, η κατώτερη ψυχή θα συνεχίσει να ονειρεύεται πάνω στο αστρικό επίπεδο. Αυτό μας οδηγεί στο ζήτημα του Πέμπτου Θάνατου.
Ο Πέμπτος Θάνατος: Είναι ο θάνατος της Προσωπικότητας. Η Προσωπικότητα όταν μετά τον θάνατο αποσύρεται από το σώμα, συνεχίζει ακόμη να ζει και να λειτουργεί σαν Προσωπικότητα.
΄Ετσι, ο άνθρωπος δεν έχει κατά κανένα τρόπο γίνει σοφότερος και ακόμα "απαντά στο όνομα που έφερε όταν λειτουργούσε μέσα στο σώμα του".
Φλέγεται από τις επιθυμίες του στη Κατώτερη Κόλαση μέχρις ότου σβηστούν όλες οι δυνατότητες επιθυμίας.
Η επιθυμία τότε παραμένει μόνο σαν αφηρημένη έννοια και είναι μέρος της Ατομικότητας.
Ο άνθρωπος τότε πεθαίνει στο επίπεδο των κατώτερων επιθυμιών αλλά συνεχίζει να ζει στο επίπεδο των υψηλότερων.
Στη συνέχεια, μαθαίνει ότι κι αυτές, οι υψηλότερες, είναι πεπερασμένες και θνητές.
Ανακαλύπτει ότι και τούτες αποτελούν ένα φράγμα ανάμεσα σε αυτόν και στον Πατέρα του, Του οποίου το πρόσωπο θα μπορούσε να αντικρύσει.
΄Ετσι, επιθυμεί να ξεφύγει από αυτές. Δε θα αγαπάει πια με την προσωπική αγάπη που αγαπά ένα πρόσωπο αλλά με την υψηλότερη εκδήλωση της αγάπης, που η ίδια είναι Αγάπη και
.. δεν αγαπάει πρόσωπο ή πράγμα αλλά είναι μια κατάσταση συνείδησης μέσα στην οποία περιέχονται τα πάντα.
Τότε αποζητά την ελευθερία από την κατώτερη αγάπη.
Αυτή η επιθυμία για απελευθέρωση από εκείνο που, αν και καλό, είναι πεπερασμένο, προκαλεί τον Πέμπτο Θάνατο, για να γίνει αντιληπτό το καλό που είναι αιώνιο.
΄Ετσι, γεννιέται μέσα του η συνείδηση της Ατομικότητας και ζει στο επίπεδο της, αντιλαμβανόμενος το "πρόσωπο του Πατέρα του, ο Οποίος βρίσκεται στα Ουράνια".
Αλλά με το ξύπνημα της επιθυμίας, ξανάρχονται τα όνειρα και με τα όνειρα έρχεται ξανά το κάλεσμα στην ύλη.
Το Πνεύμα κοιτάζει το πρόσωπο του Πατέρα του μέχρις ότου η συνείδηση κουραστεί από τη λαμπρότητα Του, οπότε κλείνει τα μάτια του και κοιμάται.
Και καθώς κοιμάται, ονειρεύεται τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του. ΄Ετσι, γεννιέται ξανά γιατί στο επίπεδο της επιθυμίας έχει τη θέση της και μια κατάσταση συνείδησης.
΄Οπως επιθυμούμε ξαναγεννιόμαστε. ΄Ετσι, κάθε άνθρωπος φτιάχνει το κάρμα του.
Μπορεί κανείς να ρωτήσει, γιατί προκαλεί ο άνθρωπος για τον εαυτό του πόνο και περιορισμούς τους οποίους, φυσικά, δεν επιθυμεί;
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δε δρέπει τους καρπούς της φαντασίας του αλλά τους καρπούς της πραγματοποίησης αυτής της επιθυμίας.
Του δίνονται τα αποτελέσματα εκείνου που επέτρεψε στον εαυτό του να επιθυμήσει και όχι αυτό καθαυτό που επιθύμησε.
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα. Ο άνθρωπος που απέκτησε δύναμη, θα αποκομίσει ματαιότητα. Για να αποκτήσει δύναμη, θα έπρεπε να είχε επιθυμήσει τις ιδιότητες που παρέχουν τη δύναμη.
Αυτές, ονομαστικά, είναι η ισχύς, η προνοητικότητα και η σοφία. ΄Ετσι, θα έχτιζε για τον εαυτό του τη συνείδηση της δύναμης.
Ο ΄Εκτος Θάνατος: Είναι η έκσταση. Κατά την έκσταση το σώμα κοιμάται αλλά η ψυχή αγρυπνά. Είναι ενεργητική στο δικό της επίπεδο.
Μπορεί να λειτουργήσει με το σώμα σαν υπόβαθρο στη σφαίρα των κατώτερων όψεων της, δηλαδή των ενστίκτων.
Μπορεί να λειτουργήσει και στη σφαίρα των υψηλότερων όψεων της, με υπόβαθρο τον συγκεκριμένο νου και τα συναισθήματα.
Στον φυσιολογικό ψυχισμό, η συνείδηση απεικονίζει τα γεγονότα σε εικόνες στον εσωτερικό κόσμο, σαν σε μαγικό καθρέφτη, όπου οι συνθήκες εστίασης καθορίζονται από τις συγκινησιακές καταστάσεις.
Όταν ο ψυχισμός εστιάζεται στα ένστικτα και στα πάθη, με υπόβαθρο την ύλη, η συνείδηση μεταφέρεται στο αιθερικό.
Αυτό με τη σειρά του αποσύρεται από τον πυκνό φορέα, για να μπορέσει να δράσει σαν φορέας των παράνομων επιθυμιὼν.
Τότε, εκδηλώνονται διάφορες μορφές κατώτερης μαγείας, επικίνδυνης και κακής σε όλες τις όψεις της, που υποβιβάζουν την Προσωπικότητα, γιατί ζει τη ζωή της σε σχέση με την ύλη και όχι με το Πνεύμα.
Να ζήσεις όλη σου τη ζωή με υπόβαθρό τον Θεό και με μέτρο όλων των πράξεων σου το άνοιγμα του Ουρανού.
Να αξιολογείς τις πράξεις σου σε σχέση με τον Κόσμο, ώστε τα αμαρτήματα σου να φαίνονται σοβαρά στα μάτια σου και τα λάθη σου να λιγοστεύουν.
Ο Έβδομος Θάνατος: Είναι η Φώτιση. Στον ΄Εβδομο Θάνατο η συνείδηση αποσύρεται από την Προσωπικότητα και γίνεται ένα με την Ατομικότητα.
Τότε ο άνθρωπος αντικρύζει για πάντα το πρόσωπο του Πατέρα του στα Ουράνια, ακόμη και όταν αυτός ο ίδιος παραμένει προσωρινά στη γη.
Γι' αυτό τον λόγο, ο φωτισμένος μυημένος διαφέρει από τους άλλους ανθρώπους. Η πλήρης Μύηση είναι ένας ζωντανός θάνατος.
Εκείνοι που επιθυμούν τα πράγματα των αισθήσεων και την περηφάνεια της ζωής, χρησιμοποιούν τις λέξεις "ζωντανός θάνατος" για να δηλώσουν την πιο τρομερή μοίρα που μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο.
Αλλά εκείνοι που γνωρίζουν, ξέρουν ότι "ζωντανός θάνατος" σημαίνει ελευθερία του πνεύματος, που κατέρχεται έως το επίπεδο της ύλης.
Σημαίνει τη συνείδηση της "Μόνιμης Παρουσίας" στο μέσο της συνείδησης των αισθήσεων. Σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει επίγνωση του Ουρανού, έστω και αν κατοικεί στη γη.
Επομένως, ο μυημένος βαδίζει προς τον ζωντανό θάνατο, που είναι ελευθερία, ενώ έχει ακόμα υλικό φορέα, γιατί ο θάνατος καταργεί το Νόμο του Περιορισμού, ελευθερώνει τις δυνατότητες του πνεύματος, δίνει όραση στον τυφλό και δύναμη στον ανίκανο.
Εκείνο το οποίο οι άνθρωποι λαχταρούσαν μάταια στη ζωή, το συναισθάνονται στο θάνατο, γιατί ο θάνατος είναι η ζωή και η ζωή είναι θάνατος.
Για τη συνείδηση που έχει πλατύνει περισσότερο τους ορίζοντες της, η μήτρα είναι ένας τάφος και ο τάφος μια μήτρα.
Η εξελισσόμενη ψυχή, που έρχεται στη ζωή, αποχαιρετά τους φίλους της που τη θρηνούν. Και αφού πάρει θάρρος και αντικρίσει τη μεγάλη δοκιμασία και παραδοθεί στον πόνο, τότε γεννιέται.
Η πρώτη πράξη της ψυχής στη ζωή είναι να αναπνεύσει.
Η δεύτερη πράξη της, μαζί με την αναπνοή, είναι να βγάλει μια κραυγή αγωνίας, γιατί ανέλαβε το καθήκον της ζωής με θλίψη.
Σκοπός της σε αυτή τη ζωή είναι να κάνει την ίδια τη ζωή υποφερτή.
Αλλά όταν μετά τον θάνατο μπαίνει στον τάφο, περνά από μία πύλη που οδηγεί σε μια πλατύτερη ζωή της συνείδησης.
Και όταν ο μυημένος περνάει στην πλατύτερη ζωή της συνείδησης, διέρχεται αναγκαστικά από την πύλη που συμβολίζει τον θάνατο.
Και με τον θάνατο του στα πράγματα της επιθυμίας, αποκτά ελευθερία και βαδίζει ανάμεσα στους ανθρώπους σα νεκρός.
Στον "ζωντανό θάνατο" (θάνατος εν ζωή), που είναι η ελευθερία του πνεύματος έστω και μέσα στα δεσμά της σάρκας, η ψυχή υπερβαίνει το Νόμο του Περιορισμού.
Ο άνθρωπος όντας νεκρός, είναι ελεύθερος.
Όντας νεκρός κινείται με δύναμη ανάμεσα σε εκείνους που είναι θαμμένοι στη σάρκα.
Και εκείνοι, βλέποντας το Φως που ακτινοβολεί λαμπρά από μέσα του, γνωρίζουν ότι είναι νεκρός, γιατί το Φως δε μπορεί να λάμψει μέσα από το πέπλο της σάρκας. ΄
Όσο η συνείδηση είναι ενσαρκωμένη στο σώμα, το Φως δε μπορεί να λάμψει μέσα από αυτή τη συνείδηση.
Αλλά όταν η συνείδηση είναι άσαρκη, το Φως λάμπει μέσα από αυτήν.
Αν η άσαρκη συνείδηση εξακολουθεί να χειρίζεται το σώμα της, τότε το Φως αυτό θα λάμπει μέσα στον κόσμο της ύλης και θα φωτίζει τους ανθρώπους.
Αλλά να θυμάσαι το εξής και να διαλογίζεσαι πάνω σε αυτό:
.. ο φωτισμένος Μυημένος, είναι ένα νεκρός που χειρίζεται το σώμα του για να μπορεί μέσα από αυτό να υπηρετήσει εκείνους οι οποίοι δε μπορούν διαφορετικά να προσεγγιστούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου