Αν παρακολουθήσουμε την ζωή, από την στιγμή που γεννηθήκαμε, θα δούμε ότι όλη της η έκφανση ήταν μια ατέλειωτη σκλαβιά...
Δεν νομίζω κανένας άνθρωπος, που δεν έχει εμβαθύνει στην Ύπαρξή του, να νιώθει ελεύθερος, βαθιά και ουσιαστικά,
.. αλλά γίνονται μικρά μικρά γεγονότα για να μας δείξουν πως είναι να είσαι ελεύθερος...να μας θυμίσουν την Αγάπη.
Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπερνάνε αυτήν την αίσθηση, που κατάφεραν να βιώσουν έστω και για μία στιγμή, μετά μπαίνουν πάλι σε διαδικασίες σκλαβιάς,
.. λες και είναι η προδιαγεγραμμένη πορεία της ζωής των ανθρώπων...Κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει...
Από τα παιδικά μας χρόνια ήδη, έπρεπε να τοποθετούμε την ύπαρξή μας σε δεδομένα καλούπια ορίων,
.. να κάνουμε αυτό ή εκείνο, να γίνουμε έτσι ή αλλιώς, όλα βάσει ενός σχεδίου που είχε όρους και προδιαγραφές...
Χωρίς να μας ρωτήσει κανείς, μας ενέταξαν σε μια θρησκεία, σε μια ηλικία που ο Θεός ήταν το μεγαλύτερο μέρος της Ύπαρξής μας, η Ουσία μας...
Μετά, δεν είχαμε κανένα περιθώριο να τον αφήσουμε να ζήσει μέσα μας ελεύθερος...
Μάθαμε να τον φοβόμαστε... για να τον αναζητήσουμε σαν Αλήθεια, ούτε λόγος...
Χωρίς να μας γνωρίσουν πρώτα σαν Όντα, μας χαρακτήρισαν, μέσα από μια συγκριτική διαδικασία...
Όνομα, επώνυμο και μαζί και ο χαρακτήρας, που διαφοροποιείται, λένε, σύμφωνα με το φύλο μας...
Πλάκα έχει, όταν βγεις από το καλούπι τούτο...αν τα καταφέρεις δηλαδή...
Μετά, χωρίς να λάβει κανείς υπόψη του την ιδιοσυγκρασία μας, τα ταλέντα μας, τα χαρίσματά μας, μας έστειλαν σχολείο για να πάρουμε γνώσεις, που ζήτημα είναι αν περιέχουν έστω
.. και ένα γραμμάριο αλήθειας, ζήτημα είναι αν κατάφεραν, έστω για λίγο, να μας θυμίσουν τι σημαίνει να Είσαι Άνθρωπος, ζήτημα είναι αν μας βοήθησαν στην διαχείριση των συναισθημάτων μας...
Και ήρθε η ώρα του επαγγέλματος...
Σπουδές για να γίνουμε σπουδαίοι άνθρωποι, να αποκτήσουμε πτυχίο που θα μας επιβεβαίωνε την σπουδαιότητά μας, ένα τρέξιμο αγωνίας και φόβου,
.. μήπως δεν τα καταφέρουμε τελικά να γίνουμε σπουδαίοι...
Και να μετά και η οικογένεια...Να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά, να τα βάλουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο
.. σε μια θρησκεία, σε ένα σχολείο, σε ένα πανεπιστήμιο, να τα κάνουμε ίδιους σπουδαίους ανθρώπους, σαν και εμάς...
Ευτυχισμένους και πλήρεις, γιατί θα είχαν όλα όσα είχαν οι γονείς μας, όσα είχαμε κι εμείς, ίσως και λίγο περισσότερα, όσα δηλώνουν την σπουδαιότητά των ανθρώπων...
Η λοξοδρόμηση από όλα τούτα, πληρώνεται με έλλειψη αποδοχής, έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού...
Όλη αυτή η προδιαγεγραμμένη πορεία δημιούργησε κοινωνίες άστοργες, αφιλόξενες, αδιάφορες, εχθρικές...
Αυτή η σπουδαιότητα που θέσαμε σαν στόχο, δεν έχει την παραμικρή κατεύθυνση Ελευθερίας, όσο για την Αγάπη, την περιορίσαμε στην συναισθηματική μας μοναξιά…
Να έχουμε παρέα στον πόνο, για να ξεχνιέται…
Όταν προδιαγράφεται η Ζωή, αρχίζει η Ανθρώπινη Ύπαρξη και συρρικνώνεται μέσα μας και ανθίζει ο νους μας….Βάζει πιο σταθερά κάγκελα στην φυλακή μας…
Συγκρίνει, χωρίς να έχει ιδέα ότι συγκρίνει σκλάβους και όχι Ανθρώπους…
Η μοίρα του σκλάβου όμως, είναι μια αλυσίδα…Όσο εργατικός και να είναι, ελεύθερος δεν θα είναι ποτέ!
Όσο πειθήνιος και να είναι στους κανόνες της σκλαβιάς του,
.. ποτέ δεν θα νιώσει αυτήν την αίσθηση της Ύπαρξής του και της πιο βαθιάς της Θέλησης να Είναι Ανθρώπινο Ον, μέσα στην Ζωή και τον ίδιο του τον Εαυτό…
Οι επαναστάσεις του θα είναι σύντομες και ανούσιες, γιατί έχει αποκτήσει την ιδιότητα του σκλάβου, οπότε αυτό που κάνει είναι να επιμηκύνει λίγο την αλυσίδα του, θεωρώντας ότι κατάκτησε την ελευθερία του…
Η ιστορία της ανθρωπότητας όμως αποδεικνύει ότι ακόμα και τούτη η ελευθερία έχει προδιαγραφές…
Όμως κανείς δεν αναρωτιέται αν είναι πλήρης και ευτυχισμένος μέσα στην Ζωή του…
Αν έχει αποκτήσει όλα όσα του έχουν προδιαγράψει, τότε συνεχίζει να περιφέρεται μέχρι εκεί που φτάνει η αλυσίδα του,
.. αγνοώντας ότι αυτή μικραίνει κάθε φορά και περισσότερο, μέχρι να τον φτάσει στα όριά του να την δει…
Και τότε? Τι γίνεται τότε?
Αν γνώριζε ο ελέφαντας την Δύναμή του, σιγά που θα καθόταν δεμένος !
Όμως δεν είναι αστείο?
Μαζέψαμε εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές για την κατάργηση της κατάστασης «τσίρκο», γιατί λυπόμαστε τα δεμένα ζώα,
.. χωρίς να καταφέρουμε να ρίξουμε ούτε μια ματιά στην τόσο ίδια κατάσταση μέσα στην ίδια μας την ζωή…
Πως αξίζει να Ζει μια Ανθρώπινη Ύπαρξη?
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου