Πολλές φορές οι στόχοι μπαίνουν στην άκρη, όσο σημαντικοί ή επιτακτικοί κι αν είναι, γιατί η ζωή σε καλεί να ανταποκριθείς στο κάλεσμα της : να είσαι απόλυτα παρόν !
Πόσα ξεχνάμε και πόσα δεν αναλογιζόμαστε καθώς ζούμε τις βιαστικές ζωές μας… πάντα ευγνωμονώ τη ζωή που τα φέρνει μπροστά μου με τόσο θαυμαστό τρόπο, για να εστιαστώ ξανά στην ουσία, πίσω από τα επιφανειακά σημαντικά.
Τι κρύβει αλήθεια ο άνθρωπος που τόσο εύκολα βάζουμε απέναντί μας; Γνωρίζουμε; Τι ανάγκες κρύβει ο εαυτός μας που τον πειθαρχούμε και τον σπρώχνουμε καθημερινά να κατακτάει περισσότερα; Γνωρίζουμε;
Πολλοί πιστεύουν ότι το παρελθόν το έχουμε πίσω μας, ότι είναι ανεξάρτητο από το παρόν ή το μέλλον μας. Νομίζουν ότι μπορούμε να αποσυνδεθούμε και το επιχειρούμε λογικά, όλοι μας.
Πολλοί πιστεύουν επίσης ότι δεν μπορεί κάποιος να αισθανθεί τι ή πόσα έχει μέσα του ο κάθε άνθρωπος, απλά επειδή δεν έζησε αυτός τη ζωή του, «φορώντας τα δικά του παπούτσια». Ούτε αυτό αληθεύει.
Απλά χρειάζεται να ρωτήσεις. Αλλά χρειάζονται πολλές ερωτήσεις, για να σχηματίσεις τις ανάλογες εικόνες, να συναισθανθείς τα δικά του βιώματα και όλα όσα η ψυχή του έχει κρατήσει.
Χρειάζεται να είσαι πλήρως απαλλαγμένος από την ανάγκη να διορθώνεις, να συμβουλεύεις, να βάζεις τις δικές σου εικόνες όπου υπάρχουν κενά και να βγάζεις τα δικά σου συμπεράσματα από όσα παραμένουν θολά.
Και τότε μπορείς, χρησιμοποιώντας ένα άλλο επίπεδο του νου, που δεν χρησιμοποιείς τόσο πολύ ή τόσο καλά στην καθημερινότητά σου (γιατί το έχεις κλειδώσει και καταπιέσει),
… να βρεθείς στη θέση του, να διαισθανθείς τις εμπειρίες του, να νοιώσεις τα πηγαία συναισθήματα του, να δεις καθαρά τις αγνές προθέσεις του (που με τίποτα δεν φαίνονται στην σκληρή επιφάνεια της ζωής).
Και τότε αντιλαμβάνεσαι ότι αυτά που νόμιζες ότι ήξερες και έβλεπες ήταν μόνο η κορυφή ενός παγόβουνου. Τότε συνειδητοποιείς την άβυσσο της ψυχής που εσύ τόσο εύκολα και αβίαστα έκρινες.
Γιατί είναι άνθρωπος και αυτός. Αγαπάει ακόμα και αν φοβάται, πράττει αυτό που ξέρει και μπορεί, θέλοντας να δώσει όλα όσα ο ίδιος έχει για να δώσει.
Μπορεί να μη σου κάνουν ή να μην τα θέλεις, γιατί και εσύ έχεις μάθει να φοβάσαι και να κλείνεσαι μακριά, αποκομμένος και αποξενωμένος από τον δικό σου εαυτό.
Εκεί, στο σημείο της δικής σου πρόθεσης και θέλησης να πλησιάσεις, να μάθεις, να εισχωρήσεις, να κατανοήσεις, γεννιέται το θαύμα.
Είστε ένα, είστε το ίδιο, είστε άνθρωποι που αγαπάνε, που θέλουν τα ίδια πράγματα: αγάπη, αποδοχή, αναγνώριση… σε τίποτα δεν διαφέρετε!
Συνήθιζε η μαμά μου να μου λέει, «κάνε και εσύ παιδιά και τότε θα καταλάβεις». Κατάλαβα πολλά, πολύ περισσότερα από αυτά που νομίζω ότι φανταζόταν.
Κατάλαβα ότι με δίδαξε, με τον δικό της τρόπο, να υπηρετώ την αλήθεια μου, να εκτιμώ τον ιερό ρόλο που ανέλαβα να γίνω μητέρα.
Κατάλαβα ότι πρέπει να φέρομαι με περισσότερη τρυφερότητα και καλοσύνη στον εαυτό μου, γιατί μόνο αυτό θα είχα να δώσω στα παιδιά μου (και στους ανθρώπους γενικότερα).
Κατάλαβα μέσα από τη δική της διδαχή να πολεμάω σαν άνδρας, για αυτά που πιστεύω και να τα υπηρετώ με τη ζωή μου. Έμαθα να μην τα βάζω κάτω, να μην μένω πολύ στο έδαφος μετά από κάθε αποτυχία μου.
Κατάλαβα ότι μαθαίνω από τα λάθη μου, αλλά μαμά, δεν κατηγόρησα τον εαυτό μου για αυτά. Ήταν πολύτιμα και τα χρειαζόμουνα. Μου έμαθαν (και ακόμα μου μαθαίνουν) τόσα πολλά. Ακόμα και τα δικά σου λάθη μου δίδαξαν πολλά.
Έμαθα μαμά, ότι δεν είμαι αμαρτωλή, λιγότερη ή μικρότερη από οποιονδήποτε.
Έμαθα ότι δεν υπάρχει κριτής θεός αλλά ο θεός της αγάπης που βρίσκεται πάντα μέσα μου και πάντα, σε κάθε βήμα της ζωής μου.
Κάποιες φορές εμφανίζεται ως διάβολος για να διακρίνω τη διαφορά.? Έμαθα ότι το παρελθόν είναι παρόν μόνο εν’ όσω συνδέομαι μαζί του με έλλειψη και μέσα από θολή θέαση.
Αυτά είναι μόνο λίγα από όλα όσα έχω μάθει από τη Μητέρα και άλλα τόσα έχω μάθει από τον Πατέρα μου που πάντα θα με συντροφεύει, ακόμα και αν η φυσική του ύπαρξη απουσιάζει.
Πάνω από όλα έμαθα, ότι είναι Ιεροί ρόλοι, που δεν αντικαθιστούνται και δεν ξεπερνιούνται αλλά γίνονται διαμάντια και ο πλούτος που κουβαλάμε στη ζωή μας.
Λυπάμαι που τόσοι άνθρωποι κολλάνε αρνητικά στους γονείς τους, πιστεύοντας ότι ευθύνονται για όλα τα δεινά της ζωής τους. Δεν είναι αλήθεια!
Απλά χρειάζεται εμείς κάποια στιγμή να «μεγαλώσουμε» και να δούμε τους γονείς μας ως ανθρώπους όχι θεούς που «οφείλουν» να είναι τέλειοι.
Είναι μέσα από αυτήν την «ατέλεια» που εμείς έχουμε την ευκαιρία να δούμε καθαρότερα, να πάρουμε αυτά που χρειαζόμαστε και να δώσουμε αυτά που εκείνοι δεν ήξεραν αλλά ήθελαν και χρειαζόντουσαν, εξίσου.
Μπορούμε να διαισθανθούμε, μπορούμε να μπούμε στην ψυχή των πιο σημαντικών ανθρώπων της ζωής μας. Θέλουμε όμως; Τολμάμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου