Οι περισσότεροι οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να καταπιέσουν την αληθινή φύση τους, για να μοιάσουν σε ένα μοντέλο ανθρώπου, που τους υπόδειξαν...
Με το ξύλο, με την τιμωρία, με συναισθηματικό εκβιασμό, με πνευματικό εκφοβισμό, υπάρχουν τόσα πεδία ανοιχτά σε ένα παιδί, που δεν υπάρχει τέλος...
Στο τέλος το παιδί έγινε αυτό που είναι ένας υπολογιστής... άνθρωπος με βάση δεδομένων...
Όλες οι κινήσεις ενός ενήλικα είναι ακριβώς υπολογισμένες από την αρχική καθοδήγηση, να διατηρήσει τα αρχεία... πάντα για το "καλό" του...
Όσα εφόδια πήρε για να τα χρησιμοποιήσει στην ενήλικη ζωή του, ήταν στερημένα από την ουσιώδη Αγάπη, που χρειάζεται ο νέος άνθρωπος για να αναπτύξει την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό και την ελευθερία να επιλέγει τον δικό του δρόμο.
Περισσότερο πείστηκε ότι όλοι οι άλλοι γνωρίζουν το «καλό» του και το κάνουν από ενδιαφέρον και από αγάπη, να του το υποδεικνύουν σημαδεύοντας τα λάθη του…
Και όταν έρθει η ώρα του «delete» το χέρι τρέμει, γιατί αυτό το "καλό" έγινε τόσο μεγάλη προτεραιότητα, που κανένας δεν τολμά εύκολα να το πατήσει, γιατί μέσα του νομίζει ότι απορρίπτει το "καλό" του...
Έχει γεμίσει ο εσωτερικός του κόσμος με προγράμματα που σηκώνουν τοίχο στους "ιούς", απλά για να προστατευθεί η βάση δεδομένων... πάντα για το "καλό" του...
Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό το "καλό" του, έγινε η βάση για να εξελιχτεί η ανθρωπότητα ανά τις γενιές, σ' αυτό που είναι σήμερα... μηχανιστική και δυστυχισμένη...
Όταν όλα γύρω σου είναι προγραμματισμένα στο "καλό", τότε εγείρονται πάντα αμφιβολίες αν εγώ είμαι ο σκάρτος ή αν είναι όλα τα άλλα...
Παλεύεις συνήθως με όλα τα άλλα, γιατί ποιός παραδέχεται ότι δεν έκανε τα πάντα, όπως είχαν οριστεί για το "καλό" του?
Και αν κάποιος κάνει μια επιλογή έξω από τον καθιερωμένο προγραμματισμό, έτσι για να πάει κόντρα στον υπολογιστή μέσα του, τότε νιώθει εκ προοιμίου σκάρτος, γιατί κοντράρει με αυτό που δεν κατάφερε να ακυρώσει...
Ο ένας εαυτός που επέλεξε κάτι άλλο από τον προγραμματισμό, συγκρούεται με τον ίδιο τον προγραμματισμό, που βγάζει τα "αντισώματα" για να επαναφέρει την τάξη...
Δεν σου επιτρέπονται παραπέρα επιλογές, πέρα από αυτές που είναι για το "καλό" σου...
Και τότε για να πας κόντρα στην απαγόρευση, κάνεις επιλογές που δεν θα έκανες ποτέ, αν ήσουν ελεύθερος να επιλέξεις...
Ο προγραμματισμένος δρόμος, δεν είναι ορατός… Γίνεται μόνο τότε ορατός, όταν νιώσεις ότι δεν υπάρχει άλλο σκοτάδι πια…
Και τότε μια αχτίδα Φωτός σκίζει τούτο το σκοτάδι και βλέπεις εκεί που πριν δεν έβλεπες…
Όχι γιατί δεν μπορούσες, αλλά γιατί πίστεψες ότι αρκούσε να βλέπεις εκεί που σου έδειχναν οι άλλοι… Μακριά από τον Εαυτό σου…
Τα μάτια χαμηλώνουν τότε… Κοιτάνε κατευθείαν την καρδιά…
Και αν σε ρωτήσουν… «πετάει βρε ο Άνθρωπος?» πήγαινε κόντρα στον προγραμματισμό σου και πες τους…
«ναι Πετάει, όταν είναι Ελεύθερος να νιώθει Αγαπημένος»……
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου