Η ζωή δεν αναβάλλεται !!!!!!

Δεν πρέπει να αφήνουμε το φόβο να μας κυριεύει... Πρέπει να παλεύουμε, να τον ξεπερνάμε. Για να ζούμε!

Είναι στη φύση μας να επιδιώκουμε την ευχαρίστηση, την ηδονή και να αποφεύγουμε το δυσάρεστο, τον πόνο… Κάτι που προφυλάσσει την επιβίωσή μας… Είναι, όμως, κάποιες φορές που ζήσαμε πράγματα, τα οποία μπερδεύουν τα ένστικτά μας.

Εκείνη, κάθε καλοκαίρι λάτρευε να πηγαίνει κάθε μέρα στην παραλία. Ήταν μόνη της για αρκετό καιρό, χωρίς κάτι ουσιαστικό στη ζωή της. Καθόταν με τις ώρες δίπλα στη θάλασσα, ζωγραφίζοντας σχέδια στην άμμο.

Μικρή είχε τρομάξει, όταν φίλοι, της έκαναν πατητή σε βαθιά νερά και το αλμυρό νερό έφτασε μέχρι τα πνευμόνια της. Από τότε θαύμαζε τη θάλασσα με ασφάλεια, μέχρι το σημείο που το νερό σκέπαζε τα πόδια της. Ισα ίσα να νιώθει το αγκάλιασμα του νερού σε ένα έστω σημείο του σώματός της.

Έλεγε ότι λάτρευε αυτή την επαφή με τη θάλασσα και ότι της έφτανε. Ήταν μία επαφή με ασφάλεια, βέβαια. Όμως έτσι ήταν σίγουρη ότι δεν θα κινδύνευε ποτέ ξανά. Περίεργο να λαχταράς κάτι πολύ και να το φοβάσαι μαζί...

Το να πείθεις τον εαυτό σου ότι δεν το λαχταράς, επίσης.

Έκρυβε με δεξιοτεχνία το φόβο από τον εαυτό της. Τόσο, που αναρωτιόσουν αν ήξερε ότι πολεμούσε τη λαχτάρα της. Αναρωτιόσουν αν φοβόταν πιο πολύ τη θάλασσα ή την ουσιαστική μοναξιά της. Και τη μοναξιά, αυτή έλεγε ότι την αγαπούσε.

Πώς να της έλεγες ότι δεν γνώρισα ποτέ κανέναν που να έλεγε ότι αγαπά την μοναξιά του και να μην το έλεγε από φόβο. Ο φόβος της θάλασσας σε κάνει να μη δοκιμάζεις να κολυμπήσεις, μόνο να τη γεύεσαι μερικώς.

Η τελευταία φορά που είχε δεθεί στη ζωή της, την είχε κάνει επιφυλακτική, όπως και με τη θάλασσα. Κάποιος της μίλησε για το μπέρδεμα των ενστίκτων. «Κάποιες φορές το ένστικτό σου σού λέει προτίμησε τη γλυκιά ασφάλεια της αδράνειας.

Οσο δεν ρισκάρεις, δεν κινδυνεύεις να ξαναπονέσεις. Θωρακίζεσαι από οτιδήποτε δυσάρεστο έτσι. Βέβαια, από το βάρος της πανοπλίας που κουβαλάς, μένεις στην αδράνεια».

«Και τι να κάνω;» ρώτησε εκείνη.

«Πέταξε μακριά την πανοπλία σου, το μόνο που κάνει είναι να σε βαραίνει. Αναγνώρισε το φόβο σου, τότε μόνο μπορεί να τον αλλάξεις… Σταμάτα να πείθεις τον εαυτό σου ότι σου φτάνει το να κάθεσαι δίπλα μόνο στη θάλασσα. Κολύμπα!».

Λίγο καιρό μετά, άρχισε να πλησιάζει περισσότερο τη θάλασσα. Άφηνε το νερό να φτάνει μέχρι τα γόνατα. Τότε μπήκε ένας άνθρωπος στη ζωή της, ο οποίος κολυμπούσε πολύ συχνά εκεί. Μια μέρα, δεν κρατήθηκε, τον ακολούθησε, κολυμπώντας μαζί του ξανά, σε βαθιά νερά……!!!

Το άρθρο έγραψε ο Νικόλαος Βακόνδιος / Ψυχολόγος.

thessalonikiartsandculture.gr , toxwni.gr , enallaktikiagenda.gr