Δεν υπάρχουν παραμύθια πια.. Δεν υπάρχουν ούτε οι πριγκίπισσες, ούτε οι πρίγκιπες, ούτε τα άσπρα άλογα.. Τέλος η παραμυθένια ευτυχία όπου όλοι ζούσαν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι..
Και εμείς καλύτερα όπως έλεγε η γιαγιά μου κάθε βράδυ όταν τέλειωνε την ιστορία της. Τόσο αθώες εποχές.. Χωρίς ψέμα, υποκρισία, άγχος, κοροϊδία...
Θυμάμαι που ξάπλωνα στο κρεβάτι και φανταζόμουν τον δικό μου πρίγκιπα όταν μεγαλώσω.. Θα πηγαίναμε μαζί βόλτες με το άσπρο άλογο, θα μαζεύαμε λουλούδια και θα κάναμε βουτιές στα ποταμάκια δίπλα στο παλάτι μας..
Θα επισκεπτόμουν κάθε μέρα τις φίλες μου, τις άλλες πριγκίπισσες και θα παίζαμε, θα μιλούσαμε, θα γελούσαμε.. Χωρίς σκοτούρες.. Χωρίς προβλήματα.. Τότε, όλα εκείνα ήταν ιδανικά..
Άκουγα τις ιστορίες της σταχτοπούτας, της χιονάτης και έλαμπαν τα μάτια μου από χαρά!! Πόσο χαιρόμουν όταν πήγαινε ο πρίγκιπας να βρει τη σταχτοπούτα και η κακιά μητριά έσκαγε από τη ζήλια της!!! Ή όταν ο άλλος πρίγκιπας,- της χιονάτης ντε!!- την έσωσε με το φιλί του..
Αθώα παιδικά χρόνια.. Ήταν τότε που χαιρόμασταν με το παραμικρό.. Που δεν είχαμε κακία μέσα μας.. Που δε μας ένοιαζε τίποτα! Και πιστεύαμε σ’ αυτήν, την παραμυθένια ευτυχία! 14 χρόνια μετά…
Ξέρω, ή μάλλον έχω καταλάβει πολύ καλά πως όλα αυτά είναι απλά παραμύθια!! Το λέει και η ίδια η λέξη άλλωστε.. Παραμύθι= φανταστική διήγηση..
Αλλά ας αφήσουμε τα παλιά.. και ας δούμε τώρα τι γίνεται με την ευτυχία!! Τώρα που δεν υπάρχει αθωότητα.. Τώρα που κυριαρχεί ο εγωϊσμός , η κακία, το ψέμα, η μιζέρια .. Εγώ πιστεύω πως ακόμη και τώρα υπάρχει ευτυχία!! Όχι εκείνη των παραμυθιών, αλλά μια άλλη.. Πιο.. περίπλοκη.
Γι’ αυτό και δυσκολεύονται οι άνθρωποι να τη βρουν. Γιατί δε βρίσκεται στα σύνθετα πράγματα… Στους μεγάλους έρωτες των παραμυθιών και στα λεφτά.. Εκεί που όλοι την αναζητούν. Δε χρειάζεται να βρεις τον πρίγκιπα για να ζήσεις χαρούμενος.. Να τα έχεις όλα στα πόδια σου για να νιώσεις ευτυχία.
Πρώτα απ’ όλα, σημασία έχει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.. Να ερωτεύεσαι, να αγαπάς, να έχεις δίπλα σου φίλους που σε στηρίζουν και τους στηρίζεις και ν μη φοβάσαι που και που να ξεπερνάς τα όρια σου..
Να μην αφήνεις τις ευκαιρίες να πάνε χαμένες, να μην αναβάλλεις γι αύριο όλα όσα θέλεις να κάνεις. Να ρίχνεις τον εγωϊσμό σου για τους ανθρώπους που αγαπάς. Αξίζει!
Γιατί η ευτυχία μοιράζεται.. Δεν ανήκει σε έναν. Δε μπορείς να τη νιώσεις μόνος σου! Και αν δε ζήσεις –πραγματικά- κάνοντας ότι σε ευχαριστεί δε θα τη βρεις!
Το θέμα δεν είναι να πηγαίνουν όλα ρόδινα στη ζωή σου. Σκέψου πόσο βαρετό θα ήταν! Θα έρθουν και οι δύσκολες στιγμές, οι ατυχίες, οι απογοητεύσεις.. Το θέμα είναι να έχεις τη δύναμη να τις ξεπερνάς..
Να μη σε σκοτώνουν και να μπορείς να συνεχίσεις. Γι’ αυτό σήμερα είναι όλοι δυστυχισμένοι..
Γιατί ζούμε σε ένα κόσμο που όλοι είναι εξαρτημένοι.. Από ανθρώπους, δουλειές, ψέματα, έρωτες.. Που δε ξέρουν τι θέλουν και τι ψάχνουν. Που βάζουν λάθος προτεραιότητες στη ζωή τους. Γι’ αυτό δε βρίσκουν λίγη ευτυχία..
Γιατί δεν χρειάζεται να βάλεις λούστρο στο φεγγάρι για να καταλάβεις ότι είναι φεγγάρι.. Να ρίξεις χρυσόσκονη στα αστέρια για να καταλάβεις ότι είναι αστέρια.. Να κάνεις ιδιαίτερα πράγματα για ‘να ζήσεις’..
Χρειάζεται απλά να σηκώσεις το βλέμμα σου ψηλά.. Και να κοιτάξεις αληθινά.. Μόνο τότε θα καταλάβεις τη μαγεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου