Η διαδικασία της επαφής μας με τον εξωτερικό κόσμο αρχίζει μέσα από τη μήτρα. O τρόπος με τον οποίο η μητέρα αντιλαμβάνεται το περιβάλλον επηρεάζει και το μωρό. Τα συναισθήματα της περνάνε στον πλακούντα και από εκεί μέσω του ομφάλιου λώρου στο μωρό.
Γεννιόμαστε και είμαστε πολύ ανοικτοί στα πάντα.
Ό,τι μάθουμε μέχρι τα τρία μας χρόνια σχηματίζουν μια δομή στην προσωπικότητά μας και πιστεύουμε ότι όλα τα πράγματα είναι έτσι. Αν βιώσουμε ένα τραύμα μέχρι τα επτά μας χρόνια, τότε αυτό μένει ενεργειακά μέσα στο σώμα μας.
Μετά τα επτά έχει ήδη διαμορφωθεί η προσωπικότητα και δεν επηρεαζόμαστε τόσο πολύ από το περιβάλλον. Αν όμως συμβούν κι άλλα τραυματικά γεγονότα, τότε κι αυτά με τη σειρά τους επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και βλέπουμε τον κόσμο.
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μην έχει βιώσει τραυματικές εμπειρίες.
Και λέω ευτυχώς γιατί στην ουσία, αν αυτές τις εμπειρίες τις δούμε σαν δώρα ζωής, σαν σκαλοπάτια που θα μας βοηθήσουν στην εξέλιξή μας, τότε θα μπορέσουμε να τις μεταμορφώσουμε, να τις θεραπεύσουμε για να γίνουμε άνθρωποι ελεύθεροι και καθαροί με τον εαυτό μας.
Όταν γίνεται μια συμβατική θεραπεία συνήθως μιλάμε πολύ για όλα αυτά που μας τραυμάτισαν. Μιλάμε πολύ για τους γονείς μας γιατί ο συναισθηματικός πόνος συχνά οφείλεται στα τραύματα που έχουμε από τους γονείς. Ίσως γιατί δεν πήραμε αγάπη ή δεν πήραμε την αγάπη όπως θα θέλαμε.
Μερικές φορές χωρίς να το καταλαβαίνουμε μπαίνουμε σε παιχνίδια παραπόνων και αυτολύπησης λέγοντας: Αχ! τι μου έκαναν! Και στη συνέχεια ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια χωρίς να παίρνουμε την ευθύνη του εαυτού μας.
Αν αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και δεν παραπονιόμαστε για τις «ατυχίες» μας, γινόμαστε αυτόματα κυβερνήτες στο πλοίο της ζωής μας.
Μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας κανένας άλλος. Ό,τι κι αν έχει συμβεί στο παρελθόν, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματά μας.
Ο θυμός και το μίσος προς τους γονείς είναι κι αυτό ένα δηλητήριο που στρέφεται προς τα μέσα και που δηλητηριάζει εμάς τους ίδιους. Πρέπει να ξέρουμε ότι οι γονείς μας όταν μας μεγάλωναν έκαναν το καλύτερο δυνατό για μας. Έδιναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν εκείνη τη στιγμή.
Γεννηθήκαμε για να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη. Η συγχώρεση είναι μια ποιότητα καρδιάς. Συμβαίνει μόνο όταν ανοίγει η καρδιά και της επιτρέπεις να δώσει και να πάρει αγάπη.
Χρειάζεται όλα αυτά τα συναισθήματα που γεννήθηκαν από τις τραυματικές εμπειρίες που ζήσαμε, να τα μεταμορφώσουμε. Συνήθως τον πόνο που προέρχεται από αυτές τις πληγές όλοι προσπαθούμε να τον αποφύγουμε, κάνοντας ένα σωρό παιχνίδια για να μην τον νιώθουμε.
Χρειάζεται να περάσουμε μέσα από όλα αυτά τα συναισθήματα της επιβίωσης για να έρθουμε στο κέντρο μας.
Αν αντιμετωπίσουμε το θυμό, το φόβο και τον πόνο αλλάζει όλη η ενέργεια και ανοίγει ο δρόμος για να φτάσουμε στην πηγή μας που είναι φτιαγμένη από αγνή, καθαρή αγάπη Αυτός είναι ο μη συμβατικός τρόπος θεραπείας. Βουτάς μέσα σε όλα τα συναισθήματα για να τα βιώσεις ολοκληρωτικά.
Αν καταπιέζεις τα συναισθήματα, καταπιέζεις τον εαυτό σου και οδηγείσαι σε κατάθλιψη. Αν εκφράζεις τα συναισθήματά σου οδηγείσαι στην απελευθέρωση.
Μέσα στην καθημερινότητά μας καταναλώνουμε πολλή ενέργεια για να αποφύγουμε να αντικρύσουμε το θυμό, το φόβο και τον πόνο. Για να αποφύγουμε να αντικρύσουμε τον εαυτό μας, διατηρώντας έτσι τα προβλήματα στη ζωή μας.
Αν χρησιμοποιήσουμε την ίδια ενέργεια για να δούμε, να νιώσουμε και να κατανοήσουμε τα συναισθήματά μας τότε, αποδεσμευμένοι από τα βάρη και τα εμπόδια που είχε φέρει στη ζωή μας το παρελθόν μας, θα μπορούμε να ζούμε πραγματικά ως ελεύθεροι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου