Ενώ εσύ μου φώναζες …!!!!

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι…
Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις…

Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα…
Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου…
Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν…
Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω…

Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ…
Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνος μου…

Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ’ αγαπάς πια…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω…
….
Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα…

Πηγή: 4moms.gr

Μερικές σκέψεις πάνω στο προηγούμενο άρθρο:

Όταν μιλάμε για παιδιά και μάλιστα σε ηλικία κάτω των 1 ετών τότε θα συμφωνήσω ότι η φωνή είναι κάτι το οδυνηρό για τα παιδιά και δημιουργεί μεγάλο τραύμα μέσα στο ψυχισμό τους. Έχει να κάνει με το πρωταρχικό συναισθηματικό δεσμό που η συμπεριφορά της μητέρας, κυρίως, τον καθορίζει και διαπλάθει το χαρακτήρα του παιδιού. Από εκεί και πέρα όλα είναι θέμα αυτού του δεσμού. Η συμπεριφορά της μητέρας μετά όσο κακή και να είναι δεν είναι τόσο τραυματική για το παιδί.

Το παιδί έχει μάθει να διαχειρίζεται πολλές καταστάσεις μέσα του και έχει την ασφάλεια ή ανασφάλεια να αντιδρά αντίστοιχα, ανάλογα με το συναισθηματικό δεσμό που έχει δημιουργήσει με τον φροντιστή του κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Από εκεί και πέρα το κάθε ερέθισμα προσλαμβάνεται διαφορετικά από το κάθε παιδί.

Ένα τέτοιο άρθρο αναφέρεται σε ιδανικούς ανθρώπους, σε ιδανικές καταστάσεις και ιδανικούς γονείς που κανείς δεν είναι. Οπότε εκτός από το να ενοχοποιήσει τους γονείς τι άλλο μπορεί να προσφέρει; Γνώση, καθοδήγηση, ή να αποτρέψει τους γονείς να φωνάζουν στα παιδιά τους και αν τύχει να το κάνουν να θεωρούν ότι κάναν το μεγαλύτερο έγκλημα;

Κάθε σχέση θα έχει και την ρήξη της. Το θέμα δεν είναι η ρήξη αλλά η επανασύνδεση, τα παιδιά μαθαίνουν να σχετίζονται όχι από τις κακές στιγμές του γονιού και την αποσύνδεση στη σχέση αλλά από το τρόπο με τον οποίο συμβαίνει η επανασύνδεση.

Μπορώ να φωνάξω στο παιδί μου και να νιώσει όλα τα παραπάνω, αλλά μπορώ να του δείξω και το τρόπο με το οποίο φτιάχνω την γέφυρα της σχέσης μεταξύ μας και εκεί είναι το μάθημα ζωής που θα κρατήσει και η συμπεριφορά που θα αναπαράγει.

Τώρα όσο για τους ενήλικες και τα δικά τους εσωτερικά παιδιά, δεν πρέπει να προσδοκούμε ιδανικές καταστάσεις συναναστροφής. Μπορούμε όμως να δηλώνουμε πως αισθανόμαστε, τις ανάγκες μας και να στοχεύουμε στην επανασύνδεση της σχέσης, με το κατάλληλο τρόπο. Έτσι μαθαίνουμε να λειτουργούμε συμπεριφοριστικά και να επουλώνουμε τραυματικές σχέσεις και να εξελισσόμαστε και εμείς και οι σχέσεις μας.

Αν βλέπουμε το ιδανικό, θα απογοητευόμαστε που δεν το έχουμε καταφέρει. Θα αισθανόμαστε μονίμως ανεπαρκείς και άχρηστοι. Το θέμα είναι να βλέπουμε το ιδανικό και να χτίζουμε τις γέφυρες να το φτάσουμε, αργά και σταθερά με υπομονή και μέσα από την αποδοχή των λαθών της μετάβασης.

Το άρθρο «Μερικές σκέψεις πάνω στο προηγούμενο άρθρο» έγραψε η Χρύσα Ευαγγέλου.

enorasis.edu.gr