Disqus


***
SEARCHING THE BLOG

Loading




SEARCHING


Τελευταίες ... Αναρτήσεις

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ … ΣΕ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ !!!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

...Δεν Ελπίζω Τίποτα, Δεν Φοβάμαι Τίποτα, Είμαι Ελεύθερος. ...Ζούμε Μόνοι, Πεθαίνουμε Μόνοι, Το Ενδιάμεσο Φωτεινό Σημείο Το Λέμε Ζωή. ...Ελευτεριά Θα Πει Να Μάχεσαι Στη Γης Χωρίς Ελπίδα. ...Θεός Θα Πει Να Κυνηγάς Θεό Στον Αδειανόν Αγέρα. ...Ολάνθιστος Γκρεμός Της Γυναικός Το Σώμα. ...Πιο Δυνατή Η Ψυχή Από Την Ανάγκη, Και Δε Συχωρνάει. ...Τι Θα Πει Λεύτερος; Αυτός Που Δεν Φοβάται Το Θάνατο. ...Ότι Δεν Συνέβη Ποτέ, Είναι Ότι Δεν Ποθήσαμε Αρκετά. ...Αλίμονο Σε Όποιον Ζει Στην Έρημο Και Θυμάται Του Κόσμου. ...Αγωνιζόμαστε Για Τα Άφταστα, Και Γι' Αυτό Ο Άνθρωπος Έπαψε Να Είναι Ζώο. ...Ο Αληθινός Χριστός Περιπατάει Και Αγωνίζεται Μαζί Με Τους Ανθρώπους. ...Τα Τετραθέμελα Του Κόσμου Τούτου: Ψωμί, Κρασί, Φωτιά, Γυναίκα. ...Έχεις Τα Πινέλα, Έχεις Τα Χρώματα, Ζωγράφισε Τον Παράδεισο Και Μπες Μέσα. ...Η Πετρά, Το Σίδερο, Το Ατσάλι Δεν Αντέχουν. Ο Άνθρωπος Αντέχει. ...Αν Μια Γυναίκα Κοιμηθεί Μόνη, Ντροπιάζει Όλους Τους Άντρες. ...Ω Πολυφίλητο Κορμί, Το Πιο Κρυφό ‘Σαι Μονοπάτι. ...Η Στερνή Η Πιο Ιερή Μορφή Της Θεωρίας Είναι Η Πράξη.

*

Έλληνες γρηγορείτε ~ Εάλω η πατρίδα μας .!!!

*

ΥΠ' ΟΨIΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ !!!


«Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.

Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.

Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...

Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.

Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».

"Μίλαν Κούντερα" (Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης)

*

Η Ενημέρωση Έρχεται Κοντά σας !!!

Η Ενημέρωση Έρχεται Κοντά σας !!!

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Η μαριονέτα και το κουτί !!!



Το ρολόι δείχνει τρεις και είκοσι οκτώ. Το ίδιο τραγούδι παίζει στο repeat εδώ και ώρες. Οι στίχοι του τριβελίζουν το μυαλό μου. Τα παράθυρα διάπλατα ανοιχτά, ο αέρας έντονος, κρύος. Μα εγώ δεν έχω αέρα. Ασφυκτιώ. Νιώθω σα να βρίσκομαι σε ένα τετράγωνο κουτί με μια μονάχα στρογγυλή τρυπούλα στην κορυφή του, ίσα – ίσα να αναπνέω. Σύγχυση. Ώρες ώρες οι αισθήσεις μου με εγκαταλείπουν, όταν δεν έχω αρκετό οξυγόνο.

Τότε ανοίγεις το κουτί, να πάρω μια ανάσα. Με συνεφέρεις, μου δίνεις μια γουλιά νερό και πάλι από την αρχή. Με κρατάς εκεί, σα την μαριονέτα σου που το μόνο που περιμένει είναι πότε θα τη βγάλεις από αυτό το σκονισμένο και ασφυκτικό μπαούλο και θα νιώσει τον αέρα -που τόσο πολύ αγαπάει- να τη διαπερνάει.

Πνίγομαι, το καταλαβαίνεις; Με πνίγεις. Μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ. Νιώθω τα χέρια σου να πιέζουν το κεφάλι μου και από τις δύο πλευρές μη μπορώντας να αντιδράσω. Είναι βέβαια και οι φορές που με βγάζεις από το κουτί και ουρλιάζω, σε δαγκώνω, σε χτυπάω. Με όλη μου τη δύναμη. Με όση δύναμη έχω. Ουρλιάζω πως δε θα είμαι πια η μαριονέτα σου. Πως δε θα σε αφήσω να με κλειδώσεις πάλι μέσα. Πως θέλω να αναπνεύσω. Εκείνη τη στιγμή νιώθω ελεύθερη. Νιώθω εγώ.


Μια φορά θυμάμαι με άφησες για λίγο παραπάνω έξω. Σου ζήτησα να μου φέρεις ένα καθρέφτη. Ήθελα να με κοιτάξω στα μάτια. Να δω αν είμαι ακόμη εκεί. Η ψυχή του ανθρώπου βρίσκεται στα μάτια του άλλωστε. Δίστασες στην αρχή, μα μου τον έφερες. Όταν με κοίταξα δε με αναγνώριζα, έβλεπα μια άλλη. Τα μάτια μου όμως, έκρυβαν μια ελπίδα. Πάντα θα κρύβουν μια ελπίδα. Μου χαμογέλασα και άρχισα να γελάω υστερικά. Έσπασα τον καθρέφτη, πήρα ένα κομμάτι και το έσφιξα στο χέρι μου. Αίματα έτρεχαν παντού, σα νερό. Εσύ φώναζες πως είναι γρουσουζιά, πως έπρεπε να δέσεις το χέρι μου να σταματήσει η αιμορραγία και εγώ γελούσα. Γελούσα υστερικά, φώναζα, ούρλιαζα. Η αιμορραγία δεν είναι στο χέρι μου, σου φώναζα, δε το βλέπεις; Η πραγματική αιμορραγία είναι στο μυαλό μου, στην καρδιά μου. Μπορείς να δέσεις αυτά; Μπορείς να σταματήσεις την αιμορραγία;

Ήθελα να σου γεννήσω συναισθήματα όπως ο εκνευρισμός, το μίσος. Να καταλάβεις πως νιώθω. Να μπεις κι εσύ για μια φορά στο κουτί. Να αναπνέεις από αυτή την μικρή στρόγγυλη τρυπούλα. Δύσκολη η αναμέτρηση μεταξύ μας. Πολεμάμε ο ένας τον άλλον χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό. Μπήγουμε το μαχαίρι στην πληγή μέχρι να φτάσει στο κόκκαλο. Εαυτέ μου, πότε θα σταματήσουμε; Πότε θα αφήσουμε στην άκρη τα πρέπει και θα ασχοληθούμε μονάχα με τα θέλω;

Ξέρεις κάτι; Την επόμενη φορά που δε θα έχω αέρα και θα ανοίξεις το κουτί μου, πάρε με μια αγκαλιά. Να γίνουμε επιτέλους ένα. Όπως παλιά.


Το άρθρο έγραψε η Μικαέλα Πανηγυροπούλου.

mikreskathimerinesstories , athensvibe.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια :