Πόσο θα ήθελα να απαντήσω στο παραπάνω ερώτημα λέγοντας μόνο τα εξής: «Πολύ απλά, κοιτώντας στα μάτια και εξηγώντας τους την αλήθεια!». Πόσο θα ήθελα να μείνω μόνο σε αυτές τις λίγες λέξεις….
Πραγματικά πιστεύω ότι δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Οι αναλύσεις, οι δικαιολογίες, οι υπεκφυγές και πάνω από όλα τα ψέματα και η παραποίηση της αλήθειας, το μόνο που προσφέρουν είναι να δυσκολεύουν τα πράγματα.
Και είναι μάλλον η δυσκολία των ενηλίκων να πουν τα πράγματα με το όνομά τους, που περιπλέκει την κατάσταση. Φοβόμαστε πώς θα αντιδράσουν τα παιδιά, μη φοβηθούν, μη στενοχωρηθούν, μην κάνουν πίσω…
Όμως κάποια πράγματα, ας το πάρουμε απόφαση, δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε… Κάθε απώλεια, κάθε τέλος έχει πόνο. Αναπόφευκτα θα πονέσουμε, θα πονέσουμε και εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν μπορούμε να τα προστατέψουμε από την αλήθεια. Μπορούμε όμως να τα στηρίξουμε κρατώντας τους το χέρι και κοιτώντας μαζί τα γεγονότα… και τα συναισθήματα που αναβλύζουν.
Τα παιδιά καταλαβαίνουν… όλοι το ξέρουμε αυτό, όλοι το αποδεχόμαστε, όταν όμως οι καταστάσεις ζορίσουν, κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε (…ότι καταλαβαίνουν).
Και το χειρότερο… Ακριβώς επειδή τα παιδιά καταλαβαίνουν με το να μην τους εξηγήσουμε πως έχουν τα πράγματα, τα αφήνουμε μόνα τους στις σκέψεις τους, χωρίς την δική μας στήριξη…. και τότε αναλαμβάνει η φαντασία. Και τότε φαντάζονται, μόνα τους, ό,τι θέλουν και συνήθως (σκεφτείτε απο τον εαυτό σας), βάζουν με το νου τους χειρότερα απ’ ότι είναι.
Καλύτερα να τους μιλήσουμε εμείς, οι γονείς τους. Και καλύτερα να τους πούμε την αλήθεια. Και για το καλό τους να αντέξουμε μαζί με τον δικό μας και τον δικό τους πόνο, θλίψη, κλάμα… …
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου