Κανείς από εμάς δεν πρόκειται να πάρει μαζί του τα υλικά αγαθά του όταν πεθάνει. Δεν μου έτυχε ποτέ να δω σε κάποια κηδεία ένα φορτηγό μεταφορέων να ακολουθεί μια νεκροφόρα.
Όταν η ζωή μας φτάσει στο τέλος της, το μόνο που θα μπορούμε να πάρουμε μαζί μας είναι οι αναμνήσεις μας από όλες εκείνες τις σπουδαίες εμπειρίες που πρόσθεσαν νόημα στη ζωή μας.
Γι’ αυτό, θα προτιμούσα χίλιες φορές να περάσω τις μέρες μου κάνοντας πράγματα που θα μου αφήσουν χαρούμενες αναμνήσεις παρά συλλέγοντας υλικά αγαθά.
Ανακάλυψα ότι οι ομορφότερες αναμνήσεις μου προέρχονται από τα πιο απλά πράγματα: τη μέρα που η κόρη μου έκανε τα πρώτα της βήματα, την πρώτη χριστουγεννιάτικη παράσταση του γιου μου
…(όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της γιορτής γνέφοντας στον μπαμπά του παρά τραγουδώντας τα τραγούδια που ήταν στο πρόγραμμα), τη μέρα που παίξαμε οικογενειακά ποδόσφαιρο κάτω από τη βροχή και το δειλινό που ψήσαμε λουκάνικα κάτω από την πανσέληνο του Σεπτέμβρη.
Όπως έγραψε ο Ντέιλ Κάρνετζι: «Ένα από τα πιο τραγικά πράγματα που γνωρίζω σχετικά με την ανθρώπινη φύση είναι η τάση της να αναβάλλει την αληθινή ζωή. Όλοι ονειρευόμαστε έναν μαγικό κήπο με τριαντάφυλλα πέρα από τον ορίζοντα αντί να απολαμβάνουμε τα τριαντάφυλλα που ανθίζουν σήμερα έξω από το παράθυρό μας».
Έχε τη σοφία να γεύεσαι τα απλά πράγματα, τις υπέροχες αναμνήσεις που θα προσθέσουν στη ζωή σου περισσότερη αξία από οποιοδήποτε υλικό μπιχλιμπίδι, για την απόκτηση του οποίου σπαταλάμε τόση από την ενέργεια της ζωής μας. Και όπως παρατήρησε η Έμα Γκόλντμαν: «Θα προτιμούσα να έχω λουλούδια στο τραπέζι μου παρά διαμάντια στο λαιμό μου».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ποιος θα κλάψει όταν πεθάνεις;» του Robin Sharma Πληροφορίες για το βιβλίο ΕΔΩ
lecturesbureau.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου