Μετά την πτώση από το ροζ σύννεφο, τίποτα δεν είναι ίδιο. Ούτε καν εσύ !!!

Μύθος και πραγματικότητα. Δύο λέξεις που τραβούν προς αντίθετες τροχιές.
Τι γίνεται όμως όταν οι δύο κύκλοι αυτοί μπερδεύονται στο μυαλό μας;
Είναι κακό να ωραιοποιούμε τα πράγματα άραγε;
Είναι κατακριτέο να θεωρείς τον άνθρωπο σου τέλειο, ιδανικό βρε παιδί μου, που και τα μικρά κουσούρια που τυχόν έχει, τα βρίσκεις χαριτωμένα;
Στο κάτω κάτω δικές μας οι επιλογές, δικός μας και ο τρόπος που τις βλέπουμε.
Και έρχεται εκείνη η μέρα που τελικά πέφτεις απ το ροζ συννεφάκι που η ίδια δημιούργησες, για να ανακαλύψεις ότι ο πρίγκιπας ήταν βάτραχος.
Ναι, ναι ξέρω, πονά όταν αντιστρέφονται οι ρολόι του παραμυθιού.
Όμως έρχεται η μέρα της συνειδητοποίησης που δεν ήθελες.
Γιατί ναι στην ουσία εθελοτυφλούσες. Και έτσι απλά δίχως θόρυβο, το μυαλό σου ψιθυρίζει τα βραδιά, όσα την ημέρα επιμένεις να ξεχνάς.
Και κάπως έτσι σιωπηλά και σταθερά κάτι σπάει.
Και η περίτεχνη κορνίζα που είχες βάλει στο μυαλό σου αρχίζει να γεμίζει ρωγμές.
Κάπως έτσι αρχίζουν οι δεύτερες σκέψεις, και οι τρίτες μη σου πω, και καταλήγεις να αναρωτιέσαι τι κάνεις εκεί .
Σφίγγεις τα δόντια και λες στον εαυτό σου “μια φάση είναι θα περάσει.”
Και δεν περνάει. Το μόνο που περνά αλύπητα είναι ο χρόνος.
Και όσο κυλά σκοτώνει σιωπηλά και δημιουργεί αμφιβολίες.
Και όταν τις αμφιβολίες μου φροντίζεις να τις επιβεβαιώνεις, τότε με τα ίδια σου τα χέρια ρίχνεις την κορνίζα κάτω και την κάνεις χίλια κομμάτια.
Αυτή την ίδια κορνίζα που μερόνυχτα πάλευα να την κρατήσω αλώβητη.
Την ίδια ακριβώς που πρόσεχα να μην υπάρξει πάνω της η παραμικρή γρατσουνιά.
Μετά την πτώση της τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Όλα είναι διαφορετικά.
Όλα. Ακόμη κι εγώ.

Το άρθρο έγραψε η Ελένη Τσακίρη

loveletters.gr