Σήμερα, απευθύνομαι σε όλους τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τους φίλους, τους συγγενείς, τους νονούς, τους θείους, τους αδερφούς! Απευθύνομαι σε όλους τους συνανθρώπους μου, γιατί αυτό το θέμα μας αφορά όλους, γιατί όλοι μας έχουμε ευθύνη.
Με αφορμή λοιπόν τη 19η Νοεμβρίου, παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης, οφείλω να μιλήσω για αυτό το θέμα, όχι επειδή το θυμάμαι μια φορά το χρόνο, αλλά γιατί με αφορμή αυτή τη μέρα, έχω την ευκαιρία να το κάνω για ακόμα μια φορά.
Θα αναφέρω, σαν πρώτο είδος, τη σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών, αλλά χωρίς να το αναλύσω περαιτέρω, γιατί δεν υπάρχουν κομψές λέξεις για να χρησιμοποιήσω για αυτή την αποτρόπαιη πράξη. Θα αναφερθώ σε δυο επόμενα είδη, που είναι εξίσου σημαντικά και απάνθρωπα. Ας μη ξεχνάμε ότι πρόκειται για παιδικές ψυχούλες.
Επόμενο λοιπόν, είναι εκείνο της σωματικής κακοποίησης, συμπεριλαμβανομένης της χειροδικίας και των χειρονομιών, όπως το τράβηγμα του αυτιού, των μαλλιών και οποιασδήποτε πράξης προκαλεί πόνο, όπως χτύπημα με τη ζώνη. Αρχίζω λέγοντας ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κακομεταχειρίζεται κάποιον άλλον, ακόμα και αν είναι το ίδιο του το παιδί. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα, να υποτιμά και να καταστρέφει το δώρο που του δόθηκε.
Σε καμία παιδική αθώα ψυχούλα δεν αξίζει να πονάει
από τον άνθρωπο που αγαπάει και έχει ανάγκη.
Να κακοποιείται από το γονιό του και κλαίγοντας,
να μπαίνει στην αγκαλιά του ζητώντας παρηγοριά !!!
Κανένα παιδί εν έτι 2018 δε πρέπει να υποφέρει, να ματώνει, να μελανιάζει, να πονά!
Το επόμενο είδος που θα δούμε σήμερα είναι εκείνο της ψυχολογικής κακοποίησης. Φωνές, ύβρεις, χαρακτηρισμοί, απειλές, δημιουργούν στο παιδί ανασφάλεια και φοβίες. Το κάνουν να μη τολμά, να τραβιέται πάντα ένα βήμα πίσω από τα υπόλοιπα παιδιά, να αισθάνεται ντροπή και μοναξιά. Το κάνουν να αισθάνεται λίγο, ανάξιο. Καταστρέφουν την προσωπικότητά του. το κάνουν φοβικό, αδύναμο, και ένα τέτοιο παιδί, γίνεται ένας αποτυχημένος ενήλικας.
Κανείς δε γεννήθηκε εκπαιδευμένος, όμως όλοι πρέπει να είμαστε δεκτικοί στο να πάρουμε κατευθυντήριες από κάποιον ειδικό, προκειμένου να διαφυλάξουμε τη συνολική υγεία των παιδιών, (ψυχική και σωματική), γιατί όλοι μας έχουμε την ευθύνη απέναντί στο παιδί που μεγαλώνουμε, εκπαιδεύουμε ή διδάσκουμε, και πρέπει να συμβάλλουμε στη σωστή μετάβασή τους, στην ενήλικη ζωή.
Δυο ακόμα μορφές κακοποίησης, είναι εκείνες της εγκατάλειψης και το bulling.
Αν υποπέσει στην αντίληψη σου, κάποιο παιδί να είναι θύμα κάποιου είδους κακοποίησης, μη σωπάσεις. Μπορείς να παρέμβεις, καλώντας ανώνυμα στη γραμμή SOS 1056 του χαμόγελου του παιδιού. Είναι ευθύνη όλων!
Τα παιδιά, είναι το μέλλον μας !!!
anapnoes.gr
Με αφορμή λοιπόν τη 19η Νοεμβρίου, παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης, οφείλω να μιλήσω για αυτό το θέμα, όχι επειδή το θυμάμαι μια φορά το χρόνο, αλλά γιατί με αφορμή αυτή τη μέρα, έχω την ευκαιρία να το κάνω για ακόμα μια φορά.
Θα αναφέρω, σαν πρώτο είδος, τη σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών, αλλά χωρίς να το αναλύσω περαιτέρω, γιατί δεν υπάρχουν κομψές λέξεις για να χρησιμοποιήσω για αυτή την αποτρόπαιη πράξη. Θα αναφερθώ σε δυο επόμενα είδη, που είναι εξίσου σημαντικά και απάνθρωπα. Ας μη ξεχνάμε ότι πρόκειται για παιδικές ψυχούλες.
Επόμενο λοιπόν, είναι εκείνο της σωματικής κακοποίησης, συμπεριλαμβανομένης της χειροδικίας και των χειρονομιών, όπως το τράβηγμα του αυτιού, των μαλλιών και οποιασδήποτε πράξης προκαλεί πόνο, όπως χτύπημα με τη ζώνη. Αρχίζω λέγοντας ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κακομεταχειρίζεται κάποιον άλλον, ακόμα και αν είναι το ίδιο του το παιδί. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα, να υποτιμά και να καταστρέφει το δώρο που του δόθηκε.
Σε καμία παιδική αθώα ψυχούλα δεν αξίζει να πονάει
από τον άνθρωπο που αγαπάει και έχει ανάγκη.
Να κακοποιείται από το γονιό του και κλαίγοντας,
να μπαίνει στην αγκαλιά του ζητώντας παρηγοριά !!!
Κανένα παιδί εν έτι 2018 δε πρέπει να υποφέρει, να ματώνει, να μελανιάζει, να πονά!
Το επόμενο είδος που θα δούμε σήμερα είναι εκείνο της ψυχολογικής κακοποίησης. Φωνές, ύβρεις, χαρακτηρισμοί, απειλές, δημιουργούν στο παιδί ανασφάλεια και φοβίες. Το κάνουν να μη τολμά, να τραβιέται πάντα ένα βήμα πίσω από τα υπόλοιπα παιδιά, να αισθάνεται ντροπή και μοναξιά. Το κάνουν να αισθάνεται λίγο, ανάξιο. Καταστρέφουν την προσωπικότητά του. το κάνουν φοβικό, αδύναμο, και ένα τέτοιο παιδί, γίνεται ένας αποτυχημένος ενήλικας.
Κανείς δε γεννήθηκε εκπαιδευμένος, όμως όλοι πρέπει να είμαστε δεκτικοί στο να πάρουμε κατευθυντήριες από κάποιον ειδικό, προκειμένου να διαφυλάξουμε τη συνολική υγεία των παιδιών, (ψυχική και σωματική), γιατί όλοι μας έχουμε την ευθύνη απέναντί στο παιδί που μεγαλώνουμε, εκπαιδεύουμε ή διδάσκουμε, και πρέπει να συμβάλλουμε στη σωστή μετάβασή τους, στην ενήλικη ζωή.
Δυο ακόμα μορφές κακοποίησης, είναι εκείνες της εγκατάλειψης και το bulling.
Αν υποπέσει στην αντίληψη σου, κάποιο παιδί να είναι θύμα κάποιου είδους κακοποίησης, μη σωπάσεις. Μπορείς να παρέμβεις, καλώντας ανώνυμα στη γραμμή SOS 1056 του χαμόγελου του παιδιού. Είναι ευθύνη όλων!
Τα παιδιά, είναι το μέλλον μας !!!
Το άρθρο έγραψε η Μαρία Χαρίτου. anapnoes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου