Αχ αυτές οι κακές στιγμές… …
Έχουν καταστρέψει οικογένειες, σχέσεις και φιλίες. Κάποτε είχα γράψει πως στις καλές στιγμές φαίνονται οι φίλοι, στις χαρές νόμιζα κρίνονται φιλίες και αγάπες.
Όμως έρχονται αυτές οι κακές στιγμές και συνειδητοποιείς πόσο αχάριστος είναι ο κόσμος.
Ποσο κακός και αδιάφορος είναι. Και σκεπτόμενη αυτό ξεχνώ τις καλές στιγμές και εχω ανάγκη κάποιον να μου πει δύο κουβέντες παρηγοριάς οι οποίες ξέρω ότι πουθενά δεν θα με βοηθήσουν όμως η ψυχή μου τις έχει ανάγκη. Αυτό το “λυπαμαι” που ακούγεται τόσο κοινό, συνηθισμένο έως και ψεύτικο, αυτό, έχω ανάγκη.
Όμως ακόμα και αυτά τα συνηθισμένα μοιάζουν ανύπαρκτα.
Στις δύσκολες στιγμές δεν θέλω να είμαι μόνη. Δεν με νοιάζει αν το κάνεις γιατί το αισθάνεσαι ή γιατί πέρασες και με λυπήθηκες. Με νοιάζει που έκατσες και είπες αυτό το “”λυπάμαι ” που κανείς δεν έλεγε. Ή έστω που έκατσες στο διπλανό κάθισμα και ας μην είπες τίποτα ποτέ. Νόμιζα πως στις κακές στιγμές έστω κάποιος τυχαίος θα βρεθεί να σε παρηγορήσει , πίστευα πως και ο χειρότερος εχθρός στις δύσκολες στιγμές λυγίζει όμως όχι.
Ούτε περαστικοί ούτε εχθροί λυγίζουν. Είναι σκληρός ο κόσμος και δεν νοιάζεται. Δεν θα υπάρξουν ξαφνικά τηλεφωνήματα ούτε χέρια να σου χτυπούν την πλάτη.
Ο κόσμος είναι κακός και έχει πάψει πια έστω επιφανειακά να νοιάζεται. Δεν ξέρω γιατί η ανθρώπινη φύση έχει καταντήσει έτσι αλλά ο κόσμος είναι κακός. Και τρομάζω μη βρεθώ στο έλεος του. Αχ αυτές οι κακές στιγμές που είναι αρκετές να διαλύσουν ζωές. Τρομάζω μπροστά τους, φοβάμαι. Δεν μοιάζουν με τις άσχημες στιγμές στις ταινίες.
Δεν υπάρχουν κομμένες σκηνές ούτε σκηνές που γυρίζονται μέχρι να αρέσουν στον σκηνοθέτη. Είναι όλα εδώ. Τα σημαντικά και τα ασήμαντα, τα τρομακτικά και τα συγκινητικά. Και φοβάμαι.
Να απόψε φοβάμαι πολύ, φοβάμαι τη ζωή και τρέμω για αυτές τις κακές στιγμές που ήρθαν και δεν μπόρεσα να τις ελέγξω.
anapnoes.gr
Έχουν καταστρέψει οικογένειες, σχέσεις και φιλίες. Κάποτε είχα γράψει πως στις καλές στιγμές φαίνονται οι φίλοι, στις χαρές νόμιζα κρίνονται φιλίες και αγάπες.
Όμως έρχονται αυτές οι κακές στιγμές και συνειδητοποιείς πόσο αχάριστος είναι ο κόσμος.
Ποσο κακός και αδιάφορος είναι. Και σκεπτόμενη αυτό ξεχνώ τις καλές στιγμές και εχω ανάγκη κάποιον να μου πει δύο κουβέντες παρηγοριάς οι οποίες ξέρω ότι πουθενά δεν θα με βοηθήσουν όμως η ψυχή μου τις έχει ανάγκη. Αυτό το “λυπαμαι” που ακούγεται τόσο κοινό, συνηθισμένο έως και ψεύτικο, αυτό, έχω ανάγκη.
Όμως ακόμα και αυτά τα συνηθισμένα μοιάζουν ανύπαρκτα.
Στις δύσκολες στιγμές δεν θέλω να είμαι μόνη. Δεν με νοιάζει αν το κάνεις γιατί το αισθάνεσαι ή γιατί πέρασες και με λυπήθηκες. Με νοιάζει που έκατσες και είπες αυτό το “”λυπάμαι ” που κανείς δεν έλεγε. Ή έστω που έκατσες στο διπλανό κάθισμα και ας μην είπες τίποτα ποτέ. Νόμιζα πως στις κακές στιγμές έστω κάποιος τυχαίος θα βρεθεί να σε παρηγορήσει , πίστευα πως και ο χειρότερος εχθρός στις δύσκολες στιγμές λυγίζει όμως όχι.
Ούτε περαστικοί ούτε εχθροί λυγίζουν. Είναι σκληρός ο κόσμος και δεν νοιάζεται. Δεν θα υπάρξουν ξαφνικά τηλεφωνήματα ούτε χέρια να σου χτυπούν την πλάτη.
Ο κόσμος είναι κακός και έχει πάψει πια έστω επιφανειακά να νοιάζεται. Δεν ξέρω γιατί η ανθρώπινη φύση έχει καταντήσει έτσι αλλά ο κόσμος είναι κακός. Και τρομάζω μη βρεθώ στο έλεος του. Αχ αυτές οι κακές στιγμές που είναι αρκετές να διαλύσουν ζωές. Τρομάζω μπροστά τους, φοβάμαι. Δεν μοιάζουν με τις άσχημες στιγμές στις ταινίες.
Δεν υπάρχουν κομμένες σκηνές ούτε σκηνές που γυρίζονται μέχρι να αρέσουν στον σκηνοθέτη. Είναι όλα εδώ. Τα σημαντικά και τα ασήμαντα, τα τρομακτικά και τα συγκινητικά. Και φοβάμαι.
Να απόψε φοβάμαι πολύ, φοβάμαι τη ζωή και τρέμω για αυτές τις κακές στιγμές που ήρθαν και δεν μπόρεσα να τις ελέγξω.
Το άρθρο έγραψε η Tζένη Ντεμιράι anapnoes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου