Κάθε έρωτας έχει και ένα ΤΕΛΟΣ…!!!

Ναι λοιπόν !!!
Ευτυχώς ή δυστυχώς κάθε Έρωτας έχει ένα τέλος.
Και δεν εννοώ απαραίτητα ότι τελείωσε. Απλώς αναγκάστηκε να διακόψει για να μην πονάει πια η πληγή.
Ούτε από εκδίκηση. Απλά και μόνο από τύψεις…

Από ηθική…
Από αλλαγή ζωής. Οι δρόμοι μας χωρίζουν. Εσύ σε αυτόν που χρόνια βαδίζεις ενώ εγώ πλέον σε κάποιον καινούργιο, με νέα δεδομένα, ανθρώπους, ευκαιρίες. Σ’ ένα όνειρο που μου έγινε πραγματικότητα.
Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Που θα γεμίσω εμπειρίες, ανθρώπους, θα γνωρίσω άλλους δρόμους… που εύχομαι να είναι για καλό. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Για κανένα συναίσθημα, διάθεση, αλλαγή.
Δεν στο κρύβω πόσες φορές ήθελα να κλάψω, να φωνάξω, να βρω έναν τρόπο να βγω από αυτό το αδιέξοδο που εγώ η ίδια έβαλα στον εαυτό μου. Και όμως, επέμενα χωρίς καμία κουβέντα. Προσπαθούσα να δικαιολογώ τα πάντα. Να κρύβομαι από όλους, λέγοντας πως σε έχω ξεχάσει. Δεν το έκανα… γιατί δεν μπορούσα. Τώρα όμως, επιβάλλεται! Για να μπορέσω να ξεκινήσω από την αρχή, χωρίς κανέναν λογαριασμό με το παρελθόν. Λένε πως μέσα από τα λάθη μαθαίνεις και γίνεσαι καλύτερος! Και εγώ το πιστεύω. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την μέρα που σε γνώρισα. Από την αρχή ένιωσα κάτι αλλά δεν ήταν Έρωτας.

Ήταν ένας απροσδιόριστος θαυμασμός, μια ικανοποίηση, μια έλξη που δεν είχα αισθανθεί ποτέ για κανέναν. Δεν φαντάστηκα ότι θα σε ερωτευόμουν. Και όμως, έγινε με μια αναπάντεχη αφορμή. Ήθελες να διαβάσεις αυτά που γράφω. Και έτσι άπλα άρχισε όλο αυτό. Και εγώ να αισθάνομαι τύψεις που δόθηκα σε έναν άνθρωπο που έχει ήδη μια καλά στερεωμένη ζωή. Δεν ξέρω όμως αν είσαι ευτυχισμένος.
Ακόμα και να μην είσαι δεν θα άφηνες μια ολόκληρη ζωή για να ζήσεις μια άλλη που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Θα ερχόμουν δεύτερη. Και αυτό με πληγώνει. Όχι μόνο εγωιστικά αλλά και ηθικά. Ποια είμαι εγώ που θα καταστρέψω όχι έναν αλλά τόσους ανθρώπους γύρω; Που θα τινάξω μια ζωή πληγώνοντας ανθρώπους και διαλύοντας δεσμούς; Και τώρα που δεν θα σε ξαναδώ… η αλήθεια;
Για αυτό και δε θα προχωρήσω. Για να μην κάνω ανθρώπους που δεν ξέρω και δεν μου φταίνε να υποφέρουν. Σε αγαπάω. Δεν θα μπορούσα να σου πω το αντίθετο. Ακόμα και όσα μου έκανες στην συνέχεια, την αγάπη μου δεν την διαγράφουν.
Δεν κατάλαβα γιατί άλλαξες και ούτε γιατί τόσος θυμός απέναντί μου. Μόνο για αυτό στεναχωριέμαι. Την τελευταία φορά που με είδες δεν μου είπες τίποτα. Περιορίστηκες σε ένα τυπικό αντίο, χωρίς μια ευχή για το μέλλον…

Σαν να ήμουν ξένη…
Λες και δεν με γνώρισες ποτέ. Αν κατάλαβες πως ένιωθα, λυπάμαι που έγινε και σε καταλαβαίνω πως φοβήθηκες μήπως καταστραφούν όλα… Αν πάλι όχι , η αιτία του θυμού σου είναι ανεξήγητη…
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο από τα δύο. Όπως και να έχει, όλα όσα έγιναν… Μόνο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μπορώ να σου πω. Με άλλαξες με τα συναισθήματα που μου έδωσες… αλλά το πιο σημαντικό…
Γράφω! Βγήκε στην επιφάνεια ένα ταλέντο που δεν ήξερα ότι έχω.
Εύχομαι να με θυμάσαι.
Και αν με συναντήσεις ξανά, πες μου κάτι που θα με βοηθήσει να διώξω το βάρος από πάνω μου…
Σε συγχωρώ αλλά θέλω και μια Συγνώμη… όπως και να ναι αυτή…

Το άρθρο έγραψε η Νικόλ Παπαδοπούλου/ Φοιτήτρια Φιλοσοφικής, Γαλλικής Φιλολογίας.

anapnoes.gr