Εμένα να μην με φοβάσαι.
Εγώ είμαι επαναστάτρια των λέξεων.
Τις λέξεις έμαθα να τις γράφω με μεγάλο κόστος.
Βασανίστηκα χωρίς έλεος για να φτάσω σε αυτό το σημείο.
Σεργιάνισα πολλά μονοπάτια, γύρισα αμέτρητους κόσμους, ξημέρωσα και ξενύχτησα, είδα τα χρώματα του δειλινού και της αυγής, μέχρι να επιλέξω να ανήκω σε αυτόν τον μοναδικό κόσμο των λέξεων.
Έδωσα πολλές μάχες, λαβώθηκα χίλιες φορές.
Νίκησα και νικήθηκα.
Ξεψυχούσα πάνω στα αισθήματά μου και κανείς δεν μου έριχνε ματιά.
Μόνη μου γιάτρευα τις πληγές μου, σαν το αγρίμι.
Έφτασα σε σημείο να αντικρίζω τα σκοτάδια μου και να μην τα φοβάμαι, και δεν πάει ο νους σου πόσο δύσκολο είναι αυτό.
Την ζωή, τον έρωτα, την αγάπη, τις όμορφες στιγμές μου δεν τις χορταίνω.
Είμαι άπληστη σε αυτά.
Μόνο μην μου πεις για χρήμα και συμφέρον.
Εκεί γίνομαι οξύθυμη, ειρωνική γιατί προκαλούν το ήθος μου.
Πάνε κόντρα στις ιδέες μου, διαταράσσουν το πνεύμα μου και ξυπνούν απότομα το ένστικτό μου, το γεμίζουν βία.
Ο δικός μου κόσμος είναι ένα σύνθετο μυστήριο, με ένα μακρύ παρελθόν και ένα μέλλον αιώνιο. Μην με λυπάσαι εμένα ακόμα και αν στα μάτια σου φαίνομαι αδύναμη, δεν είμαι. Ο δικός μου κόσμος έχει δύναμη και μαγεία.
Μπορώ να ταξιδεύω όποια στιγμή θέλω, είμαι εκνευριστική με την αδικία.
Έχω πάνω μου, εκείνη την ταμπέλα της διαφορετικότητας που σε «βαφτίζουν» απόμακρη και καθάρισαν μαζί σου. Μακάρι να ήξεραν αυτόν τον διαφορετικό κόσμο. Αλλά είναι τόσο δύσκολο να τον αγγίξουν.
Μυρίζει δικαιοσύνη, αφουγκράζεται την αχαριστία, διώχνει μακριά άσπλαχνους, ταρακουνάει «ήσυχες» συνειδήσεις και κάνει μαθήματα ανηθικότητας στους «ηθικούς».
Για αυτό αν πλασάρεσαι επαναστάτης της δεκάρας, μην τολμήσεις να προσεγγίσεις τέτοιο κόσμο.
Θα σε πληγώσει η αλήθεια του.
enfo.gr
Εγώ είμαι επαναστάτρια των λέξεων.
Τις λέξεις έμαθα να τις γράφω με μεγάλο κόστος.
Βασανίστηκα χωρίς έλεος για να φτάσω σε αυτό το σημείο.
Σεργιάνισα πολλά μονοπάτια, γύρισα αμέτρητους κόσμους, ξημέρωσα και ξενύχτησα, είδα τα χρώματα του δειλινού και της αυγής, μέχρι να επιλέξω να ανήκω σε αυτόν τον μοναδικό κόσμο των λέξεων.
Έδωσα πολλές μάχες, λαβώθηκα χίλιες φορές.
Νίκησα και νικήθηκα.
Ξεψυχούσα πάνω στα αισθήματά μου και κανείς δεν μου έριχνε ματιά.
Μόνη μου γιάτρευα τις πληγές μου, σαν το αγρίμι.
Έφτασα σε σημείο να αντικρίζω τα σκοτάδια μου και να μην τα φοβάμαι, και δεν πάει ο νους σου πόσο δύσκολο είναι αυτό.
Την ζωή, τον έρωτα, την αγάπη, τις όμορφες στιγμές μου δεν τις χορταίνω.
Είμαι άπληστη σε αυτά.
Μόνο μην μου πεις για χρήμα και συμφέρον.
Εκεί γίνομαι οξύθυμη, ειρωνική γιατί προκαλούν το ήθος μου.
Πάνε κόντρα στις ιδέες μου, διαταράσσουν το πνεύμα μου και ξυπνούν απότομα το ένστικτό μου, το γεμίζουν βία.
Ο δικός μου κόσμος είναι ένα σύνθετο μυστήριο, με ένα μακρύ παρελθόν και ένα μέλλον αιώνιο. Μην με λυπάσαι εμένα ακόμα και αν στα μάτια σου φαίνομαι αδύναμη, δεν είμαι. Ο δικός μου κόσμος έχει δύναμη και μαγεία.
Μπορώ να ταξιδεύω όποια στιγμή θέλω, είμαι εκνευριστική με την αδικία.
Έχω πάνω μου, εκείνη την ταμπέλα της διαφορετικότητας που σε «βαφτίζουν» απόμακρη και καθάρισαν μαζί σου. Μακάρι να ήξεραν αυτόν τον διαφορετικό κόσμο. Αλλά είναι τόσο δύσκολο να τον αγγίξουν.
Μυρίζει δικαιοσύνη, αφουγκράζεται την αχαριστία, διώχνει μακριά άσπλαχνους, ταρακουνάει «ήσυχες» συνειδήσεις και κάνει μαθήματα ανηθικότητας στους «ηθικούς».
Για αυτό αν πλασάρεσαι επαναστάτης της δεκάρας, μην τολμήσεις να προσεγγίσεις τέτοιο κόσμο.
Θα σε πληγώσει η αλήθεια του.
Το άρθρο έγραψε η Μαρύσα Τσέλιου (3#x_2) enfo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου