Είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι υπάρχει ένα ολόκληρο μουσείο αφιερωμένο στην γυναικεία έμμηνο ρύση. Και όμως, υπάρχει! Είναι το «Museum of Menstruation – MUM», το οποίο βρίσκεται κοντά στην Ουάσινγκτον και έχει συγκεντρωμένα όλα τα απαραίτητα στοιχεία για το πώς περνούσαν – και τι φορούσαν – οι γυναίκες τις «δύσκολες μέρες» του μήνα ανά τους αιώνες.
Η ιστορία της σερβιέτας
Πώς ήταν οι πρώτες σερβιέτες και τι έκαναν (ή κάνουν) χωρίς αυτήν οι γυναίκες; Όπως μας πληροφορεί το μουσείο, οι σερβιέτες μιας χρήσεως παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην αγορά των ΗΠΑ το 1895.
Χρειάστηκε βέβαια πολύς καιρός ώστε να μπορεί να τις αγοράζει με ευκολία κάθε γυναίκα, αφού για πολλά χρόνια η τιμή τους ήταν αρκετά τσιμπημένη, συν το γεγονός ότι έπρεπε να συνοδεύονται από ειδική ζώνη είτε εσώρουχα με γάντζους ή κουμπιά, προκειμένου να συγκρατούνται στη θέση τους.
Τις εμπνεύστηκαν νοσηλεύτριες, οι οποίες δανείστηκαν την ιδέα από τους νοσοκομειακούς επιδέσμους, που παλιά ήταν γάζες γεμισμένες με ξυλοπολτό. Στη συνέχεια ο σχεδιασμός της σερβιέτας προόδευσε, για να φτάσει από τη δεκαετία του ’70 και μετά (που έγινε και αυτοκόλλητη) να αποτελέσει την ανακούφιση της γυναίκας.
Αιώνες πριν οι Αιγύπτιες χρησιμοποιούσαν μαλακά ταμπόν από πάπυρο και οι Ρωμαίες μαλλί.
Πάντως οι Νορβηγίδες του 19ου αιώνα χρησιμοποιούσαν σερβιέτες… πλεγμένες με το βελονάκι, την ίδια ώρα που Ελληνίδες και Ιταλίδες προτιμούσαν πετσετέ πανάκια, ενώ οι Αγγλίδες αγόραζαν πάνες γεμισμένες με ξυλόμαλλο (απορροφητικό υλικό σαν πριονίδι), που τις πετούσαν μετά τη χρήση.
Η πλέον οικονομική λύση ήταν υφάσματα γεμισμένα με διάφορα απορροφητικά υλικά, όπως γρασίδι, κουρέλια, βαμβάκι, χαρτί, μαλλί, γούνα ή διάφορα απορρίμματα.
Τι γίνεται σήμερα στις υπανάπτυκτες χώρες;
Σε πολλές υπανάπτυκτες χώρες τις «δύσκολες μέρες» του μήνα οι γυναίκες χρησιμοποιούν κουρέλια με επένδυση από χώμα, λάσπη, φύλλα, στάχτη και πριονίδια. Σε κάποια μέρη όμως είναι τελείως ανεπιθύμητες…
Για παράδειγμα, στο Νεπάλ εκείνες τις μέρες οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες να ζουν εξόριστες από την τοπική κοινωνία και να κοιμούνται μέσα σε μικρές καλύβες – τρύπες χωρίς παράθυρα (όπου κρεβάτι δεν χωράει), αφού θεωρούνται ακάθαρτες.
Σερβιέτες – πατέντες από φυτά
Ξεχωριστή θέση στην ιστορία της σερβιέτας κατέχει η πατέντα ενός φτωχού αγράμματου Ινδού, που την εμπνεύστηκε όταν διαπίστωσε ότι η γυναίκα του (όπως και οι περισσότερες Ινδές) χρησιμοποιούσε αντί για σερβιέτες ανθυγιεινά κουρέλια. Η σερβιέτα που επινόησε είναι φτιαγμένη από φυτική κυτταρίνη.
Παρομοίως στην Αφρική χρησιμοποιούν σήμερα σερβιέτες από βιοδιασπώμενο χαρτί, που παράγεται από ίνες μπανανιάς και από το φυτό υάκινθος του νερού.
Από τα πανιά στα… ιόντα
Πάντως, η τελευταία λέξη της τεχνολογίας θέλει τις σερβιέτες εμπλουτισμένες με αρνητικά ιόντα, που δεν αφήνουν βακτήρια και ιούς να αναπτυχθούν, εξαλείφουν τις οσμές, ενεργοποιούν τον μεταβολισμό, μειώνουν τις πιθανές φλεγμονές και πολλά άλλα.
bimag.gr
Πώς ήταν οι πρώτες σερβιέτες και τι έκαναν (ή κάνουν) χωρίς αυτήν οι γυναίκες; Όπως μας πληροφορεί το μουσείο, οι σερβιέτες μιας χρήσεως παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην αγορά των ΗΠΑ το 1895.
Χρειάστηκε βέβαια πολύς καιρός ώστε να μπορεί να τις αγοράζει με ευκολία κάθε γυναίκα, αφού για πολλά χρόνια η τιμή τους ήταν αρκετά τσιμπημένη, συν το γεγονός ότι έπρεπε να συνοδεύονται από ειδική ζώνη είτε εσώρουχα με γάντζους ή κουμπιά, προκειμένου να συγκρατούνται στη θέση τους.
Τις εμπνεύστηκαν νοσηλεύτριες, οι οποίες δανείστηκαν την ιδέα από τους νοσοκομειακούς επιδέσμους, που παλιά ήταν γάζες γεμισμένες με ξυλοπολτό. Στη συνέχεια ο σχεδιασμός της σερβιέτας προόδευσε, για να φτάσει από τη δεκαετία του ’70 και μετά (που έγινε και αυτοκόλλητη) να αποτελέσει την ανακούφιση της γυναίκας.
Αιώνες πριν οι Αιγύπτιες χρησιμοποιούσαν μαλακά ταμπόν από πάπυρο και οι Ρωμαίες μαλλί.
Πάντως οι Νορβηγίδες του 19ου αιώνα χρησιμοποιούσαν σερβιέτες… πλεγμένες με το βελονάκι, την ίδια ώρα που Ελληνίδες και Ιταλίδες προτιμούσαν πετσετέ πανάκια, ενώ οι Αγγλίδες αγόραζαν πάνες γεμισμένες με ξυλόμαλλο (απορροφητικό υλικό σαν πριονίδι), που τις πετούσαν μετά τη χρήση.
Η πλέον οικονομική λύση ήταν υφάσματα γεμισμένα με διάφορα απορροφητικά υλικά, όπως γρασίδι, κουρέλια, βαμβάκι, χαρτί, μαλλί, γούνα ή διάφορα απορρίμματα.
Τι γίνεται σήμερα στις υπανάπτυκτες χώρες;
Σε πολλές υπανάπτυκτες χώρες τις «δύσκολες μέρες» του μήνα οι γυναίκες χρησιμοποιούν κουρέλια με επένδυση από χώμα, λάσπη, φύλλα, στάχτη και πριονίδια. Σε κάποια μέρη όμως είναι τελείως ανεπιθύμητες…
Για παράδειγμα, στο Νεπάλ εκείνες τις μέρες οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες να ζουν εξόριστες από την τοπική κοινωνία και να κοιμούνται μέσα σε μικρές καλύβες – τρύπες χωρίς παράθυρα (όπου κρεβάτι δεν χωράει), αφού θεωρούνται ακάθαρτες.
Σερβιέτες – πατέντες από φυτά
Ξεχωριστή θέση στην ιστορία της σερβιέτας κατέχει η πατέντα ενός φτωχού αγράμματου Ινδού, που την εμπνεύστηκε όταν διαπίστωσε ότι η γυναίκα του (όπως και οι περισσότερες Ινδές) χρησιμοποιούσε αντί για σερβιέτες ανθυγιεινά κουρέλια. Η σερβιέτα που επινόησε είναι φτιαγμένη από φυτική κυτταρίνη.
Παρομοίως στην Αφρική χρησιμοποιούν σήμερα σερβιέτες από βιοδιασπώμενο χαρτί, που παράγεται από ίνες μπανανιάς και από το φυτό υάκινθος του νερού.
Από τα πανιά στα… ιόντα
Πάντως, η τελευταία λέξη της τεχνολογίας θέλει τις σερβιέτες εμπλουτισμένες με αρνητικά ιόντα, που δεν αφήνουν βακτήρια και ιούς να αναπτυχθούν, εξαλείφουν τις οσμές, ενεργοποιούν τον μεταβολισμό, μειώνουν τις πιθανές φλεγμονές και πολλά άλλα.
bimag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου