Το να έχεις προσωπικότητα έχει κόστος !!!

Αν και διανύουμε μόλις τον δεύτερο μήνα του έτους, δεν είναι νωρίς μα ούτε και αργά για μια απογραφή.

Κάπου εδώ στα μισά της ζωής, κοιτώντας τους κύκλους που έκλεισαν και λίγο πριν κλείσουν και κάποιοι ακόμη, θέλω να σταθούμε και να χαμογελάσουμε σε όλους τους συντελεστές του «έργου» και να τους πούμε ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο ευχαριστώ!

Να ευχαριστήσουμε τις δήθεν φιλίες, τους κόλακες που πέρασαν δίπλα μας, βγάζοντας ζήλια για αυτά που ποτέ εκείνοι δε μπόρεσαν να ξεστομίσουν, για αυτά που εκείνοι δε τόλμησαν ποτέ να κάνουν. Οι θεωρίες τους πως τάχα μας φταίνε οι άλλοι, ή είμαστε άτυχοι, μας επιβεβαίωσαν με τον καλύτερο τρόπο, το πόσο διαφορετικοί είμαστε. Τελικά το να έχεις χαρακτήρα και προσωπικότητα έχει μεγάλο κόστος, αλλά αξίζει τον κόπο να το πληρώσεις για πολλές ζωές ακόμη.

Ευχαριστούμε τους αναξιόπιστους ανθρώπους της ζωής μας, αυτούς που δεν είχαν πολλά να δώσουν, αυτούς που όταν τους χρειάζεσαι απλά λείπουν.

Μην τους χρεώνεις κάτι. Γιατί για να χρεώσεις πρέπει να έχει αξία, να του δώσεις αυτό το κάτι…

Το ότι ήταν αντάξιοι του λίγου, μας έμαθε να στηριζόμαστε στα δικά μας πόδια στις δικές μας αντοχές.

Ευχαριστούμε τις κοινωνικές μας συναναστροφές, αυτές που μας χρησιμοποίησαν για τους δικούς τους σκοπούς. Πολλές φορές παίρνοντας δικά μας λόγια για δικά τους και λέγοντας για εμάς, αυτά που δεν ισχύουν. Ούτε αυτό δε κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν υπέρ τους.

Το να ξεχωρίζεις από το κοπάδι μπορεί να σε στιγματίζει ως το απολωλό πρόβατο, αλλά σου επιτρέπει να αναζητάς άλλου είδους τροφή, πλην της μασημένης.

Ευχαριστούμε τους συγγενείς, τους δεδομένους δικούς μας ανθρώπους, που δεν μας στήριξαν στις προσπάθειές μας, βάζοντας τρικλοποδιές στα όνειρα και τα θέλω μας, προσπαθώντας να μας προστατέψουν. Από τι άραγε…

Ευχαριστούμε αυτούς που μας φοβήθηκαν και το είδαμε στα μάτια τους. Μας έβγαλαν από τη ζωή τους υπό τον φόβο του ισχυρού. Ευτυχώς. Να λες υπήρξα πολύ, σε όλα μου, για το λίγο που θα μου πρόσφεραν.

Ευχαριστούμε τους έρωτες της ζωής μας. Τους ευχαριστούμε γιατί μας έριξαν κάτω από το πάτωμα και τη στιγμή που ψάχναμε το χέρι τους για να σηκωθούμε εκείνοι δε το άπλωσαν.

Καλή κίνηση. Μας έμαθε πόση δύναμη κρύβει η ψυχή μας, πως όταν πέφτεις, είναι λυτρωτικό το να ξανασηκώνεσαι!

Τα μεγάλα λόγια, τις σπουδαίες θεωρίες περί αγάπης, τα τόσο όμορφα ψέματα που ακόμη μας κάνουν να αναρωτιόμαστε, άραγε τα πίστευαν οι ίδιοι, η υποτίμησαν τόσο την διαίσθησή μας ; Μας έμαθαν να ερμηνεύουμε τα πρώτα σημάδια, να πιστεύουμε στο ένστικτό μας, να μετράμε τις πράξεις αγνοώντας τα λόγια, να αποκρυπτογραφούμε τους φόβους και τις ανασφάλειες, αυτές τις ύπουλες, τις κρυμμένες πίσω από αυτοπεποίθηση ανύπαρκτη.

Να πούμε ένα ευχαριστώ στους γονείς μας που μας έφεραν σε αυτό τον κόσμο και το Θεό, που έδωσε πίστη στα όνειρά μας, δύναμη και αντοχή, την ελπίδα να πούμε πως ναι, μπορώ να καταφέρω αρκετά από αυτά που ποθώ.

Ας πούμε ένα ευχαριστώ και στους ξένους, αυτούς τους άγνωστους που μας εμπιστεύθηκαν για κουβέντα, συμβουλές, στήριγμα, αυτούς τους φευγαλέους της ζωής μας, που μέσα σε ελάχιστο χρόνο, μας έμαθαν να εκτιμούμε τη στιγμή, μας έμαθαν πως είναι να δίνεις αξία δίχως αντάλλαγμα, δίχως πληρωμή.

Βρίσκομαι με ανοιχτή την πόρτα στα ξεκαθαρίσματά μου. Την πόρτα μου δεν θα τη κλείσω, θα την αφήσω ανοιχτή, για αυτούς που θα είναι ικανοί και θα τολμήσουν να μπουν.

Ύστερα μ΄ αρέσει να έχω τις πόρτες και τα παραθυρόφυλλά μου ανοιχτά, μπαίνει φως και νέος αέρας μέσα μου.

Εσύ;

Και όπως λέει και τo γνωστό άσμα έχω μάθει να κοιμάμαι με την πόρτα ανοιχτή, δε φοβήθηκα ποτέ μου…

Το άρθρο έγραψε η Xριστίνα Καζανιάτορα στο blog του Δημήτρη Πετρούνια, ο οποίος είναι Aπόφοιτος του Μαθηματικού τμήματος στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και απόφοιτος του University of East London στο τμήμα Ψυχολογίας.

dimitrispetrounias.gr , ewoman.gr