Πότε ήμουν είκοσι ,πότε πήγα πενήντα χαμπάρι δεν πήρα πως πέρασαν τόσα χρόνια πάνω από την πλάτη μου χωρίς να το καταλάβω.
Μόνο όταν αντιμετώπιζα προβλήματα αισθανόμουν το βάρος των χρόνων μου, αλλά και πάλι όταν το τοπίο ξεκαθάριζε γινόμουν πάλι είκοσι και η αισιοδοξία είχε την τιμητική της μιας που το πρόσταζε ο χαρακτήρας μου και η ζωντάνια που δεν με εγκατέλειπε ποτέ!
Σιγά μην το έβαζα κάτω επειδή με έβρισκαν κάποιες στραβές.
Τα νιάτα πηγάζουν από μέσα μου, μαθαίνεις από τις δοκιμασίες που περνάς, αποκτάς εμπειρίες και δύναμη…
Ο πόνος φεύγει κάποτε, εσύ σταματάς να ανησυχείς και προχωράς χωρίς να σκέφτεσαι ότι κάτι άλλο θα σε περιμένει στην γωνία να σου αλλάξει τα φώτα για μία ακόμη φορά και να σε ρίξει στα πατώματα…
Αν ζεις σκεπτόμενος τι σε περιμένει την επόμενη στιγμή, απλά δεν ζεις…
Βασανίζεις το κορμάκι σου και το μυαλουδάκι σου στερώντας από την ζωή σου το χαμόγελο…
Δεν τα παρατάω ποτέ.
Απελπίζομαι ίσως για μερικά δευτερόλεπτα ώσπου να πάρω βαθιά ανάσα και να σκεφτώ λογικά και στο λεπτό έχω γυρίσει σελίδα και οπλισμένη σαν αστακός προχωράω.
Ευτυχισμένος είναι εκείνος που η πίστη του είναι τόση μεγάλη που νικάει τους φόβους του και δεν τον εγκαταλείπει ποτέ και ξέρει ότι θα τα καταφέρει και προχωράει.
Ψιχάλες πάντα θα υπάρχουνε στην ζωή μας απλά μας βρέχουν λιγάκι. Σκοπός είναι στις μεγάλες καταιγίδες να προσέχουμε και να κρατάμε ομπρέλα..
Είναι δύσκολο να αποδέχεσαι με ευκολία τα σπασμένα φοβούμενος μην κοπείς..
Εγώ πάντως πατάω επάνω τους και συνεχίζω.
Εμένα μου έμαθε η ζωή μου να βλέπω το αύριο σαν θάλασσα, που όσο την κοιτάω και όσο την περπατάω δεν τελειώνει ποτέ !!!
dimitrispetrounias.gr , loveletters.gr
Μόνο όταν αντιμετώπιζα προβλήματα αισθανόμουν το βάρος των χρόνων μου, αλλά και πάλι όταν το τοπίο ξεκαθάριζε γινόμουν πάλι είκοσι και η αισιοδοξία είχε την τιμητική της μιας που το πρόσταζε ο χαρακτήρας μου και η ζωντάνια που δεν με εγκατέλειπε ποτέ!
Σιγά μην το έβαζα κάτω επειδή με έβρισκαν κάποιες στραβές.
Τα νιάτα πηγάζουν από μέσα μου, μαθαίνεις από τις δοκιμασίες που περνάς, αποκτάς εμπειρίες και δύναμη…
Ο πόνος φεύγει κάποτε, εσύ σταματάς να ανησυχείς και προχωράς χωρίς να σκέφτεσαι ότι κάτι άλλο θα σε περιμένει στην γωνία να σου αλλάξει τα φώτα για μία ακόμη φορά και να σε ρίξει στα πατώματα…
Αν ζεις σκεπτόμενος τι σε περιμένει την επόμενη στιγμή, απλά δεν ζεις…
Βασανίζεις το κορμάκι σου και το μυαλουδάκι σου στερώντας από την ζωή σου το χαμόγελο…
Δεν τα παρατάω ποτέ.
Απελπίζομαι ίσως για μερικά δευτερόλεπτα ώσπου να πάρω βαθιά ανάσα και να σκεφτώ λογικά και στο λεπτό έχω γυρίσει σελίδα και οπλισμένη σαν αστακός προχωράω.
Ευτυχισμένος είναι εκείνος που η πίστη του είναι τόση μεγάλη που νικάει τους φόβους του και δεν τον εγκαταλείπει ποτέ και ξέρει ότι θα τα καταφέρει και προχωράει.
Ψιχάλες πάντα θα υπάρχουνε στην ζωή μας απλά μας βρέχουν λιγάκι. Σκοπός είναι στις μεγάλες καταιγίδες να προσέχουμε και να κρατάμε ομπρέλα..
Είναι δύσκολο να αποδέχεσαι με ευκολία τα σπασμένα φοβούμενος μην κοπείς..
Εγώ πάντως πατάω επάνω τους και συνεχίζω.
Εμένα μου έμαθε η ζωή μου να βλέπω το αύριο σαν θάλασσα, που όσο την κοιτάω και όσο την περπατάω δεν τελειώνει ποτέ !!!
Το άρθρο έγραψε η Ιωάννα Δαμηλάτη στο blog του Δημήτρη Πετρούνια, ο οποίος είναι Aπόφοιτος του Μαθηματικού τμήματος στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και απόφοιτος του University of East London στο τμήμα Ψυχολογίας. dimitrispetrounias.gr , loveletters.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου