Χώρισα… … Και τώρα τι ???

Το άρθρο αυτό ξεκίνησε σαν μία εργασία που δουλεύαμε με μία θεραπευόμενή μου. Κατέληξε ένα γράμμα προς τον εαυτό της επτά μήνες μετά το χωρισμό της, θέλοντας να υπενθυμίσει στον εαυτό της ότι εξακολουθεί να φοβάται. Τι όμως.. ? Και πως μπορεί αυτό το γράμμα να κινητοποιήσει γυναίκες σαν την θεραπευόμενή μου; Τι κρύβεται τελικά πίσω από έναν χωρισμό και από την δυσκολία μας να τον αποδεχτούμε;

… Δεν ξέρω τι να σου πω αγαπημένε μου εαυτέ.. (και έχω και τη Λένα που με ρωτάει πράγματα και με κοιτάζει μέσα στα μάτια). Το μόνο που νιώθω είναι θυμός. Θυμός προφανέστατα για μένα. Με κάνεις να νιώθω θυμό. Νιώθω ότι έχω προσπαθήσει πάρα πολύ και δεν μου δίνεις την παραμικρή βοήθεια. Θέλω να σε παρατήσω. Με κούρασες…

Κουράστηκα να προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω ένα βήμα μπροστά και να με γυρνάς πέντε βήματα πίσω. Δεν με αφήνεις να δω χαρά γύρω μου. Κάποιες φορές που κοιμάσαι κακέ μου εαυτέ χαίρομαι με τα πιο μικρά πράγματα και μετά μου τα γκρεμίζεις όλα. Άσε με να νιώσω δυνατή!

Νιώθω ότι δεν θέλω να σου υπενθυμίζω συνέχεια τα λάθη σου. Το ξέρεις ότι θα ήθελα απλά να ήσουν πιο εύκολος; Βαρέθηκα να σου μιλώ. Βαρέθηκα να προσπαθώ να σε πείσω ποιο είναι το καλό για σένα. Άκουσέ με επιτέλους!

Θα σε παρατήσω, με ακούς; Νιώθω ότι με μισείς.. Θέλεις το κακό μου;

Δεν θέλω να τον σκέφτομαι άλλο, με ακούς; Δεν πρέπει. Γιατί ήταν ο πλέον ακατάλληλος, γιατί δεν ήταν για μένα, γιατί δεν ήταν ποτέ δίπλα μου, γιατί δεν μου έδωσε όσα εγώ. Αλλά γιατί ενώ στα λέω όλα αυτά, κοιτάζω τη Λένα και τον σκέφτομαι ακόμα και μου λείπει;

Τελικά τι μου λείπει; Η αγκαλιά του ή η αγκαλιά και η τρυφερότητα; Τελικά όντως μου λείπει κάτι ή απλά φοβάμαι;

Νομίζω ότι φοβάμαι.. Φοβάμαι ότι δεν θα ξανανιώσω έτσι για κανέναν και εσύ δεν με βοηθάς καθόλου. Φοβάμαι την μοναξιά.

Με ακούς; Και εσύ πάλι δεν βοηθάς.. Τι σου ζητάω; Απλά να πάψεις να τον σκέφτεσαι..

Μήπως όμως πρέπει απλά να θυμηθώ πως πρέπει να σκεφτώ και λίγο εμένα..; Λίγο εγωισμό ή μπα; Μήπως δεν είναι για μένα αυτά;

Αυτό μου είχε πει και εκείνος ότι μου λείπει. Και εσύ πάλι δεν με βοηθάς. Συνέχεια τον επιβεβαιώνεις.

Ξέρεις κάτι όμως; Οι δύο μας είμαστε.. Και εγώ εκτός από τη μοναξιά φοβάμαι και εσένα… Εμένα…

Θα με αφήσεις επιτέλους να σε αγκαλιάσω;

📖﹏✍﹏Υ.Γ. Αυτό το γράμμα λοιπόν ξεκίνησε σαν μία εργασία και κατέληξε ένα γράμμα, μία κατάθεση ψυχής, μία κατάθεση φόβων. Γιατί όλοι φοβόμαστε. Απλά φοβόμαστε διαφορετικά πράγματα. Μην φοβάστε όμως να αντιμετωπίσετε τους φόβους σας. Όπως η θεραπευόμενή μου, που έγραψε ένα γράμμα στο πλαίσιο μιας συνεδρίας, στο πλαίσιο μιας θεραπευτικής συμμαχίας.

Το άρθρο έγραψε η Ελένη Σολταρίδου/ Ψυχολόγος, Msc στη Διοίκηση Υγείας/ e-psychology.gr

You might also Like... ...

■■☞ 10 σημάδια που δείχνουν ότι είστε στο σωστό δρόμο,
ακόμα και αν δεν το νιώθετε έτσι

■■☞ Για να κρίνεις το ταξίδι πρέπει να το ζήσεις για αυτό σήκω

ladytimes.gr