Δεν υπάρχει ενήλικος που να μην βίωσε παιδικά τραύματα. Ακόμα και μεγαλώνοντας μέσα στις «καλύτερες» συνθήκες και οικογένειες κάποια τραύματα χάραξαν την καρδιά μας και μένουν ανεξίτηλα στο χρόνο. Πάνω στα τραύματα αυτά θα κτιστεί η προσωπικότητα που θα δομήσουμε μεγαλώνοντας. Αυτά τα τραύματα επίσης θα καθορίζουν την πραγματικότητα που θα δημιουργούμε καθώς και τους ανθρώπους που θα επιλέγουμε κοντά μας. Με βάση αυτά θα βιώνουμε ξανά και ξανά σχέσεις πόνου, γιατί αυτό μας είναι οικείο και αυτό ξέρουμε, αυτό κάνουμε. Μας πόνεσαν, πονάμε και εμείς προκαλούμε πόνο στους άλλους και τούμπαλιν.
Το τραύμα αυτό είναι μεγάλο, χάσκει σε όλη την πορεία μας στη ζωή, εξακολουθεί και πονάει πολύ, μας επηρεάζει σε όλες τις επιλογές μας και μας κατευθύνει έτσι ώστε να σχετιζόμαστε δυσλειτουργικά, να ζούμε μέσα σε σχέσεις όπου βιώνουμε τον «βίον αβίωτον», σχέσεις που δεν τις αντέχουμε καθόλου, αλλά λόγω του φόβου, της αδυναμίας, της ανημποριάς και της άγνοιας του εσωτερικευμένου παιδιού μέσα μας, παραλύουμε και καθηλωνόμαστε υποφέροντας, μέσα σε σχήματα που απλώς αλληλοσυμπληρώνονται. Γιατί διαλέγουμε τους άλλους με βάση τα τραύματά μας.
Ζητιανεύουμε την Αγάπη από τους άλλους με κάθε τρόπο. Ζητιανεύουμε την Αγάπη τους με την εξάσκηση της γοητείας μας πάνω τους, αλλά και με τη δύναμη της επιβολής και του φόβου που χρησιμοποιούμε. Ζητιανεύουμε την Αγάπη τους με τον κάθε είδους συναισθηματικό εκβιασμό, καθώς και με το να γινόμαστε απαραίτητοι για τους άλλους μέσα από την υπερβολική προσφορά και «θυσία» μας. Ζητιανεύουμε την Αγάπη τους με τη συχνή προδοσία και τις παράλληλες, «αρπαχτές» σχέσεις που συνάπτουμε παράλληλα, επαναλαμβάνοντας και ξαναβιώνοντας το δικό μας τραύμα προδοσίας και εγκατάλειψης. Σε προδίδω και σε εγκαταλείπω, σε πονάω, όπως με πόνεσαν τότε ως παιδί και μένα. Γίνομαι θύτης και θύμα και ανακυκλώνω διαρκώς τον πόνο, γιατί μόνο μέσα στον πόνο έμαθα να ζω.
Η Αγάπη που ζητιανεύουμε ποτέ δεν είναι αρκετή. Δεν θα μας χορτάσει ποτέ, γιατί κατά βάθος γνωρίζουμε ότι την ζητιανέψαμε, την απαιτήσαμε και την αποσπάσαμε βίαια από τους άλλους και έτσι νιώθουμε ενοχές γι΄αυτό. Η Αγάπη χορταίνει και ευφραίνει την καρδιά μας μόνον όταν μας προσφέρεται απλόχερα από τους άλλους γι΄αυτό που είμαστε και όχι όταν την απαιτούμε σαν πεισμωμένα παιδιά που εκδικούνται όταν δεν τους γίνεται το χατίρι. Η Αγάπη μας χορταίνει όταν την έχουμε δώσει με το φροντιστικό μας ενήλικο κομμάτι εμείς σε εμάς. Η Αγάπη μας χορταίνει όταν έχουμε μάθει να φροντίζουμε εμείς οι ίδιοι για τις ανάγκες μας, τις σωματικές, πνευματικές, συναισθηματικές και ψυχικές. Η Αγάπη μας χορταίνει όταν στρέφουμε τη ματιά μας σ΄αυτά που θέλουμε και όχι σ΄αυτά που μας πονάνε. Όταν επιλέγουμε ανθρώπους φροντιστικούς και όχι κακοποιητικούς στον εαυτό τους, γιατί και μεις οι ίδιοι μαθαίνουμε διαρκώς να είμαστε τρυφεροί και στοργικοί με τον εαυτό μας.
Χρειάζεται λοιπόν να δώσουμε χώρο και χρόνο στο εσωτερικό τραυματισμένο παιδί να θρηνήσει και να το παρηγορήσουμε πολύ τρυφερά. Αυτό το πονεμένο εσωτερικό παιδί, που αισθάνεται μόνο, προδομένο, εγκαταλελειμμένο είναι που οφείλουμε να υποστηρίξουμε με όλη την Αγάπη μας. Χρειάζεται όμως να υποστηριχτεί και να αναλάβει δράση και ο ενήλικος Φροντιστής, ο εσωτερικός Πατέρας και Μητέρα, οι εσωτερικοί στοργικοί γονείς μας για να υπάρξει τελικά θεραπεία.
Η εξωτερική βοήθεια θα έπρεπε να κινείται μόνον προς αυτήν την κατεύθυνση. Να ενδυναμωθεί δηλαδή η πατρική και μητρική φιγούρα μέσα μας, αυτή που θα θέλαμε να είχαμε στην πραγματικότητα, αλλά που δεν είχαμε τελικά για πολλούς και διάφορους λόγους.
Είναι επώδυνο το πέρασμα από τη ζητιανιά της Αγάπης στο κέντρο της καρδιάς. Εύκολα όμως μετά, αν γίνει το πέρασμα, έλκουμε ανθρώπους αντίστοιχης δόνησης δίπλα μας και νιώθουμε και συμπονούμε με κατανόηση και όσους πάλλονται σε πιο χαμηλές συχνότητες από μας. Θυμόμαστε καλά πώς είναι να ζεις μέσα στον πόνο και επειδή μας συγχωρήσαμε που το κάναμε και μεις τόσον καιρό στον εαυτό μας, μπορούμε πια να συγχωρούμε και τους άλλους.
Ναι, είναι επώδυνο το πέρασμα από τη ζητιανιά της Αγάπης στο κέντρο της καρδιάς. Το φτάσιμο στο κέντρο της καρδιάς μας είναι το μεγάλωμά μας, είναι η ωριμότητά μας και είναι τόσο ανακουφιστικό αυτό που ζούμε, αφού το μέσα μας στάζει μόνο Αγάπη, αρμονία και γαλήνη στο Είναι μας και αυτά σκορπίζει απλόχερα και στα πάντα γύρω του.
natassasite.wordpress.com
Το τραύμα αυτό είναι μεγάλο, χάσκει σε όλη την πορεία μας στη ζωή, εξακολουθεί και πονάει πολύ, μας επηρεάζει σε όλες τις επιλογές μας και μας κατευθύνει έτσι ώστε να σχετιζόμαστε δυσλειτουργικά, να ζούμε μέσα σε σχέσεις όπου βιώνουμε τον «βίον αβίωτον», σχέσεις που δεν τις αντέχουμε καθόλου, αλλά λόγω του φόβου, της αδυναμίας, της ανημποριάς και της άγνοιας του εσωτερικευμένου παιδιού μέσα μας, παραλύουμε και καθηλωνόμαστε υποφέροντας, μέσα σε σχήματα που απλώς αλληλοσυμπληρώνονται. Γιατί διαλέγουμε τους άλλους με βάση τα τραύματά μας.
Ζητιανεύουμε την Αγάπη από τους άλλους με κάθε τρόπο. Ζητιανεύουμε την Αγάπη τους με την εξάσκηση της γοητείας μας πάνω τους, αλλά και με τη δύναμη της επιβολής και του φόβου που χρησιμοποιούμε. Ζητιανεύουμε την Αγάπη τους με τον κάθε είδους συναισθηματικό εκβιασμό, καθώς και με το να γινόμαστε απαραίτητοι για τους άλλους μέσα από την υπερβολική προσφορά και «θυσία» μας. Ζητιανεύουμε την Αγάπη τους με τη συχνή προδοσία και τις παράλληλες, «αρπαχτές» σχέσεις που συνάπτουμε παράλληλα, επαναλαμβάνοντας και ξαναβιώνοντας το δικό μας τραύμα προδοσίας και εγκατάλειψης. Σε προδίδω και σε εγκαταλείπω, σε πονάω, όπως με πόνεσαν τότε ως παιδί και μένα. Γίνομαι θύτης και θύμα και ανακυκλώνω διαρκώς τον πόνο, γιατί μόνο μέσα στον πόνο έμαθα να ζω.
Η Αγάπη που ζητιανεύουμε ποτέ δεν είναι αρκετή. Δεν θα μας χορτάσει ποτέ, γιατί κατά βάθος γνωρίζουμε ότι την ζητιανέψαμε, την απαιτήσαμε και την αποσπάσαμε βίαια από τους άλλους και έτσι νιώθουμε ενοχές γι΄αυτό. Η Αγάπη χορταίνει και ευφραίνει την καρδιά μας μόνον όταν μας προσφέρεται απλόχερα από τους άλλους γι΄αυτό που είμαστε και όχι όταν την απαιτούμε σαν πεισμωμένα παιδιά που εκδικούνται όταν δεν τους γίνεται το χατίρι. Η Αγάπη μας χορταίνει όταν την έχουμε δώσει με το φροντιστικό μας ενήλικο κομμάτι εμείς σε εμάς. Η Αγάπη μας χορταίνει όταν έχουμε μάθει να φροντίζουμε εμείς οι ίδιοι για τις ανάγκες μας, τις σωματικές, πνευματικές, συναισθηματικές και ψυχικές. Η Αγάπη μας χορταίνει όταν στρέφουμε τη ματιά μας σ΄αυτά που θέλουμε και όχι σ΄αυτά που μας πονάνε. Όταν επιλέγουμε ανθρώπους φροντιστικούς και όχι κακοποιητικούς στον εαυτό τους, γιατί και μεις οι ίδιοι μαθαίνουμε διαρκώς να είμαστε τρυφεροί και στοργικοί με τον εαυτό μας.
Χρειάζεται λοιπόν να δώσουμε χώρο και χρόνο στο εσωτερικό τραυματισμένο παιδί να θρηνήσει και να το παρηγορήσουμε πολύ τρυφερά. Αυτό το πονεμένο εσωτερικό παιδί, που αισθάνεται μόνο, προδομένο, εγκαταλελειμμένο είναι που οφείλουμε να υποστηρίξουμε με όλη την Αγάπη μας. Χρειάζεται όμως να υποστηριχτεί και να αναλάβει δράση και ο ενήλικος Φροντιστής, ο εσωτερικός Πατέρας και Μητέρα, οι εσωτερικοί στοργικοί γονείς μας για να υπάρξει τελικά θεραπεία.
Η εξωτερική βοήθεια θα έπρεπε να κινείται μόνον προς αυτήν την κατεύθυνση. Να ενδυναμωθεί δηλαδή η πατρική και μητρική φιγούρα μέσα μας, αυτή που θα θέλαμε να είχαμε στην πραγματικότητα, αλλά που δεν είχαμε τελικά για πολλούς και διάφορους λόγους.
Είναι επώδυνο το πέρασμα από τη ζητιανιά της Αγάπης στο κέντρο της καρδιάς. Εύκολα όμως μετά, αν γίνει το πέρασμα, έλκουμε ανθρώπους αντίστοιχης δόνησης δίπλα μας και νιώθουμε και συμπονούμε με κατανόηση και όσους πάλλονται σε πιο χαμηλές συχνότητες από μας. Θυμόμαστε καλά πώς είναι να ζεις μέσα στον πόνο και επειδή μας συγχωρήσαμε που το κάναμε και μεις τόσον καιρό στον εαυτό μας, μπορούμε πια να συγχωρούμε και τους άλλους.
Ναι, είναι επώδυνο το πέρασμα από τη ζητιανιά της Αγάπης στο κέντρο της καρδιάς. Το φτάσιμο στο κέντρο της καρδιάς μας είναι το μεγάλωμά μας, είναι η ωριμότητά μας και είναι τόσο ανακουφιστικό αυτό που ζούμε, αφού το μέσα μας στάζει μόνο Αγάπη, αρμονία και γαλήνη στο Είναι μας και αυτά σκορπίζει απλόχερα και στα πάντα γύρω του.
Το άρθρο έγραψε η Νατάσσα Χαρέλα natassasite.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου