Ως ενήλικες, κουβαλάμε τις αθεράπευτες πληγές που αποκτήσαμε ως παιδιά. Ζούμε και αγαπάμε συχνά χωρίς αυθεντικότητα. Η συνείδησή μας δεσμεύεται ή αντιδρά στο συναισθηματικό μας πόνο, στη θλίψη μας για τις διαλυμένες ή ρηχές σχέσεις, στη μοναξιά και αποξένωση που βιώνουμε, στο φόβο μας για το μέλλον, στην πίκρα μας για το παρελθόν και στη θεμελιακή εσωτερική διάκριση της αρσενικής και θηλυκής φύσης μας.
Η εσωτερική αυτοεικόνα για το φύλο μας συχνά έχει πληγεί από μια ανισόρροπη σχέση με το γονιό του ίδιου φύλου. Και η εσωτερική αυτοεικόνα του αντίθετου φύλου είναι συχνά, η πιο προβληματική πληγή στην ολότητά μας.
Στη Δύση, οι άνδρες μαθαίνουν ότι για να αποκτήσουν αρσενική δύναμη και να κερδίσουν το σεβασμό και την τιμή της «φυλής» πρέπει να απαρνηθούν τα θηλυκά στοιχεία τους. Σε ψυχολογικό επίπεδο, για να μπορέσει ένα αγόρι να κερδίσει την ανεξαρτησία και τον ανδρισμό του πρέπει να απαρνηθεί τους κανόνες της μητέρας του. Πρέπει να αποδεσμευτεί από την επιβολή που του ασκεί η γυναίκα. Αυτή η άρνηση των μητρικών κανόνων επαναλαμβάνεται στις μελλοντικές σχέσεις του με τις γυναίκες. Για να είναι όμως, ολόκληρος, πρέπει να αποδεχτεί τη δική του στοργική, δεκτική και διαισθητική θηλυκή φύση.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ευαίσθητο έργο που απαιτεί σοφές τελετουργίες και τελετές μύησης που, δυστυχώς, λείπουν από τον πολιτισμό μας. Πολλοί πατέρες απουσιάζουν (συναισθηματικά και, συχνά, φυσικά), ή έχουν αρνητική παρουσία λειτουργώντας ως παθητικά ή επιθετικά μοντέλα ενός υπέρογκου ανδρισμού. Και τα περισσότερα αγόρια, όταν αφήνουν την παιδική ηλικία, βρίσκονται σε σύγκρουση, ή ελέγχονται από τη θηλυκή τους φύση, ενώ εξίσου πληγωμένη και εκτός ισορροπίας είναι η αρσενική πλευρά τους. Και αυτή η πληγή τα κινεί να αναζητούν σε εξωτερικούς συντρόφους αυτό που έχει χαθεί και μένει αθεράπευτο μέσα τους.
Στην κοινωνία μας, το κορίτσι αρχίζει να χάνει το εσωτερικό αρσενικό μοντέλο της όταν, κατά την εφηβεία, ο πατέρας της γίνεται όλο και πιο απόμακρος. Σ’ αυτή την ηλικία ανθίζει η σεξουαλικότητα των κοριτσιών και οι πατέρες νιώθουν δυσάρεστα και απομακρύνονται συναισθηματικά και σωματικά από τις κόρες τους. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, εξαιτίας δικών τους πληγών, οι πατέρες αντιδρούν με ανάρμοστο τρόπο: γίνονται επιθετικοί και, κάποιες φορές, προβαίνουν σε σεξουαλική κακοποίηση.
Και πολλές μητέρες, όμως, των οποίων η θηλυκότητα έχει υποστεί τεράστιες πληγές και βρίσκονται σε σύγκρουση με τη σεξουαλικότητα, τους, νιώθουν ματαιωμένες από τα απαγορευτικά που έχει ορθώσει ο πολιτισμός ενάντια στην ελευθερία και στη δύναμή τους, και επιβάλλουν τα διλήμματα, τους φόβους, την πίκρα και τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους στις κόρες τους.
Έτσι τα κορίτσια, όπως και τα αγόρια, ενηλικιώνονται κατακερματισμένα, με πληγωμένη τη θηλυκότητά τους, χωρισμένα ή κυριευμένα από την αρσενική πλευρά τους και αναζητούν τη χαμένη εσωτερική ολότητά τους σε εξωτερικές σχέσεις.
Για να πετύχει μια εξωτερική σχέση, πρέπει και οι δύο σύντροφοι να κάνουν ηρωική δουλειά μέσα τους. Γυναίκες και άνδρες πρέπει να γιατρέψουν τα εσωτερικά αρσενικά και θηλυκά χαρακτηριστικά τους. Οι σχέσεις μας είναι καθρέφτες που, αναπόφευκτα, καθρεφτίζουν οτιδήποτε αναξιοποίητο υπάρχει μέσα μας.
Οι εραστές μας αναπόφευκτα καθρεφτίζουν την εσωτερική εικόνα που κουβαλάμε στην ψυχή μας για το αντίθετο φύλο. Αυτή η εσωτερική εικόνα συχνά μας οδηγεί σε οδυνηρούς δρόμους που ούτε να προλάβουμε μπορούμε ούτε να ελέγξουμε. Ελκόμαστε από τους ανθρώπους, των οποίων οι πληγές ταιριάζουν με τις δικές μας. Το δράμα που θα ακολουθήσει είτε θα μας διδάξει τι πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε ολόκληροι ή, αν αρνηθούμε να μάθουμε, θα μας οδηγήσει πιο βαθιά στη διάσπαση. Με τον καιρό, όλες οι σχέσεις μας θα γίνουν, σε κάποιο βαθμό, πεδίο πόνου. Και αυτό θα συνεχιστεί έως ότου αποφασίσουμε, συνειδητά, να ισορροπήσουμε και να ενώσουμε μέσα μας το αρσενικό και το θηλυκό.
•► Λεπτομέρειες για το βιβλίο, θα βρείτε ΕΔΩ
•► Βιογραφία ~ Βιβλιογραφία, θα βρείτε ΕΔΩ
pulseoflove
Η εσωτερική αυτοεικόνα για το φύλο μας συχνά έχει πληγεί από μια ανισόρροπη σχέση με το γονιό του ίδιου φύλου. Και η εσωτερική αυτοεικόνα του αντίθετου φύλου είναι συχνά, η πιο προβληματική πληγή στην ολότητά μας.
Στη Δύση, οι άνδρες μαθαίνουν ότι για να αποκτήσουν αρσενική δύναμη και να κερδίσουν το σεβασμό και την τιμή της «φυλής» πρέπει να απαρνηθούν τα θηλυκά στοιχεία τους. Σε ψυχολογικό επίπεδο, για να μπορέσει ένα αγόρι να κερδίσει την ανεξαρτησία και τον ανδρισμό του πρέπει να απαρνηθεί τους κανόνες της μητέρας του. Πρέπει να αποδεσμευτεί από την επιβολή που του ασκεί η γυναίκα. Αυτή η άρνηση των μητρικών κανόνων επαναλαμβάνεται στις μελλοντικές σχέσεις του με τις γυναίκες. Για να είναι όμως, ολόκληρος, πρέπει να αποδεχτεί τη δική του στοργική, δεκτική και διαισθητική θηλυκή φύση.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ευαίσθητο έργο που απαιτεί σοφές τελετουργίες και τελετές μύησης που, δυστυχώς, λείπουν από τον πολιτισμό μας. Πολλοί πατέρες απουσιάζουν (συναισθηματικά και, συχνά, φυσικά), ή έχουν αρνητική παρουσία λειτουργώντας ως παθητικά ή επιθετικά μοντέλα ενός υπέρογκου ανδρισμού. Και τα περισσότερα αγόρια, όταν αφήνουν την παιδική ηλικία, βρίσκονται σε σύγκρουση, ή ελέγχονται από τη θηλυκή τους φύση, ενώ εξίσου πληγωμένη και εκτός ισορροπίας είναι η αρσενική πλευρά τους. Και αυτή η πληγή τα κινεί να αναζητούν σε εξωτερικούς συντρόφους αυτό που έχει χαθεί και μένει αθεράπευτο μέσα τους.
Στην κοινωνία μας, το κορίτσι αρχίζει να χάνει το εσωτερικό αρσενικό μοντέλο της όταν, κατά την εφηβεία, ο πατέρας της γίνεται όλο και πιο απόμακρος. Σ’ αυτή την ηλικία ανθίζει η σεξουαλικότητα των κοριτσιών και οι πατέρες νιώθουν δυσάρεστα και απομακρύνονται συναισθηματικά και σωματικά από τις κόρες τους. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, εξαιτίας δικών τους πληγών, οι πατέρες αντιδρούν με ανάρμοστο τρόπο: γίνονται επιθετικοί και, κάποιες φορές, προβαίνουν σε σεξουαλική κακοποίηση.
Και πολλές μητέρες, όμως, των οποίων η θηλυκότητα έχει υποστεί τεράστιες πληγές και βρίσκονται σε σύγκρουση με τη σεξουαλικότητα, τους, νιώθουν ματαιωμένες από τα απαγορευτικά που έχει ορθώσει ο πολιτισμός ενάντια στην ελευθερία και στη δύναμή τους, και επιβάλλουν τα διλήμματα, τους φόβους, την πίκρα και τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους στις κόρες τους.
Έτσι τα κορίτσια, όπως και τα αγόρια, ενηλικιώνονται κατακερματισμένα, με πληγωμένη τη θηλυκότητά τους, χωρισμένα ή κυριευμένα από την αρσενική πλευρά τους και αναζητούν τη χαμένη εσωτερική ολότητά τους σε εξωτερικές σχέσεις.
Για να πετύχει μια εξωτερική σχέση, πρέπει και οι δύο σύντροφοι να κάνουν ηρωική δουλειά μέσα τους. Γυναίκες και άνδρες πρέπει να γιατρέψουν τα εσωτερικά αρσενικά και θηλυκά χαρακτηριστικά τους. Οι σχέσεις μας είναι καθρέφτες που, αναπόφευκτα, καθρεφτίζουν οτιδήποτε αναξιοποίητο υπάρχει μέσα μας.
Οι εραστές μας αναπόφευκτα καθρεφτίζουν την εσωτερική εικόνα που κουβαλάμε στην ψυχή μας για το αντίθετο φύλο. Αυτή η εσωτερική εικόνα συχνά μας οδηγεί σε οδυνηρούς δρόμους που ούτε να προλάβουμε μπορούμε ούτε να ελέγξουμε. Ελκόμαστε από τους ανθρώπους, των οποίων οι πληγές ταιριάζουν με τις δικές μας. Το δράμα που θα ακολουθήσει είτε θα μας διδάξει τι πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε ολόκληροι ή, αν αρνηθούμε να μάθουμε, θα μας οδηγήσει πιο βαθιά στη διάσπαση. Με τον καιρό, όλες οι σχέσεις μας θα γίνουν, σε κάποιο βαθμό, πεδίο πόνου. Και αυτό θα συνεχιστεί έως ότου αποφασίσουμε, συνειδητά, να ισορροπήσουμε και να ενώσουμε μέσα μας το αρσενικό και το θηλυκό.
Excerpt from the book entitled " Η Τέχνη της Καθημερινής Έκστασης" { photo UP } by the author Margot Anand { Γαλλίδα συγγραφέας, δασκάλα, αρχηγός σεμιναρίων και δημόσια ομιλήτρια } {photo DOWN}... The article was posted by despoina palamari. 
•► Βιογραφία ~ Βιβλιογραφία, θα βρείτε ΕΔΩ
pulseoflove
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου