Τζακ Λοντον ( Jack London) (12 Ιανουαρίου 1876 - 22 Νοεμβρίου 1916) ήταν Αμερικανός συγγραφέας που έγραψε πάνω από 50 βιβλία
Το πρώτο γνωστό (κοιμητήριο) ο τόπος στον οποίο πηγαίνεις για να κοιμηθείς, της Αδελφότητας του Ύπνου, λειτούργησε περίπου το 17ο αιώνα, στη μεγάλη νότια αραβική έρημο Rub’ al- khali… τη Ρόμπα Ελ Χαλιγιε ή ( κενό διάστημα ) των αρχαίων… αλλά ίσως να υπήρχε και ένα κοιμητήριο στην έρημο Ad Dahna ή βαθυκόκκινη έρημο, για τους σύγχρονους Άραβες, που θεωρείται ότι κατοικείται από προστατεύτηκα στοιχειακά και τέρατα του θανάτου,( για αυτή την έρημο έχουν ειπωθεί πολλά περίεργα και απίστευτα πράγματα, από αυτούς που καυχιούνται ότι την έχουν διασχίσει.
Τα πρώτα (κοιμητήρια ) στην Αραβία, δημιουργηθήκαν υπό την προστασία του Αbdul Muhammad Ibn Abad al- Wahhab, ηγέτη της αδελφότητας των Σεΐχηδων Λευκής Νυχτος , ενός Χωριστικού μυστικού τάγματος, με ακραίες ισλαμικές πολεμοχαρείς επαναστατικές τάσεις ( ολοκληρωτικό jihad), το οποίο πήρε το όνομα του από το γεγονός ότι τα μέλη του συναντιωτουσαν κρυφά στην έρημο τη νύχτα της πανσέληνου. Παρόλα αυτά εκείνες οι πρώτες ομάδες των αιρετικών της Αδελφότητας του Ύπνου δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις της των Σεΐχηδων της Λευκής Νυκτος, διότι δεν έδιναν απολύτως καμιά σημασία στον υλικό κόσμο, και τον θεωρούσαν ως ένα περίτεχνο προθάλαμο για τη χώρα του ύπνου. Ο υλικός κόσμος δεν ήταν παρά ένας χωρόχρονος στον οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να βασανιζόμαστε όταν δεν κοιμόμαστε , ένα ανεπιθύμητο κενό διάστημα ανάμεσα σε δυο ύπνους.
Μιλούσαν συχνά για το μικρό (θάνατο) δηλαδή για τον ύπνο και τον μεγάλο Ύπνο (δηλαδή το θάνατο). Από θρησκευτικής απόψεως έδιναν μια συγκεκριμένη ερμηνεία σε ένα εδάφιο του Κορανίου, στο οποίο καταλάβαιναν ότι γράφοντας για το θάνατο εννοούσε τον ύπνο. Τον οποίο ερμήνευσαν ως μια κατάσταση με την οποία ερχόμαστε σε επαφή με το Θειο, και του έδιναν το όνομα (το Μεγάλο Ενύπνιο του Σύμπαντος) …Μ.Ε.Σ. ελληνιστί.
Η Αδελφότητα επιθυμούσε όλοι οι τόποι να έχουν ένα Κοιμώμενο. Αυτός γίνονταν η προσωποποίηση του τόπου, πάνω του φαινόταν οι αλλαγές του τόπου, τα όνειρα του ήταν το μέλλον του τόπου, αν πάθαινε κάτι ο κοιμώμενος το πάθαινε και ο τόπος. Το σώμα του ήταν ένα με το σώμα της Γης, το πνεύμα του ήταν ένα με το Σύμπαν, και η ψυχή του ένα με το Θεό.
Ο κοιμώμενος ήταν ένας αδερφός, ο οποίος ξαπλωμένος σε ένα προστατευμένο μέρος στην ερημιά, κοιμόταν συνεχώς, βρισκόταν δηλαδή σε ένα μόνιμο είδος νάρκης στην οποία περιέρχονται μερικά ζώα( βλέπε χειμερία νάρκη).
Τα μέλη της Αδελφότητας του Ύπνου αρνούνται τη ξυπνητή πλευρά τους, για αυτούς η μόνη αληθινή ( αφύπνιση ) είναι ο ίδιος ο ύπνος, καθώς και η πνευματική κατάσταση που υπάρχει πέρα από αυτόν. Η ιδία ελληνική λέξη _πέραν_ έγινε μια συνθηματική λέξη γι αυτούς ( από που έρχεσαι αδερφέ?) Από Πέραν… Και που πηγαίνεις?… Πιο πέρα…)
Μια από τις βασικές διδασκαλίες της Αδελφότητας ήταν ( για να φτάσει στην αρμονία της ισορροπίας), πρέπει να μάθει να είναι μαζί και ξύπνιος και κοιμισμένος…) η ρήση λέγονταν πάντα στο τρίτο πρόσωπο, για να εννοεί τον άλλο εαυτό που κρύβουμε όλοι μέσα μας, το διπλό μας…
Το εκάστοτε κοιμητήριο που στα Ελληνικά για να υποκαταστήσει τη λέξη νεκροταφείο, φυλασσόταν από ένα (τοποτηρητή), κοιμώμενο, ο οποίος μερικές φορές συνέβη να βρισκόταν εκεί επί δεκάδες ή ακόμα εκατοντάδες χρόνια, αφού οι Κοιμώμενοι θεωρούνταν αθάνατοι- κι εκεί πήγαιναν οι αδερφοί για να κοιμηθούν. Πιστεύοντας ότι μπορούν να επηρεάσουν το νου των κοιμούμενων ανθρώπων της περιοχής ευρύτερα.
Στα όνειρα δίνονταν μεγάλη σημασία , αλλά για τις Αδελφότητες του Ύπνου δεν είχαν την έννοια που τους αποδίδουμε σήμερα. Κατανοούσαν το όνειρο με μια δική τους εκδοχή της αρχαίας Ελληνικής του έννοιας ως (Ενύπνιο). Οι αρχαίες γνώσεις των Ενυπνίων προερχόντουσαν από την αρχαία Ελλάδα δηλ- από τα (ονειρομαντεία,)… που ο αρχαίος Έλληνας πήγαινε για να κοιμηθεί σε ένα συγκεκριμένο μέρος και να πάρει το χρησμό που ζητούσε σε μορφή ονείρου. Τα Ενύπνια για τους αρχαίους ήταν μαντικά όνειρα, έτσι ήταν απαραίτητη η γνώμη του Ονειροκρίτη , ενός ειδικά εκπαιδευμένου ιερέα στον οποίο εξιστορούσαν το όνειρο που είδαν, και εκείνος το ερμήνευε… Αρτεμίδωρος Ονειροκριτικά…
Το λεκτικό πεδίο του ονείρου, από τον Όμηρο ως τον Αριστοτέλη, φιλοξενεί αρκετές αρχαίες λέξεις που φαίνεται να ξεχωρίζουν επίσης το όνειρο σε πολλούς τύπους!!! Ενυπνιον, οψις ενυπνίου, οναρ, ονοιρον, ονοιρος, ενοεικων, ύπνος, είδωλο, φάντασμα κ.λ.π.
Συνήθως για τους αρχαίους Έλληνες ιερείς και για τον Όμηρο το όνειρο είναι ανεξάρτητο από εκείνον που ονειρεύεται, δεν προέρχεται από τον ονειρευτή αλλά τον αφορά, τα πρόσωπα που εμφανίζονται στα όνειρα είναι είδωλα… των πραγματικών και διαθέτουν κάποια υπόσταση υλική, και αντικειμενική παρουσία. Ο (δήμος ονείρων) Οδύσσεια ω, 12 τοποθετείται στον κάτω κόσμο, ενώ στον Ησίοδο (Θεογονία) τα όνειρα είναι τέκνα της Νύχτας- που γεννήθηκε από το χάος- και αδέρφια του Ύπνου, του Θανάτου, και της Μελαινης Κηρας.
Γενικά θεωρείται ότι στην αρχαιότητα λειτουργούσε μια μυστική αδελφότητα η Σχολή Ύπνων!!! Η οποία μπορούσε να κάνει και επικλήσεις (ονείρων οντων). Θυσίαζαν στο Θεό του ύπνου τον Μορφεα, εκείνον που δίνει τις μορφές στα νοητικά πράγματα.
Η δράση της Αδελφότητας του Ύπνου έχει εντοπιστεί εκτός από την αρχαία Ελλάδα, τη Ρώμη, και την Πτολεμαικη Αίγυπτο- κυρίως στην Αραβία, πρώτα κατά τον 8ο και 9ο και έπειτα κατά τον 16ο και 17ο από όπου η επιρροή της μεταφέρθηκε στον Δυτικό κόσμο κυρίως σε Αγγλία και Ουαλία, Ιρλανδία, Γερμανία, Ρωσία, και έπειτα Αμερική.
Η Αδελφότητα του Ύπνου, για να σηματοδοτήσει την κατάσταση της αιώνιας νάρκης, χρησιμοποιεί ως σύμβολο της ένα βάτραχο. Το σύμβολο αυτό έχει την καταγωγή του σε ένα παράξενο φυσικό φαινόμενο, ή τέλος πάντων στο θρύλο ενός φαινόμενου. Κατά το θρύλο αυτό ένας βάτραχος που θα παγιδευτεί φυσικά ή τεχνητά, ανάμεσα σε δυο πέτρες, ή σε ένα ξύλο, στο πέρασμα του χρόνου ημι-απολιθώνεται και γίνεται ένα με τη πέτρα ή το ξύλο. Όταν απελευθερωθεί από τη φυσική του παγίδα, ο βάτραχος πηδάει έξω ζωντανός… όσα χρόνια και αν έχουν περάσει , αφού έχει επιβιώσει όλο αυτό το διάστημα χωρίς αέρα, νερό, και τροφή, έχοντας αφομοιωθεί με τη πέτρα ή το ξύλο.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν πέσει σε μια κατάσταση ύπνου και να ξυπνήσουν έπειτα από ένα πολύ μεγάλο διάστημα. Η πιο διάσημη κατάσταση ενός τέτοιου ανθρώπου είναι της Carolina Olsson, που κοιμήθηκε για 32!!! xρόνια και ξύπνησε χωρίς να έχει κανένα απολύτως πρόβλημα (υπάρχει μεγάλη βιβλιογραφία για την περίπτωση αυτή και καθένας μπορεί να την αναζητήσει για λεπτομέρειες )στο διαδίκτυο.
Στις 22 Φεβρουαρίου 1970 η 19 χρονη Μαρία Λεοντακου, τότε κάτοικος Ηρακλείου Κρήτης, έπεσε ανεξήγητα σε ένα παράξενο εκστατικό λήθαργο για έναν ολόκληρο μήνα. Ο λήθαργος αυτός εξελίχθηκε σε ύπνο- όχι κώμα- και η νεαρή γυναίκα κοιμήθηκε χωρίς να ξυπνήσει καθόλου, για 23 χρόνια και 21 ημέρες! την εξέτασαν ειδικοί από όλο το κόσμο, χωρίς να μπορούν να καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα και χωρίς να μπορούν να την επαναφέρουν. Η Μαρία ξύπνησε στις 15 Μαρτίου του 1993, χωρίς να μπορεί να θυμηθεί τίποτε από την περίοδο της (απουσίας )της ή μπορεί να μην ήθελε να αποκαλύψει τίποτα σχετικά με τα όνειρα της. Σήμερα είναι παντρεμένη και ζει στον Πειραιά . την περίπτωση της έχουν μελετήσει παρά πολλοί επιστήμονες από όλο τον κόσμο και όλοι τους έχουν διαπιστώσει πως πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο με υψηλό επίπεδο ευφυΐας.
Επίσης υπάρχει και η άλλη περίπτωση της Ιταλίδας Μπετινα Πιερι, που έπεσε στο κρεβάτι το 1864, σε ηλικία 15 ετών και ξύπνησε 88 χρονών, για να ζήσει δυο χρόνια, και έπειτα να πεθάνει! Μετά από 73 χρόνια ύπνου!!! Η 20 χρονη Αλντα Μπομεκ, κοιμήθηκε το 1881 και ξύπνησε το 1908! Έζησε άλλα 42 χρόνια σε κατάσταση μελαγχολίας , και πέθανε τον Απρίλιο του 1950 σε ηλικία 89 ετών.
Το παράξενο αυτό φαινόμενο ήταν που όλες οι περιπτώσεις αυτές αφορούσαν νεαρές γυναίκες από 14-22 ετών…
Είναι τόσα πολλά που έχουν ειπωθεί για την Αδελφότητα του Ύπνου…(βλέπε Χ.Φ.Λαβκραφτ),…The Night Ocean.
Πάντως το θέμα είναι ότι όντως μερικοί άνθρωποι ζουν στον κόσμο τους! Στον δικό τους ονειρικό κόσμο, και παρότι είναι φαινομενικά ζωντανοί ανάμεσα μας, στην ουσία η πραγματικότητα για αυτούς είναι στη δικιά μας σφαίρα της φαντασίας. Βλέπε την έκφραση που όλοι λέμε… α καλά ο τύπος είναι αλλού…Αυτό είναι και η γοητεία της ύπαρξης , και της διαφορετικότητας των προσωπικοτήτων των ανθρώπων και αυτό είναι που τους κάνει διαφορετικούς και ενδιαφέρων, αλλά και απόμακρους από το κοινό σύνολο, γιατί αυτοί μπορεί να είναι οι οραματιστές, οι διορατικοί, οι περίεργοι, οι τρελοί, οι αναρχικοί, οι φιλόσοφοι, οι ηγέτες, αυτοί που μέσα από την τρέλα τους και την ευφυΐα τους μας ταξίδεψαν σε άλλους κόσμους, που το κατεστημένο προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχουν … τι είναι όνειρο και τι πραγματικότητα? Αφού στην πραγματικότητα ότι υπάρχει γύρω μας το έχουν οραματιστεί κάποιοι άνθρωποι. Οι σοφοί άνθρωποι είναι οι γέροι, οι παππούδες μας, και αυτοί που έχουν περάσει πολλές εμπειρίες στη ζωή τους, (από όλες τις πλευρές) ,είναι κάποιοι που αν τους ρωτήσεις να σου πουν τι άξιζε στη ζωή τους… θα σου πουν ότι δεν μετάνιωσαν γι αυτά που έχουν κάνει αλλά για αυτά τα οποία ονειρευόταν να κάνουν και δεν έκαναν! Τελικά για ποια πραγματικότητα αξίζει να προσπαθούμε την ονειρική, αυτή που είναι το βαθύτερο εγώ μας και αυτό που θέλει η ψυχή μας πραγματικά , ή τη πραγματική που τελικά μας ορίζουν κάποιοι άλλοι ? άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου όπως λέει και η λαϊκή παροιμία.
santosight
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου