Έγραφα χθες, πως είναι σαν μια βάρκα η ψυχή μας και θαλασσοδέρνεται…
…Κι έχουμε χρέος, ο καθένας μας, να την οδηγήσουμε, ακέραια, σε ασφαλές λιμάνι… Με όποιο τρόπο ο καθένας νιώθει καλύτερο, σε σχέση, πάντα, με τα μέσα που του δίνονται και τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει… Κωπηλατώντας και με τα δυό κουπιά κι όχι “μονόπατα” (οπότε κάνει κύκλους…) ή/και με τα χέρια του ακόμα, εάν τυχόν του σπάσουν ή χάσει τα κουπιά, υψώνοντας ιστίο το πουκάμισό του ή τα όνειρά του κ.λπ.
Τα ρεύματα τα θαλάσσια, όμως, δεν είναι πάντοτε ευνοϊκά.
Κι ο άνεμος κάθε άλλο παρά είναι πάντα ούριος.
Ίσως καλύτερα έτσι, αν το σκεφθείς καλύτερα, Τι θα άξιζε, άραγε, ένα ταξίδι σύντομο, μια ευθεία μόνο, ίσια για το λιμάνι;…
Εξάλλου, όπως έγραφα χθες, η “σωτηρία της ψυχής” εμπεριέχει την έννοια μιας ψυχής ακεραίας. Η λέξη “ακέραιος” νοείται, κατ’ εμέ, όχι μόνο με την έννοια του “άθικτος”, αλλά και με αυτή του “ολόκληρος, πλήρης”…
Συνεπώς, υπό αυτή την έννοια, η ψυχή μας, όταν ξεκινά το ταξίδι της ζωής της, κάθε άλλο παρά πλήρης και ολοκληρωμένη μπορεί να θεωρηθεί… Είναι οι περιπέτειες, οι δυσκολίες, οι χαρές κι οι λύπες, οι συναναστροφές και οι περιπλανήσεις, με μια λέξη οι εμπειρίες της ζωής, αυτές που χαρίζουν [αλλά δεν σου χαρίζονται!...] την πληρότητα, την ολοκλήρωση…
[Σκέψου να έφθανε η ψυχή, στο τέλος, άδειο σακί, ξεφούσκωτο, χωρίς ούτε μια εμπειρία, έτσι ακριβώς όπως ξεκίνησε… Τι σόι ζωή θα ήταν αυτή;…]
Εδώ, να σκεφθείς, στα διάφορα ηλεκτρονικά παιχνίδια μας θέλουμε και απαιτούμε και χαιρόμαστε την “δράση”, τις “δύσκολες πίστες”, τα “κλειδιά” που ανοίγουν κλειδωμένες πόρτες και τα “όπλα” που θα μας βοηθήσουν ν’ αντιμετωπίσουμε εχθρούς και “δράκους”, μέχρι να βρούμε τους διάφορους “θησαυρούς” ή/και να ελευθερώσουμε την όποια φυλακισμένη “δεσποσύνη”, για να θεωρήσουμε ευτυχές και επιτυχημένο το “game over”….
…και δεν θα απαιτούσαμε κάτι αντίστοιχο απ’ τη ζωή μας την ίδια;…
Κομμάτια της ψυχής μας για ν’ ανακαλυφθούν ή, έστω, να αποκαλυφθούν, ν’ αναδειχθούν, ν’ ανθίσουν, έχουν ανάγκη κι απαιτούν θυσίες, κόπους, δυσκολίες…
Θα μπορούσα μάλιστα να ισχυριστώ βασίμως πως κάποια κομμάτια μας, κάποια κομμάτια της ψυχής μας, δεν ενυπάρχουν – προϋπάρχουν, αλλά θα πρέπει να τα αναζητήσουμε αλλού, έξω από εμάς, στους άλλους…
Κι αν, ίσως, κάποιοι εκφράσουν αντιρρήσεις επ’ αυτού, θα τους θυμίσω αυτό που λέγεται για “το άλλο μας μισό”, αυτό που όλοι μας λίγο – πολύ αναζητάμε (άλλοτε επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς…), για την “πληρότητα” που νιώθουμε όταν συνυπάρχουμε και συμβιώνουμε με άλλους, για την ολοκλήρωση που αισθανόμαστε όταν βιώνουμε την Αγάπη!...
Μόνο έχοντας (και) αυτά τα κομμάτια, μπορεί να θεωρήσουμε τις ψυχές μας “ακέραιες” και άξιες και ικανές προς σωτηρία!...
Σημείωση … Στην αρχική δημοσίευση δεν υπήρχε η φωτογραφία η οποία ευρέθη στο GOOGLE από τον admin
seagullstefanos
…Κι έχουμε χρέος, ο καθένας μας, να την οδηγήσουμε, ακέραια, σε ασφαλές λιμάνι… Με όποιο τρόπο ο καθένας νιώθει καλύτερο, σε σχέση, πάντα, με τα μέσα που του δίνονται και τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει… Κωπηλατώντας και με τα δυό κουπιά κι όχι “μονόπατα” (οπότε κάνει κύκλους…) ή/και με τα χέρια του ακόμα, εάν τυχόν του σπάσουν ή χάσει τα κουπιά, υψώνοντας ιστίο το πουκάμισό του ή τα όνειρά του κ.λπ.
Τα ρεύματα τα θαλάσσια, όμως, δεν είναι πάντοτε ευνοϊκά.
Κι ο άνεμος κάθε άλλο παρά είναι πάντα ούριος.
Ίσως καλύτερα έτσι, αν το σκεφθείς καλύτερα, Τι θα άξιζε, άραγε, ένα ταξίδι σύντομο, μια ευθεία μόνο, ίσια για το λιμάνι;…
Εξάλλου, όπως έγραφα χθες, η “σωτηρία της ψυχής” εμπεριέχει την έννοια μιας ψυχής ακεραίας. Η λέξη “ακέραιος” νοείται, κατ’ εμέ, όχι μόνο με την έννοια του “άθικτος”, αλλά και με αυτή του “ολόκληρος, πλήρης”…
Συνεπώς, υπό αυτή την έννοια, η ψυχή μας, όταν ξεκινά το ταξίδι της ζωής της, κάθε άλλο παρά πλήρης και ολοκληρωμένη μπορεί να θεωρηθεί… Είναι οι περιπέτειες, οι δυσκολίες, οι χαρές κι οι λύπες, οι συναναστροφές και οι περιπλανήσεις, με μια λέξη οι εμπειρίες της ζωής, αυτές που χαρίζουν [αλλά δεν σου χαρίζονται!...] την πληρότητα, την ολοκλήρωση…
[Σκέψου να έφθανε η ψυχή, στο τέλος, άδειο σακί, ξεφούσκωτο, χωρίς ούτε μια εμπειρία, έτσι ακριβώς όπως ξεκίνησε… Τι σόι ζωή θα ήταν αυτή;…]
Εδώ, να σκεφθείς, στα διάφορα ηλεκτρονικά παιχνίδια μας θέλουμε και απαιτούμε και χαιρόμαστε την “δράση”, τις “δύσκολες πίστες”, τα “κλειδιά” που ανοίγουν κλειδωμένες πόρτες και τα “όπλα” που θα μας βοηθήσουν ν’ αντιμετωπίσουμε εχθρούς και “δράκους”, μέχρι να βρούμε τους διάφορους “θησαυρούς” ή/και να ελευθερώσουμε την όποια φυλακισμένη “δεσποσύνη”, για να θεωρήσουμε ευτυχές και επιτυχημένο το “game over”….
…και δεν θα απαιτούσαμε κάτι αντίστοιχο απ’ τη ζωή μας την ίδια;…
Κομμάτια της ψυχής μας για ν’ ανακαλυφθούν ή, έστω, να αποκαλυφθούν, ν’ αναδειχθούν, ν’ ανθίσουν, έχουν ανάγκη κι απαιτούν θυσίες, κόπους, δυσκολίες…
Θα μπορούσα μάλιστα να ισχυριστώ βασίμως πως κάποια κομμάτια μας, κάποια κομμάτια της ψυχής μας, δεν ενυπάρχουν – προϋπάρχουν, αλλά θα πρέπει να τα αναζητήσουμε αλλού, έξω από εμάς, στους άλλους…
Κι αν, ίσως, κάποιοι εκφράσουν αντιρρήσεις επ’ αυτού, θα τους θυμίσω αυτό που λέγεται για “το άλλο μας μισό”, αυτό που όλοι μας λίγο – πολύ αναζητάμε (άλλοτε επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς…), για την “πληρότητα” που νιώθουμε όταν συνυπάρχουμε και συμβιώνουμε με άλλους, για την ολοκλήρωση που αισθανόμαστε όταν βιώνουμε την Αγάπη!...
Μόνο έχοντας (και) αυτά τα κομμάτια, μπορεί να θεωρήσουμε τις ψυχές μας “ακέραιες” και άξιες και ικανές προς σωτηρία!...
Σημείωση … Στην αρχική δημοσίευση δεν υπήρχε η φωτογραφία η οποία ευρέθη στο GOOGLE από τον admin
seagullstefanos
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου