Ζεις σε έναν κόσμο δικό σου, πλαστό, σκοτεινό, ψάχνοντας το φως που δεν υπάρχει εκεί.
Αναζητείς την αγάπη και όσο την κυνηγάς, αυτή σου διαφεύγει.
Είσαι κουρασμένη, πικραμένη, πονάς και χάνεσαι στις διαδρομές του νου σου.
Η ευθύνη σού πέφτει βαριά και όλα γύρω σου είναι χαοτικά.
Απλώνεις το χέρι, κάπου να πιαστείς, αλλά κανείς δεν μένει για πολύ εκεί που θέλεις, ενώ αυτοί που αγαπάς έχουν φύγει και δεν γυρνάνε πίσω.
Ένα μέρος σου θέλει να πεθάνει εξ’ ίσου, ένα άλλο παλεύει με νύχια και με δόντια για να κρατηθεί. Όχι για σένα, μα για τα πλασματάκια που έφερες στον κόσμο και περιμένουν από σένα ενδείξεις για τη ζωή.
Μέρα με τη μέρα, η πάλη αυτή μέσα σου, που δεν αναγνωρίζεις, γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη.
Ζητάς τον οίκτο, θέλεις μέσα από αυτόν κάποιος να σε προσέξει, να ταξιδέψει μαζί σου, να πάρει μερικά από τα βάρη σου. Μα όλο και περισσότερο μόνη μένεις, ενώ δεν αντέχεις άλλο τις σκέψεις, τις εικόνες που βασανίζουν την ύπαρξή σου.
Δεν μπορείς να ακούσεις τα λόγια που θα σώσουν, τα θεωρείς εχθρικά.
Δεν μπορείς να δεις οτιδήποτε έχεις αποκλείσει από τη συνείδησή σου.
Οι λύσεις, η σωτηρία, η αγάπη, είναι πολύ πιο κοντά απ’ όπου τ’ αναζητείς. Μα είναι αδύνατον να δεις ό,τι ο νους σου έχει αποκλείσει και ερμηνεύσει διαφορετικά.
Στιγμή με στιγμή η ζωή σού φέρνει μπροστά σου αυτά που χρειάζεται να δεις, που θα σε βοηθήσουν και θα σε καθοδηγήσουν προς την απελευθέρωσή σου. Χρειάζεται όμως ν’ απαρνηθείς όλ’ αυτά που νομίζεις πως ξέρεις, όλα όσα έχεις πιστέψει πως είναι αληθινά, ακλόνητα και ασήκωτα.
Η ζωή είναι έτσι, όπως την αντιλαμβάνεσαι. Αυτό μόνο να άκουγες....
Δεν είναι τα γεγονότα που σε πονάνε. Είναι οι ερμηνείες του νου σου, από τις οποίες δεν έχεις τρόπο να απαλλαγείς. Ξανά και ξανά έρχονται οι ίδιοι εφιάλτες, τα ίδια ερωτήματα, για τα οποία δεν έχεις απαντήσεις.
Συναισθηματικά ζεις την κάθε δράση σου, ενώ η λογική δεν παίζει πουθενά στην αντίληψή σου. Έρμαιο των συναισθημάτων σου, που υπακούουν πιστά τις πεποιθήσεις και τη θέασή σου, όλο και βουλιάζεις.
Προβλήματα παντού, που δεν ξέρεις πώς να λύσεις. Αδιέξοδα που προτιμάς να αγνοείς. Και όλο πληθαίνουν, όλο μεγαλώνουν, ενώ κάθε ένα που «λύνεις» φυτρώνει περισσότερα κεφάλια.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσεις για λίγο τον ξέφρενο κατήφορο για ν’ αναρωτηθείς. Να κοιτάξεις με καινούργια μάτια των εαυτό σου και να αναγνωρίσεις την τεράστια δύναμη που κρύβεις μέσα σου.
Ναι, μέσα σου. Δεν υπάρχουν εξωτερικοί σωτήρες, μόνο φωτεινά πρότυπα που θα φανερωθούν μόλις είσαι έτοιμη να δεις.
Είναι το δυσκολότερο πράγμα που θα χρειαστεί να κάνεις ποτέ στη ζωή σου, αλλά και το μοναδικό που θα σε βγάλει από την κόλαση που ζεις.
Εύχομαι να μπορέσεις να ακούσεις πίσω από τις λέξεις, να δεις πέρα από τα γράμματα που κρύβουν την αλήθεια. Εύχομαι να έρθει εκείνη η μέρα που θα θελήσεις να αντικρίσεις τη μοναξιά, την εκκωφαντική ησυχία, το πραγματικό πρόσωπο του θυματοποιημένου σου εαυτού.
Θα βρίσκομαι εκεί να σε περιμένω… Αφιερωμένο…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου