Μια σκηνή που πάντα με συγκινούσε χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί ήταν όταν τα πρωινά τύχαινε να περάσω από κανένα σχολείο την ώρα που οι γονείς άφηναν τα μικρά τους στην πόρτα κι εκείνα φορτωμένα με τις δυσανάλογα μεγάλες τσάντες τους έτρεχαν στο προαύλιο για να προλάβουν τη στιγμή που θα χτυπούσε το κουδούνι.
Αυτή η στιγμή που οι φιγούρες των παιδιών άφηναν το χέρι του ενήλικα και απομακρύνονταν μου προξενούσε μια ανεξήγητη συγκίνηση… δεν ήταν ότι ξυπνούσαν οι παιδικές μου αναμνήσεις, όχι… ήταν όμως αυτή η κίνηση να αφήνεις το χέρι που σε κρατάει με ασφάλεια και σιγουριά για να προχωρήσεις μπροστά - μια κίνηση προϋπόθεση για να μάθεις, να αναπτυχθείς, να μεγαλώσεις, να δοκιμάσεις τον εαυτό σου σε ένα περιβάλλον πιο σύνθετο , πιο αβέβαιο, πιο άγνωστο - που άγγιζε μια ευαίσθητη χορδή μέσα μου.
Η ζωή πρέπει αδιάκοπα να ρέει και να κινείται προς τα εμπρός. Είναι σαν το νερό που ρέει περνώντας από διάφορα εδάφη και απορροφώντας τα συστατικά τους αλλάζει και εμπλουτίζεται διαρκώς.
Αν σταματήσουμε να κινούμαστε τότε τα πράγματα λιμνάζουν - ο νους μας συρρικνώνεται και οι ψυχές μας μαραίνονται. Η ικανότητα να αφήνουμε, να αποδεσμεύουμε, να προχωράμε και να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αλλάζει είναι απαραίτητο μέρος της ζωής. Όταν δεν το κάνουμε, μένουμε κολλημένοι σε πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις που δεν μας ικανοποιούν πια, αντί να ζούμε τη ζωή που θέλουμε.
Φανταστείτε ένα βρέφος που αρνείται να αφήσει την ικανότητά του να μπουσουλάει προκειμένου να σταθεί όρθιο και να περπατήσει… Θα μου πείτε, δεν αφήνουμε κάτι όταν μαθαίνουμε να στεκόμαστε και να περπατάμε, είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας .
Κι όμως αφήνουμε. Αφήνουμε μια εκδοχή του εαυτού μας για να υιοθετήσουμε μια άλλη, καινούρια…
Παρά την έντονη ανάγκη μας να μείνουμε γαντζωμένοι στο παλιό και το γνώριμο χρειάζεται να μάθουμε να το αφήνουμε για να πάμε παρακάτω. Ήδη από τη στιγμή της σύλληψής μας έρχεται η στιγμή που πρέπει να αφήσουμε το ζεστό και ασφαλές περιβάλλον της μήτρας για να βγούμε στη ζωή.
Και αργότερα να αφήσουμε το παιδικό μας δωμάτιο και να ''χτίσουμε'' το δικό μας σπίτι. . . Ακόμη και κάθε πρωί, χρειάζεται να αφήσουμε το ζεστό μας κρεβάτι για να σηκωθούμε και να ζήσουμε την καινούρια μέρα με όλες τις προκλήσεις και τις δυσκολίες αλλά και τις μικρές κρυμμένες χαρές…. - ξέρω… δεν είναι πάντα εύκολο…
Έρχεται η ώρα που θέλουμε δεν θέλουμε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την άβολη αλήθεια ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο και σταθερό, ότι όλα αλλάζουν… κι ότι αυτή είναι η μόνη βεβαιότητα που μπορούμε να έχουμε.
Πώς μπορούμε λοιπόν να αναπτύξουμε την ικανότητα να ανεχόμαστε την αβεβαιότητα, χωρίς αυτό να μας προκαλεί τρόμο; να πάψουμε να σφίγγουμε τα χέρια μας γύρω από όλα εκείνα που θέλουμε να κρατήσουμε άθικτα και απαράλλαχτα, να απολαύσουμε τη διαδρομή, ακόμη κι αν μας οδηγεί μέσα από σκοτεινά τούνελ, κοιλάδες και άγνωστες χώρες; Πώς αφήνουμε τη ροή να μας πάρει μαζί της;
Οι σκέψεις μας κατασκευάζουν πραγματικότητες. Όταν αντιστεκόμαστε στην αλλαγή και γαντζωνόμαστε στο παλιό χάνουμε όλα εκείνα τα καινούρια που θα μπορούσαν να γεμίσουν τον κενό χώρο- αν επιτρέπαμε σε αυτό το χώρο να αδειάσει….
Ίσως σας φανεί αστείο αλλά κάποτε είχα ένα ζευγάρι αγαπημένα πέδιλα που μετά από καιρό είχαν αρχίσει να φθείρονται… τη μια κοβόταν το ένα τους λουράκι… μετά το άλλο… και κάθε φορά τα έστελνα στον τσαγκάρη της γειτονιάς που με την επιδεξιότητά του κατάφερνε να τα επιδιορθώσει. Μια μέρα, την πολλοστή φορά του τα έστειλα και μου τα γύρισε πίσω άφτιαχτα.
Είχε πει να μου μεταφέρουν ότι : ''ακόμη κι οι μεγάλοι έρωτες κάποτε τελειώνουν''. Ήταν πιο σοφός από μένα : είχε δίκιο κι έπρεπε να το πάρω απόφαση.
Χρειαζόμαστε στ’ αλήθεια κάποιον να μας φέρει αντιμέτωπους με παρόμοιες αλήθειες, να μας πει ότι δεν θα ξαναφορέσουμε τα παλιά μας αγαπημένα πέδιλα ή ότι μια δουλειά, μια σχέση, μια συνήθεια έχει πάψει προ πολλού να μας ικανοποιεί;
Ποια είναι εκείνα τα πράγματα στη ζωή μας που χρειάζεται πια να αποδεσμεύσουμε; που μπορεί άλλωστε να μην είναι καν τόσο συγκεκριμένα αλλά να είναι ιδέες, πεποιθήσεις, θεωρίες, συναισθήματα και εκδοχές του εαυτού μας που δεν μας εξυπηρετούν πλέον και χρειάζεται να αφήσουμε πίσω μας;
Δεν μπορούμε άραγε να πακετάρουμε με δική μας πρωτοβουλία όλα εκείνα που έχουν φθαρεί, που δεν μας κάνουν πια και να τα στείλουμε ίσως κάπου που μπορεί και να τα χρειάζονται; Να απομακρυνθούμε από τοξικές σχέσεις και να σπάσουμε μοτίβα που απομυζούν την ενέργειά μας;
Το παρελθόν είναι πίσω μας, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτό.
Μπορούμε όμως να απολαύσουμε αυτή τη μέρα κι ό,τι έχει να μας προσφέρει, να τη γευτούμε σε όλη της την ένταση. Όταν ο ήλιος δύσει κι έλθει το σούρουπο - κι ο ουρανός πάρει εκείνο το βαθύ μπλε χρώμα - δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να μείνουμε σε αυτή… πρέπει να την αφήσουμε να φύγει. Η ζωή προχωράει.
Το άρθρο έγραψε η Έλενα Καμπισοπούλου / θεραπεύτρια-ψυχολόγος lovepeaceangelhapiness , thesecretrealtruth , antikleidi.com , beausillage
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου