Στο ιερό της σκέψης, με σεβασμό φυλάω τις άγιες μέρες εκείνων των χρόνων που έραινε με άστρα τα χρόνια μου το αγγελουδάκι των παιδικών μου ονείρων, κείνα τα αγνά μου χρόνια που έλεγαν τα κάλαντα οι φωνούλες της ψυχούλας μου...
«Φοράω» στη μνήμη μου ξανά εκείνα τα πρώτα μου κόκκινα λουστρίνια και σιγοπερπατώ σε κείνες τις γιορτές του δικού μου παραμυθιού, τότε που έμπαζε η τρύπια στέγη μας λες και ήθελε ο Θεός να κοινωνήσουμε το δάκρυ του..
Τότε που είχαμε για βίβλο ένα καρβέλι ζεστό ψωμί...
Τότε που «κεντούσε» με ιστορίες η γιαγιά μου η Άννα την Άγια Νύχτα μου δίπλα στο ξεπαγιασμένο μου κορμάκι...
Τότε που με τη φωνή του τη μελένια μας τραγουδούσε ο πατέρας το μικρό τυμπανιστή...
Τότε που στο τζάμι των ονείρων μου ο Αϊ Βασίλης με κοιτούσε ενώ ζέσταινα τα χεράκια μου στη γκαζιέρα μας για να μη πιάσουν χιονίστρες πάλι...
Τότε που ονειρευόμουν στολισμένες βιτρίνες στην αγκαλιά της μανούλας μου...
Τότε που γέμιζε το ταψί μας με χιόνι για να ξεγελάσει τη πείνα μας λέγοντας μας ότι αυτή είναι η Βασιλόπιτα που μας έφτιαξε ο Χριστούλης...
Αχ! αυτά τα λουστρίνια μου δε θέλω να τα βγάλω ποτέ από της μνήμης μου τα «τρεχαλητά ποδαράκια»..
Με αυτά θα στολίζω κάθε χρόνο το Χριστουγεννιάτικο μου δεντράκι, στολίζοντάς το με το αγγελουδάκι της χαμένης μου αθωότητας ..
Τώρα που όλα έγιναν μια παιδική ανάμνηση...
Τώρα που τα έχω όλα, νιώθω σαν «Ιεράρχης δίχως άμφια» γιατί ντρέπομαι που είμαι χορτάτη ανάμεσα σε τόσους πεινασμένους, γιατί δακρύζω αφού κάποτε κι εγώ ονειρευόμουν ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στον ουρανό μου όπως τόσα παιδιά σήμερα και δε μπορώ να τους το προσφέρω, αφού κι εγώ μες της αδελφούλας μου την αγκαλιά περίμενα στο κοινό όνειρό μας τον Αϊ Βασίλη να φέρει τα δώρα μας...
Φόρεσα κι απόψε τα κόκκινα λουστρίνια μου για να ταξιδέψω στο χρόνο πίσω, για να ξαναβρώ εκείνη τη παιδική μου καρδιά, για να φέρω από τους ουρανούς τον ακριβό μου πατέρα, τη γιαγιά Άννα, το παππού Βαρσαμή, για να είμαστε πάλι όλοι μαζί όπως τότε κι ας ξαναπιάσουν χιονίστρες τα χέρια μου..
Καλύτερα ένα ταψί γεμάτο χιόνι για βασιλόπιτα παρά όλα τα καλά του κόσμου στο στρωμένο μου τραπέζι ...
Θέλω πίσω τη λατρεμένη μου εκείνη ζωή που μου έφτανε μια αγκαλιά και μια γκαζιέρα...
Αχ! Και να γύρναγα το χρόνο πίσω! Αχ! Και ας κοιμόμουν στο χιόνι πάλι αφού έτσι κι αλλιώς είμαι η Αννούλα του χιονιά...
Εύχομαι στο νέο χρόνο που έρχεται
να νικήσουμε το χιονιά
με τη ζεστασιά της καρδιάς Μας !!!
Καλή χρονιά !!!
Με αγάπη
Άννα Μπιθικώτση / Ποιήτρια, Πεζογράφος, Χρονικογράφος .. κόρη του ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ SER του Ελληνικού Τραγουδιού, του ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, του Μοναδικού ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ. 
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου