Βάλε φτερά στην ζήλια σου και
Μετέτρεψε την σε Οδηγό Ανέλιξης και Εξέλιξης !!!
Η ζήλια είναι αναλόγως ένας «κακός» σύμβουλος στην ζωή του ανθρώπου. Που συνήθως τον οδηγεί σε θυμό, σε οργή, σε μίσος και στον φθόνο. Έτσι τουλάχιστον έχουμε μάθει.
Και αυτός που ζηλεύει, νιώθει πάντα μέσα του να έχει ένα αναμμένο κάρβουνο, ένα πυρωμένο σίδερο και ποτέ δεν ικανοποιείται όχι σε σχέση με τον εαυτό του, αλλά σε σχέση με αυτά που έχουν οι άλλοι, που δεν τα έχει εκείνος ή με αυτά που έχει εκείνος και δεν τα έχουν οι άλλοι, συνήθως προβλήματα.
Η ζήλια λοιπόν είναι ένα εσωτερικό «σαράκι» το οποίο οδηγεί αυτόν που το έχει, να νιώθει πάντα κατώτερος και υποδεέστερος.
Αλλά δεν είναι έτσι. Κανένας δεν είναι κατώτερος, ούτε υποδεέστερος από κανέναν. Απλώς γιατί όλοι μας έχουμε μέσα μας την τελειότητά μας. Την ατομική μας αρτιότητα. Την οποία κάνουμε προσπάθειες από μικρή ηλικία, την αρτιότητα αυτήν, να την προσαρμόσουμε και να την μετατρέψουμε σύμφωνα με όλα όσα βλέπουμε και αναγνωρίζουμε στους άλλους.
Τι ζηλεύουμε όμως ?
Πάντα ζηλεύουμε ότι μας αρέσει, ότι θαυμάζουμε, ότι μας γοητεύει στους άλλους. Αυτό μετατρέπεται σε δυνάστη όταν εμείς οδηγούμε τους εαυτούς μας μέσα από την απαίτησή μας να μοιάζουμε με τους άλλους.
Κάθε άνθρωπος ή κατάσταση που ζηλεύουμε, δηλαδή θαυμάζουμε και μας αρέσει, κρύβει μέσα του ένα σπουδαίο μήνυμα για μας. Όπου η μία ιδέα είναι το μήνυμα αυτό να το μεταφέρουμε στο μυαλό = εγώ = πόνος- φθορά - θυμός - οργή ή να το μεταφέρουμε στην καρδιά μας = νους = αγάπη- δημιουργία- ενότητα- πληρότητα.
Ας κάνουμε λοιπόν μία καταγραφή στο τι ζηλεύουμε στους άλλους. Ποια κομμάτια τους είναι αυτά που ζηλεύουμε?
Μόλις τα δούμε γραμμένα και μείνουμε για λίγο να τα κοιτάξουμε και ρωτήσουμε με πολύ πίστη και ηρεμία τους εαυτούς μας «πώς»? Αυτόματα από εκεί και μετά θα αρχίσει το μέσα μας να μας δίνει οδηγίες για όλα.
Αυτό που χρειάζεται να εξηγήσω στον εαυτό μου, είναι πως ο άνθρωπος που έφτασε να έχει άνεση οικονομική, αυτός που έχει καλή σχέση με τον σύντροφό του, που έχει καλή δουλειά και καλή εμφάνιση. Δεν τα βρήκε έτοιμα, κάπως δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να τα έχει.
Άρα καλό είναι να μάθω να μην βλέπω μόνο το αποτέλεσμα, αλλά ολόκληρο το «έργο». Να αναγνωρίσω από τι δρόμους πέρασε ο άνθρωπος αυτός για να αποκτήσει αυτά που εγώ βλέπω ως αποτέλεσμα. Γιατί τελικά εγώ ζηλεύω το αποτέλεσμα.
Η μετατροπή της ζήλιας μου λοιπόν θα γίνει, όταν φτάσω να γοητευτώ από όλο τον δρόμο του συνανθρώπου μου που θεωρώ ότι το αποτέλεσμά του το ζηλεύω.
Ζηλεύω και τις στερήσεις του, ζηλεύω και τις θυσίες του, ζηλεύω τις απώλειές του, ζηλεύω τις φορές που έπεσε ? Θα δω πως όχι, όλα αυτά δεν τα ζηλεύω, απλώς για κάποιο λόγο δεν τα βλέπω ή δεν τα αναγνωρίζω.
Θαυμάζω λοιπόν για παράδειγμα «έναν ωραίο κήπο». Μα ναι τι ζηλεύω ? Μόνο αυτό που βλέπω. Πόσο χρόνο του πήρε του γείτονα για να κάνει αυτόν τον κήπο ? Πόσο χρόνο έχει αφιερώσει για να τον φτιάξει ?
Πόσο χρόνο διαθέτει για να τον συντηρεί ? Άρα είναι άτοπο να ζηλεύω αποκλειστικά και μόνο τον κήπο. Καθώς αν υπήρχε ένα μαγικό ραβδάκι και μου τον δημιουργούσε, είμαι σε θέση να αφιερώσω χρόνο από την ζωή μου για να τον φροντίζω?
Αν ζηλεύω λοιπόν ένα ζευγάρι για την σχέση του, για τα παιδιά του. Γνωρίζω από ποια μονοπάτια πέρασαν για να είναι έτσι ? Πόσο χρόνο αφιέρωσαν για να φτάσουν σε αυτό το σημείο.
Τι κάνουν από κοινού για να συντηρούν αυτή τη σχέση ? Οπότε είμαι σε θέση να κάνω τα ίδια βήματα ή βλέπω μόνο το αποτέλεσμα και για το οποίο νιώθω την ζήλια ?
Αν ζηλεύω έναν άνθρωπο για την δουλειά του. Γνωρίζω πόσες ώρες από την ζωή του έχει αφιερώσει στην δουλειά του ? Πόσα βράδια δεν κοιμήθηκε για να φτάσει να έχει την δουλειά, που εγώ ζηλεύω ?
Μήπως και εδώ ζηλεύω μόνο το αποτέλεσμα ? Μήπως δεν είμαι έτοιμη/ος να δώσω όλα όσα αυτός ο άνθρωπος έδωσε για να έχει μία δουλειά, την οποία εγώ ζηλεύω ?
Μήπως δηλαδή τελικά αυτό που ζηλεύω είναι αποσπασματικές εικόνες από τις ζωές των άλλων, αλλά δεν ζηλεύω το σύνολο της ζωής τους?
Οπότε αν ζηλεύω αποσπάσματα, μήπως αυτά τα αποσπάσματα να τα συλλέξω, να τα δω και να αναζητήσω τα πως ? Και ίσως μέσα από τα πως αυτά να δω ότι τελικά δεν είναι αυτά για μένα και να μου αποκαλυφθούν τα δικά μου εσωτερικά μονοπάτια.
Αντί να νιώθω ότι με τρώει ένα σαράκι, να βάλω στην ζωή μου το μεράκι και να αναζητήσω τι μπορώ να κάνω με οδηγό τον θαυμασμό.
Μπορεί ένα κτήριο να το δω ζωγραφισμένο σε ένα χαρτί και να μου αρέσει, αλλά θέλει πολλές εργασίες για να φτάσει από το χαρτί να γίνει πραγματικότητα. Και ανάλογα με το σχέδιο που έχει το κτήριο θα περπατήσουμε τον δρόμο της κατασκευής του. Έτσι αν θαυμάζω κάτι από τους άλλους, είναι μία ζωγραφιά - σχέδιο ενός κτηρίου, καλό είναι να αναζητήσω το σχέδιο για να περάσω στην δημιουργία του.
lovepeaceangelhapiness , zefira21
Και αυτός που ζηλεύει, νιώθει πάντα μέσα του να έχει ένα αναμμένο κάρβουνο, ένα πυρωμένο σίδερο και ποτέ δεν ικανοποιείται όχι σε σχέση με τον εαυτό του, αλλά σε σχέση με αυτά που έχουν οι άλλοι, που δεν τα έχει εκείνος ή με αυτά που έχει εκείνος και δεν τα έχουν οι άλλοι, συνήθως προβλήματα.
Η ζήλια λοιπόν είναι ένα εσωτερικό «σαράκι» το οποίο οδηγεί αυτόν που το έχει, να νιώθει πάντα κατώτερος και υποδεέστερος.
Αλλά δεν είναι έτσι. Κανένας δεν είναι κατώτερος, ούτε υποδεέστερος από κανέναν. Απλώς γιατί όλοι μας έχουμε μέσα μας την τελειότητά μας. Την ατομική μας αρτιότητα. Την οποία κάνουμε προσπάθειες από μικρή ηλικία, την αρτιότητα αυτήν, να την προσαρμόσουμε και να την μετατρέψουμε σύμφωνα με όλα όσα βλέπουμε και αναγνωρίζουμε στους άλλους.
Τι ζηλεύουμε όμως ?
Πάντα ζηλεύουμε ότι μας αρέσει, ότι θαυμάζουμε, ότι μας γοητεύει στους άλλους. Αυτό μετατρέπεται σε δυνάστη όταν εμείς οδηγούμε τους εαυτούς μας μέσα από την απαίτησή μας να μοιάζουμε με τους άλλους.
Κάθε άνθρωπος ή κατάσταση που ζηλεύουμε, δηλαδή θαυμάζουμε και μας αρέσει, κρύβει μέσα του ένα σπουδαίο μήνυμα για μας. Όπου η μία ιδέα είναι το μήνυμα αυτό να το μεταφέρουμε στο μυαλό = εγώ = πόνος- φθορά - θυμός - οργή ή να το μεταφέρουμε στην καρδιά μας = νους = αγάπη- δημιουργία- ενότητα- πληρότητα.
Ας κάνουμε λοιπόν μία καταγραφή στο τι ζηλεύουμε στους άλλους. Ποια κομμάτια τους είναι αυτά που ζηλεύουμε?
Μόλις τα δούμε γραμμένα και μείνουμε για λίγο να τα κοιτάξουμε και ρωτήσουμε με πολύ πίστη και ηρεμία τους εαυτούς μας «πώς»? Αυτόματα από εκεί και μετά θα αρχίσει το μέσα μας να μας δίνει οδηγίες για όλα.
Τι ζηλεύω ας πούμε?
( θα γράψω μερικά παραδείγματα )
Το οικονομικό του άλλου.
Την σχέση του με τον σύντροφό του
Την δουλειά του.
Την εμφάνισή του.
Αυτό που χρειάζεται να εξηγήσω στον εαυτό μου, είναι πως ο άνθρωπος που έφτασε να έχει άνεση οικονομική, αυτός που έχει καλή σχέση με τον σύντροφό του, που έχει καλή δουλειά και καλή εμφάνιση. Δεν τα βρήκε έτοιμα, κάπως δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να τα έχει.
Άρα καλό είναι να μάθω να μην βλέπω μόνο το αποτέλεσμα, αλλά ολόκληρο το «έργο». Να αναγνωρίσω από τι δρόμους πέρασε ο άνθρωπος αυτός για να αποκτήσει αυτά που εγώ βλέπω ως αποτέλεσμα. Γιατί τελικά εγώ ζηλεύω το αποτέλεσμα.
Η μετατροπή της ζήλιας μου λοιπόν θα γίνει, όταν φτάσω να γοητευτώ από όλο τον δρόμο του συνανθρώπου μου που θεωρώ ότι το αποτέλεσμά του το ζηλεύω.
Ζηλεύω και τις στερήσεις του, ζηλεύω και τις θυσίες του, ζηλεύω τις απώλειές του, ζηλεύω τις φορές που έπεσε ? Θα δω πως όχι, όλα αυτά δεν τα ζηλεύω, απλώς για κάποιο λόγο δεν τα βλέπω ή δεν τα αναγνωρίζω.
Θαυμάζω λοιπόν για παράδειγμα «έναν ωραίο κήπο». Μα ναι τι ζηλεύω ? Μόνο αυτό που βλέπω. Πόσο χρόνο του πήρε του γείτονα για να κάνει αυτόν τον κήπο ? Πόσο χρόνο έχει αφιερώσει για να τον φτιάξει ?
Πόσο χρόνο διαθέτει για να τον συντηρεί ? Άρα είναι άτοπο να ζηλεύω αποκλειστικά και μόνο τον κήπο. Καθώς αν υπήρχε ένα μαγικό ραβδάκι και μου τον δημιουργούσε, είμαι σε θέση να αφιερώσω χρόνο από την ζωή μου για να τον φροντίζω?
Αν ζηλεύω λοιπόν ένα ζευγάρι για την σχέση του, για τα παιδιά του. Γνωρίζω από ποια μονοπάτια πέρασαν για να είναι έτσι ? Πόσο χρόνο αφιέρωσαν για να φτάσουν σε αυτό το σημείο.
Τι κάνουν από κοινού για να συντηρούν αυτή τη σχέση ? Οπότε είμαι σε θέση να κάνω τα ίδια βήματα ή βλέπω μόνο το αποτέλεσμα και για το οποίο νιώθω την ζήλια ?
Αν ζηλεύω έναν άνθρωπο για την δουλειά του. Γνωρίζω πόσες ώρες από την ζωή του έχει αφιερώσει στην δουλειά του ? Πόσα βράδια δεν κοιμήθηκε για να φτάσει να έχει την δουλειά, που εγώ ζηλεύω ?
Μήπως και εδώ ζηλεύω μόνο το αποτέλεσμα ? Μήπως δεν είμαι έτοιμη/ος να δώσω όλα όσα αυτός ο άνθρωπος έδωσε για να έχει μία δουλειά, την οποία εγώ ζηλεύω ?
Μήπως δηλαδή τελικά αυτό που ζηλεύω είναι αποσπασματικές εικόνες από τις ζωές των άλλων, αλλά δεν ζηλεύω το σύνολο της ζωής τους?
Οπότε αν ζηλεύω αποσπάσματα, μήπως αυτά τα αποσπάσματα να τα συλλέξω, να τα δω και να αναζητήσω τα πως ? Και ίσως μέσα από τα πως αυτά να δω ότι τελικά δεν είναι αυτά για μένα και να μου αποκαλυφθούν τα δικά μου εσωτερικά μονοπάτια.
Αντί να νιώθω ότι με τρώει ένα σαράκι, να βάλω στην ζωή μου το μεράκι και να αναζητήσω τι μπορώ να κάνω με οδηγό τον θαυμασμό.
Μπορεί ένα κτήριο να το δω ζωγραφισμένο σε ένα χαρτί και να μου αρέσει, αλλά θέλει πολλές εργασίες για να φτάσει από το χαρτί να γίνει πραγματικότητα. Και ανάλογα με το σχέδιο που έχει το κτήριο θα περπατήσουμε τον δρόμο της κατασκευής του. Έτσι αν θαυμάζω κάτι από τους άλλους, είναι μία ζωγραφιά - σχέδιο ενός κτηρίου, καλό είναι να αναζητήσω το σχέδιο για να περάσω στην δημιουργία του.
lovepeaceangelhapiness , zefira21
