
Το ρολόι δείχνει τρεις και είκοσι οκτώ. Το ίδιο τραγούδι παίζει στο repeat εδώ και ώρες. Οι στίχοι του τριβελίζουν το μυαλό μου. Τα παράθυρα διάπλατα ανοιχτά, ο αέρας έντονος, κρύος. Μα εγώ δεν έχω αέρα. Ασφυκτιώ. Νιώθω σα να βρίσκομαι σε ένα τετράγωνο κουτί με μια μονάχα στρογγυλή τρυπούλα στην κορυφή του, ίσα – ίσα να αναπνέω. Σύγχυση....