Συγγνώμη που για ακόμη μία φορά διαταράσσω την ηρεμία σου, ενώ μου έχεις καταστήσει σαφές πως δε με θέλεις καθόλου στην ζωή σου. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν ακόμα ένα μήνυμα έφυγε απ’ το κινητό μου με παραλήπτρια εσένα. Πραγματικά συγγνώμη, που κάποιες φορές χάνω την άνιση μάχη που συμβαίνει καθημερινά μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου και σε ενοχλώ.
Μια μάχη που ξεκινάει με το που ξυπνάω το πρωί και διαδραματίζεται κάθε στιγμή της ημέρας μου. Στη διαδρομή για το γραφείο, στη δουλειά, στην επιστροφή απ’ το γραφείο, στις ώρες με φίλους ή κάνοντας άλλα πράγματα και φυσικά, στο δυσκολότερο σημείο της ημέρας, όταν πλέον ξαπλώνω.
Εκεί το μυαλό μου σου ανήκει ολότελα, καθώς τίποτα δεν περισπά, έστω για λίγο, την προσοχή μου. Μια μάχη που όλος ο περίγυρός μου, εκτός ίσως απ’ αυτούς τους ελάχιστους που με γνωρίζουν καλύτερα κι από εμένα, νομίζει πως έχει τελειώσει και πως εσύ πλέον αποτελείς κομμάτι του παρελθόντος μου.
Τις περισσότερες φορές κερδίζω αυτήν τη μάχη. Περνάνε μέρες και εβδομάδες που δε σε ενοχλώ. Υπάρχουν όμως κάποιες μέρες δυσκολότερες απ’ τις άλλες. Υπάρχουν οι μέρες που γυρίζω εξαντλημένος απ’ τη δουλειά και δεν μπορώ να σε πάρω αγκαλιά και να ξεκουραστώ με το να σε προσέχω. Οι μέρες που το άγχος με κυριεύει και δε θα είναι το χαμόγελό σου που θα με αποφορτίσει.
Οι δυσκολότερες, όμως, είναι οι μέρες που είμαι χαρούμενος. Τότε, λείπεις παραπάνω, γιατί δεν μπορώ να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σου κι αυτή μετριάζεται και εξαλείφεται. Εκείνες τις μέρες λοιπόν χάνω αυτήν τη μάχη. Υποκύπτω στον πειρασμό και σου στέλνω, ελπίζοντας σε κάτι διαφορετικό απ’ την τελευταία φορά. Ελπίζοντας πως αντί για μία τυπική απάντηση ή σιωπή, θα με καλέσεις κοντά σου.
Για εκείνες τις μέρες, θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη και να σε παρακαλέσω να μη με κακολογήσεις. Δεν το κάνω, ούτε για να σε ενοχλήσω ούτε για να ικανοποιήσω κάποιον εγωισμό. Το κάνω, γιατί σε θέλω δίπλα μου. Δίπλα μου στις δυσκολίες, αλλά πολύ παραπάνω, θέλω να είσαι ο άνθρωπος που θα μοιραστώ τις χαρές μου.
Δεν ξέρω αν πλέον σημαίνω κάτι για σένα, το πιθανότερο είναι πως όχι. Ή απλώς είμαι ένα «καλό παιδί» που πέρασε απ’ τη ζωή σου και σε έκανε να βιώσεις για λίγο κάποια δυνατά συναισθήματα. Για μένα, όμως, παραμένεις όλο μου το είναι. Η αρχή και τέλος μου. Επομένως, όλα τα ενδιάμεσα θέλω να τα μοιραστώ μαζί σου και γι’ αυτό κάποιες φορές χάνω τη μάχη.
Γι’ αυτές τις φορές που έχουν υπάρξει ήδη, και γι’ αυτές που δεδομένα θα υπάρξουν μελλοντικά, συγγνώμη… …
